?حکایت

می گویند عده اى مسجدی می ساختند،
بهلول سر رسید و پرسید چه می کنید؟
گفتند مسجد می سازیم.

گفت برای چه؟ پاسخ دادند برای چه ندارد، برای رضای خدا.

بهلول خواست میزان اخلاص بانیان خیر را به خودشان بفهماند، محرمانه سفارش داد سنگی تراشیدند و روی آن نوشتند «مسجد بهلول» شبانه آن را بالای سر در مسجد نصب کرد.

سازندگان مسجد روز بعد آمدند و دیدند بالای در مسجد نوشته شده است «مسجد بهلول». ناراحت شدند؛ بهلول را پیدا کردند و به باد کتک گرفتند که زحمات دیگران را به نام خودت قلمداد می کنی؟

بهلول گفت: مگر شما نگفتید که مسجد را برای خدا ساخته ایم؟ فرضا مردم اشتباه کنند و گمان کنند که من مسجد را ساخته ام، خدا که اشتباه نمی کند…

✅حكايت بعضى از ماست…
كمكى يا خيرى كه ميكنيم
بايد عالم و آدم از آن باخبر شوند،
مبادا كه خدايى نكرده ريا نشود…

ازته دل آمین بگو
خدایاهیچ دلی شکسته نشه
هیچ گلی گریان نشه
هیچ ذهنی حیران نشه
خدایا هیچ کسی تنها نشه
خدایاهیچ کسی محتاج نامرد نشه

#شب_خوش

توکل یعنی??
اجازه دادن به خداوند که ??
خودش تصمیم بگیره ?
تو فقط بخواه و آرزو کن??
اما پیشاپیش شاد باش?
وشکر کن?

خدایا شکرت ?

خدایا دوستت دارم

چه خوش است من بمیرم به ره ولای مهدی

سروجان بها ندارد که کنم فدای مهدی

همه نقد ِهستی خود، بدهم به صاحب جان

که یکی دقیقه بینم رخ دلگشای مهدی
??

بخوانیم به رسم وفای هرشب دعای فرج و الهی عظم البلاء رو ?

ما رعیت کوی شما هستیم اما
یک عالمی را رعیت کویت کفیل است

کو آن که محتاج نگاه تو نباشد
یک بال از اوج نگاهت جبرئیل است

مدح تو از عبد تو کی آید اماما
مداح اوصاف شما رب جلیل است

سلام رضا جانم?

❣﷽❣

? #ݕانۅے_ݘشمہ ?

#قسمت_8⃣1⃣

اكنون ديگر وقت آن است تا محمّد(ص) نزد خديجه برود، خديجه و صَفيّه و ديگر زنان در پشت پرده نشسته اند. محمّد(ص)از جا برمى خيزد و نزد خديجه مى رود.

صَفيّه و ديگر زنان از آنجا مى روند تا اين عروس و داماد تنها باشند.
قلب خديجه به تندى مى تپد، چگونه باور كند، همان كسى كه سال ها در انتظارش بود، اكنون همسر اوست و كنارش نشسته است.

اشك شوق در چشمان خديجه حلقه مى زند. او نمى داند چه بگويد، صدايش مى لرزد و مى گويد:
آقاى من!
مرا به كنيزى خودت قبول كن!

خديجه از مَيسِره مى خواهد تا خدمتگزاران هر چه زودتر بر دايره عروسى بزنند. بعد از لحظاتى، عدّه اى دايره را در دست گرفته و شروع به زدن آن مى كنند.57

آيا دوست دارى بدانى چرا خديجه اين دستور را داد؟
در اين روزگار، دفتر ثبت ازدواج كه وجود ندارد. هرگاه عقدى در خانه اى صورت مى گيرد، اهل آن خانه دايره مى زنند. دايره، طبل كوچكى است كه با انگشتان به روى آن مى زنند و به آن “دَف” هم مى گويند.
آنها با اين كار به همه اعلام مى كنند كه در اين خانه ازدواجى صورت گرفته است.
اى مردم! بدانيد از اين لحظه به بعد، محمّد(ص) و خديجه، زن و شوهر هستند!

در فرهنگ اين مردم، ازدواج اين گونه اعلامِ عمومى مى شود.
نگاه كن! زنان مكّه از خانه ها بيرون آمده اند و مى خواهند بدانند كه صدا از كجا مى آيد. جلو مى آيند تا به خانه خديجه مى رسند. آنها با خود مى گويند كه سرانجام خديجه شوهر كرد.
شوهر او كيست؟
آيا با ابوسفيان ازدواج كرد يا با شاه يمن؟
نه، او با محمّد ازدواج كرده است!
همه، انگشت تعجّب به دهان مى گيرند، آخر چگونه چنين چيزى ممكن است!
نكند اين خبر دروغ باشد؟
نه، مگر صداى دايره ها را نمى شنوى؟

خبر به گوش ابوسفيان مى رسد. او يكى از خواستگاران خديجه بود و اكنون از شنيدن اين خبر ناراحت شده است. آتش كينه و حسادت در دل او مى نشيند. او فقط به دشمنى مى انديشد.58

او با خود مى گويد: آخر چگونه ممكن است خديجه به من جواب رد بدهد و با محمّد ازدواج كند؟ محمّد كه تا ديروز كارگر او بود. او چرا اين كار را كرد؟

ابوسفيان يكى را مى فرستد تا از خانه خديجه خبر بياورد. او مى خواهد بداند كه چه كسى واسطه اين ازدواج بوده و مهريّه خديجه چقدر بوده است.
ساعتى بعد به او خبر مى دهند كه مهريّه خديجه بيش از هزار سكّه طلا بوده است و محمّد(ص) همه آن را نقداً پرداخت كرده است.

به راستى او اين همه پول را از كجا آورده است؟
او هر چه فكر مى كند به نتيجه اى نمى رسد. نكند ابوطالب گنجى پيدا كرده و آن را به محمّد(ص) داده است؟

ابوسفيان با خود فكر مى كند خوب است نزد ابوجهل بروم، حتماً او از اين ماجرا خبر دارد.
وقتى ابوسفيان با ابوجهل سخن مى گويد، او هم تعجّب مى كند. آخر محمّد(ص) اين همه پول را از كجا آورده است؟
ابوجهل به ابوسفيان مى گويد: حوصله كن! من به زودى از ماجرا با خبر مى شوم.

سرانجام ابوجهل مى فهمد پول مهريّه را خود خديجه داده است. او نزد ابوطالب مى آيد و مى گويد: ما تا به حال نديده بوديم كه عروس براى داماد مهريّه پرداخت كند.59

ابوطالب از اين سخن ابوجهل ناراحت مى شود و مى گويد: اگر شما هم به درستكارى محمّد بوديد، هيچ مهريّه اى از شما نمى گرفتند.60

مردم دسته دسته به خانه خديجه مى آيند، تا ساعتى ديگر جشن بزرگى برپا خواهد شد.61

ابوطالب هم براى محمّد(ص) لباسى زيبا و نو تهيّه مى كند. وقتى او اين لباس را به تن مى كند زيباتر به نظر مى آيد.62

همه مهمانان آمده اند. آنها با انواع ميوه ها پذيرايى مى شوند. در ميان اين جمعيّت، ابن غَنْم را مى بينم. او يكى از شاعران معروف است.

او همانطور كه مشغول خوردن ميوه و شيرينى است با خود مى گويد: خوشا به حال تو اى خديجه كه همسر بهترين مرد روزگار شده اى!
بعد از لحظه اى او حس زيبايى را در خود مى يابد و مى خواهد شعرى بسرايد.

او از ابوطالب اجازه مى گيرد و سپس از جا برمى خيزد و چنين مى گويد:
هَنيئاً مَريئاً يا خَديجَةُ قَدْ جَرَتْ *لَكِ الطَّيْرُ في ما كانَ مِنْكَ بِأَسْعَدِ
تَزَوِّجْتِهُ خَيْرَ الْبَرِيّةِ كُلَّها*وَمَنْ ذَا الَّذي في النّاسِ مِثْلُ مُحَّمَدِ اى خديجه! خوشا به حال تو كه امروز پرنده خوشبختى بالاى سر تو پرواز مى كند.

تو با خوب ترين مرد روزگار ازدواج كرده اى. همه مى دانند كه هيچ كس در خوبى و كمال به محمّد نمى رسد.
اين شعر براى هميشه در تاريخ خواهد ماند و رازِ انتخاب خديجه را براى همه بيان خواهد كرد.63

? #نویسنده:دکتر مهدی خدامیان

#ادامه_دارد…

?الَّلهُمـّ؏جِّل‌لِوَلیِڪَ‌الفَرَج?