هر چه بتوانيم نهضت حضرت را از زواياي مختلف بررسي كنيم، معرفتمان به عظمت امام(علیه السلام) بيشتر مي‏ شود. و اين معرفت باعث اتّصال و اتّحاد با مقام امام مي‏ گردد. نهضت امام درياي عظيمي است كه به راحتي نمي‏ توان به عمق آن رسيد. در روايت داريم كه حضرت خضر(علیه السلام) اوّلين سرّي را كه براي حضرت‏ موسي‏(علیه السلام) طرح مي‏ كند، جريان كربلاست و بعد هر دو به شدّت گريستند.[1]

همين‌قدر از اين روايت بدانيد كه قضيه كربلا يك قضية موسوي(علیه السلام) نيست، بلكه يك قضية خضري(علیه السلام) است؛ يعني اهل طريقت و حقيقت، بيشتر مي‏توانند كربلا را بيابند. خداوند به حضرت موسي(علیه السلام) مي‏ فرمايد:

«برو پيش عبد صالحي كه اسراري را به او آموخته‌ايم»؛ «علَّمْناهُ مِنْ لَدُنّا عِلْماً»[2] و شاگردي او را بكن، و اوّلين سرّي كه مطرح مي‏ شود، قضيه كربلاست.

كربلا خيلي عجيب است. كربلا را از اين زاويه نگاه كنيد كه اصحاب كربلا آدم‌هاي خيلي پاك و خوبي بودند. به عنوان مثال؛ مسلم ‏بن ‏عقيل(رحمة‌الله‌عليه) جوان 28 ساله پاك‌دامني است، كه هيچ انگيزه‌اي جز تبعيت از حكم خدا در او نيست.

يكي از بزرگان كوفه به نام «شريك»، مريض شد و عبيدالله خواست كه به عيادت او برود. به مسلم‌بن‌عقيل خبر دادند كه تا به منزل شريك برود و پشت پرده كمين كند و عبيدالله را بكشد. مسلم هم به خانه شريك آمد و با شريك قرار گذاشتند، وقتي شريك تقاضاي آب كرد، مسلم به عبيدالله حمله ‏ور شود.

وقتي عبيدالله به خانه او آمد و او در فرصت مناسب براي چند‌بار علامت داد و درخواست آب كرد، مسلم حمله نكرد، تا جايي‌كه عبيدالله مشكوك شد و رفت. بعد به مسلم گفتند: چرا حمله نكردي؟ گفت: يادم آمد كه پيامبر(صلی الله علیه وآله) ترور را حرام مي ‏دانند و فرمودند: «اَلْاِيمانُ قَيْدُ الْفَتِك»[3] ايمان، مانع ترور و حملة غافلگيرانه است.

نمونة ديگر اين‌كه؛ وقتي مسلم‌بن‌عقيل(رحمة‌الله‌عليه) را پس از دستگيري زخمي كردند و خون از بدنش مي‏ رفت، تشنه شد و درخواست آب كرد. وقتي خواست آب بخورد، خونِ دهانش با آب مخلوط شد و آب را نخورد.

آب را عوض كردند خواست بخورد، باز آب خوني شد، لذا آب را نخورد، چرا؟ چون شرع اجازه نمي ‏دهد انسان آب نجس را بخورد. عمده اين است كه ببينيم كربلا را چه كساني به وجود آورده‏ اند و اساساً تا كسي به نهايت درجة تقوا نرسد، خداوند به او شايستگي شركت در نهضت حسيني نمي‌دهد.

مسلم‌بن‌عقيل(رحمة‌الله‌عليه) در هنگام وصيت فرمود: «من دو وصيت دارم؛ يكي اين‌كه به حسين(علیه السلام) خبر بدهيد كه به كوفه نيايد، و ديگر اين‌كه من هفتصد دينار به اين مردم مقروض شده‌ام، زره و شمشيرم را بفروشيد و بدهي مرا بدهيد». يعني كساني كه تمام ابعاد اسلام را پذيرفته‌اند مفتخر به شهادت در راه حسين(علیه السلام) خواهند شد.

پی نوشت:
[1] - «مفاتيح‌الجنان»، باب زيارت اباعبدالله.
[2] - سوره كهف، آيه 65.
[3] - «بحار‌الانوار»، ج 45، ص 97.

4- اصغر طاهرزاده کربلا مبارزه با پوچی ها