❓چه چیزی ما را از امام زمان علیه السلام دور می کند؟

? حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشريف می‌فرمايند:

?اگر شيعيان ما -كه خداوند توفيق طاعتشان دهد- در راه ايفای پيمانی كه بر دوش دارند همدل می‌شدند، ميمنت ملاقات ما از ايشان به تاخير نمی‌افتاد و سعادت ديدار ما زودتر نصيبشان می‌گشت.
?ديداری بر مبنای شناختی راستين و بر اساس صداقتی از آنان نسبت به ما.
?پس ما را از ايشان دور نمی‌دارد، مگر آن دسته از كردارهای آنان كه برای ما ناپسند و ناخوشايند است.

✨ قال المهدی عجل الله تعالي فرجه الشريف:

♦️ و لَوْ أَنَّ أَشْيَاعَنَا وَفَّقَهُمُ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِي الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَيْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْيُمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَى حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِهَا مِنْهُمْ بِنَا فَمَا يَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا يَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَكْرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ.

? احتجاج، ج۲، ص۴۹۹

♻️ ثواب یاد کردن امام حسین علیه السلام هنگام نوشیدن آب

✍ شهادت امام حسين‌ (ع) چنان داغ و غم سنگينى بر دلها نهاده است كه ‌سزاوار است با ديدن هر نهر و چشمه و با نوشيدن هر آب و شربت گوارا، از لب هاى عطشان آن ‌حضرت ياد شود.

امام سجاد (ع) سالهاى سال، پس از شهادت پدر با لب تشنه ياد مى‌كرد و مى‌گريست و هرگاه نگاهش به غذا يا آب مى‌افتاد، مى‌گريست و مى‌فرمود:

? «قُتَلِ ابْنُ رَسُولِ اللهِ جائِعاً، قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللهِ عَطْشاناً» (1) و نيز هر گاه قصابى را مى‌ديد كه ‌مى‌خواهد گوسفندى سر ببرد، مى‌گفت: آبش بدهيد، پدرم را با لب تشنه سر بريدند. اين ‌ياد كرد پيوسته از شهادت مظلومانه حسين‌ علیه السلام با لب تشنه، احياى خاطره آن روز پرحادثه ‌است.

?امام صادق‌ (ع) فرمود: من هيچ گاه آب سرد نمى‌نوشم مگر اينكه حسين(ع) را ياد مى‌كنم و هيچ بنده‌يى نيست كه چون آب بياشامد، از حسين(ع)ياد كند و بر قاتل او لعنت فرستد، مگر اينكه خداوند براى او صد هزار حسنه مى‌نويسد و صد هزار خطاى او را محو مى‌فرمايد و صد هزار درجه بر درجه‌اش مى‌افزايد و چون كسى است كه صد هزار برده آزاد كرده باشد و روز قيامت خداوند او را گشاده چهره محشور مى‌فرمايد.

? إنِّي مَا شَرِبْتُ مَاءً بَارِداً إِلاَّ وَ ذَكَرْتُ اَلْحُسَيْنَ وَ مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ اَلْمَاءَ فَذَكَرَ اَلْحُسَيْنَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلاَّ كَتَبَ اَللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ كَانَ كَأَنَّمَا أَعْتَقَ مِائَةَ أَلْفِ نَسَمَةٍ وَ حَشَرَهُ اَللَّهُ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ أَبْلَجَ اَلْوَجْهِ.( 2)
______________

(1) لهوف، ص 209.
(2) امالى صدوق، ص 122.

❓حقوق یک مسلمان بر مسلمان دیگر چیست؟

? امام صادق علیه السلام در پاسخ معلی بن خُنَیس که سوال کرد؛ حق یک مسلمان بر مسلمان دیگر چیست؟، فرمودند:
هفت حق واجب است که اگر یکی از اینها را ضایع کند از ولايت و اطاعت خدا بيرون است و براى خداوند هيچ بهره‌اى از بندگى در او نيست.

1⃣ و اما حق اول که آسانترین آنهاست این است که؛ آنچه برای خودت دوست داری برای برادر مؤمنت هم دوست داشته باشی، و آنچه برای خود نمی‌پسندی برای او هم نپسندی.

❓چگونه است که اگر کسی پشت سر ما حرفی بزند ناراحت می شویم؟! اما خودمان به خودمان اجازه می‌دهیم پشت سر دیگران حرف بزنیم، کسی را به راحتی ضایع کنیم؟!

2⃣ حق دوم اینکه؛ از خشم او كناره‌ گيرى كنى و خشنودى او را بخواهى و فرمان او را ببرى.

➖کاری نکن که او عصبانی و غضبناک شود، باید توجه داشت که حتی اگر کسی پشت سر کسی حرفی زده است نباید بگوییم فلانی پشت سر تو این حرف را زده است و من خیلی ناراحت شدم. در اینجا دو حق را ضایع کرده ام. یک حق اینست که من چرا حرف او را اینجا نقل می‌کنم؟ دوم اینکه یک مؤمنی را با این مسئله ناراحت می‌کنم.

3⃣ حق سوم اینکه؛ با جان و مال و زبان و دست و پاى خویش او را یارى كنى.

➖وقتی انسان این روایات را نگاه می‌کند حتی تعبیر به «حقوق واجب» شده، این معنایش اینست که اگر یک مؤمنی نیاز مالی دارد و من تمکن مالی دارم، بر من واجب است که به او بدهم. واجب است از مال خودم یک مقداری به او بدهم، اینجا دیگر بحث قرض، خمس و زکات و … نیست.

4⃣ حق چهارم اینکه؛ چشم او باشد راهنما و مرآت او باشد.

➖اگر یک جا می‌بیند که این مؤمن مسلمان در چاه می‌افتد به او بگوید. چشم او باشد. دلیل و راهنمای و مرآت او باشد. عیب او را از روی خیرخواهی به او بگوید.

5⃣ حق پنجم اینکه؛ تو سیر باشی اما او گرسنه باشد، تو سیراب باشی اما او تشنه باشد، تو لباس داشته باشی و او عریان باشد.

6⃣ حق ششم اینکه اگر تو خدمتگزار دارى و برادرت ندارد. واجب است خدمتگزارت را بفرستى كه جامه هایش را بشوید و غذایش را درست كند و بسترش را مرتب نماید.

7⃣ حق هفتم اینکه؛ سوگند او را باور کنى(به سوگندش وفا کنی) و دعوت او را بپذیرى و در تشییع جنازه او حاضر شوى و در بیماریش از او عیادت کنى و بدن خود را در راه برطرف کردن نیاز او به زحمت اندازى و او را محتاج این نکنى که از تو خواهشى کند و به قضاى حوائج او شتاب کنى. اگر این کارها را کردى ولایت خود را به ولایت او و ولایت او را به ولایت خداوند پیوند زده‌‌اى.».

?متن روایت:

?«قَالَ أَیْسَرُ حَقٍّ مِنْهَا أَنْ تُحِبَّ لَهُ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِکَ وَ تَکْرَهَ لَهُ مَا تَکْرَهُ لِنَفْسِکَ».
?و الْحَقُّ الثَّانِی أَنْ تَجْتَنِبَ سَخَطَهُ وَ تَتَّبِعَ مَرْضَاتَهُ وَ تُطِیعَ أَمْرَهُ»؛
?«وَ الْحَقُّ الثَّالِثُ أَنْ تُعِینَهُ بِنَفْسِکَ وَ مَالِکَ وَ لِسَانِکَ وَ یَدِکَ وَ رِجْلِکَ »
?«وَ الْحَقُّ الرَّابِعُ أَنْ تَکُونَ عَیْنَهُ وَ دَلِیلَهُ وَ مِرْآتَهُ»؛
?«وَ الْحَقُّ الْخَامِسُ أَنْ لَا تَشْبَعَ وَ یَجُوعُ وَ لَا تَرْوَى وَ یَظْمَأُ وَ لَا تَلْبَسَ وَ یَعْرَى»؛
?«وَ الْحَقُّ السَّادِسُ أَنْ یَکُونَ لَکَ خَادِمٌ وَ لَیْسَ لِأَخِیکَ خَادِمٌ فَوَاجِبٌ أَنْ تَبْعَثَ خَادِمَکَ فَیَغْسِلَ ثِیَابَهُ وَ یَصْنَعَ طَعَامَهُ وَ یُمَهِّدَ فِرَاشَهُ»؛
?«وَ الْحَقُّ السَّابِعُ أَنْ تُبِرَّ قَسَمَهُ وَ تُجِیبَ دَعْوَتَهُ وَ تَعُودَ مَرِیضَهُ وَ تَشْهَدَ جَنَازَتَهُ وَ إِذَا عَلِمْتَ أَنَّ لَهُ حَاجَةً تُبَادِرُهُ إِلَى قَضَائِهَا وَ لَا تُلْجِئُهُ أَنْ یَسْأَلَکَهَا وَ لَکِنْ تُبَادِرُهُ مُبَادَرَةً فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِکَ وَصَلْتَ وَلَایَتَکَ بِوَلَایَتِهِ وَ وَلَایَتَهُ بِوَلَایَتِکَ»؛

? اصول كافى ج3، ص،246.

?فرازی از رساله حقوق امام سجاد علیه السلام:

? …….فَطُوبَى لِمَنْ أَعَانَهُ اللَّهُ عَلَى قَضَاءِ مَا أَوْجَبَ عَلَيْهِ مِنْ حُقُوقِهِ وَ وَفَّقَهُ وَ سَدَّدَهُ.

………خوشا بر كسى كه خدايش يارى دهد تا هر حقى بر او واجب كرده اداء كند و او را توفيق دهد و نگهدارد.

۱- حق خدا

پس حق خداوند كه بزرگترين حـق است بر گردن تو آنست كه فقط بنده او باشي و در عبادت و بندگي شرك نورزي؛ پس وقتي كه چنین بودي و بنده مخلص او شدي؛ خداوند نیز بر خود واجب می كند كه دنیا و آخرت ترا كفايت نموده و آنچه را كه از دنیا و آخرت دوست می داري براي تو حفظ نمايد.

فَأَمَّا حَقُّ اللَّهِ الْأَكْبَرُ فَأَنَّكَ تَعْبُدُهُ لَا تُشْرِكُ بِهِ شَيْئاً فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِكَ بِإِخْلَاصٍ جَعَلَ لَكَ عَلَى نَفْسِهِ أَنْ يَكْفِيَكَ أَمْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ يَحْفَظَ لَكَ مَا تُحِبُّ مِنْهَا.

? خصال صدوق، رساله حقوق امام سجاد(ع)

?فرازی از رساله حقوق امام سجاد علیه السلام:

? …….فَطُوبَى لِمَنْ أَعَانَهُ اللَّهُ عَلَى قَضَاءِ مَا أَوْجَبَ عَلَيْهِ مِنْ حُقُوقِهِ وَ وَفَّقَهُ وَ سَدَّدَهُ.

………خوشا بر كسى كه خدايش يارى دهد تا هر حقى بر او واجب كرده اداء كند و او را توفيق دهد و نگهدارد.

۱- حق خدا

پس حق خداوند كه بزرگترين حـق است بر گردن تو آنست كه فقط بنده او باشي و در عبادت و بندگي شرك نورزي؛ پس وقتي كه چنین بودي و بنده مخلص او شدي؛ خداوند نیز بر خود واجب می كند كه دنیا و آخرت ترا كفايت نموده و آنچه را كه از دنیا و آخرت دوست می داري براي تو حفظ نمايد.

فَأَمَّا حَقُّ اللَّهِ الْأَكْبَرُ فَأَنَّكَ تَعْبُدُهُ لَا تُشْرِكُ بِهِ شَيْئاً فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِكَ بِإِخْلَاصٍ جَعَلَ لَكَ عَلَى نَفْسِهِ أَنْ يَكْفِيَكَ أَمْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ يَحْفَظَ لَكَ مَا تُحِبُّ مِنْهَا.

? خصال صدوق، رساله حقوق امام سجاد(ع)

❓چه چیزهایی برای ایمان مضر است؟

✍ آنچه از نظر اعتقادی برای ایمان مضر است، تعلقات دنیوی است؛ آنچه که از نظر نفسانی برای ایمان مضر است، طمع است؛ و آنچه در بین اعمال جوارحی برای ایمان مضر است، دروغ گفتن است. البته نه اینکه چیزهای دیگر ضرر ندارد؛ اما اینها سرآمد اموری هستند که ایمان را تضعیف و تخریب میکند.
1⃣ اولین چیزی که ایمان را تخریب می کند، تعلقات دنیوی است. اگر ایمان قوی باشد، جلوی تعلّقات قلبی به امور مادّی که نقش تخریبی دارد را میگیرد. این مطلب به تعبیری در روایات وارد شده است. امام صادق(ع) فرمود:
? «حَرَامٌ عَلَى قُلُوبِکُمْ أَنْ تَعْرِفَ حَلَاوَةَ الْإِیمَانِ حَتَّى تَزْهَدَ فِی الدُّنْیَا»(بحارالأنوار، ج70، ص49).

ممكن نيست كه قلوب شما شيريني و حلاوت ايمان و عبوديت را درك كند مگر اينكه از گناهان بپرهيزيد و زهد و تقوي پيشه كنيد.

2⃣ دومین چیزی که موجب میشود انسان از محدوده ایمان خارج شود، طمع و چشمداشت به امور مادّی است که در دست دیگران است.
امام صادق(ع) می فرماید:
? «وَ الَّذِی یُخْرِجُهُ مِنْهُ الطَّمَعُ».(بحارالأنوار، ج67، ص304)

3⃣ سومین چیزی که برای ایمان مضر و مخرب است، دروغ است که مربوط به اعمال جوارحی است.
در این رابطه روایتی از امام علی (ع) داریم که فرمود:

? «لَا یَجِدُ عَبْدٌ طَعْمَ الْإِیمَانِ حَتَّى یَتْرُکَ الْکَذِبَ هَزْلَهُ وَ جِدَّهُ» (بحارالأنوار، ج69، ص249)

«کذب» یک عمل جوارحی است. بندهای طعم ایمان را نمیچشد، مگر این که دروغ را، چه به شوخی و چه جدّی، ترک کند.