???????

#مقام_معظم_رهبری

جنگ به وسیله‌ مردم اداره شد .
هم ارتش و هم سپاه پاسداران انقلاب اسلامى و هم نیروهاى گوناگون ، همه متکى به مردم بودند .
به ایمان مردم ، به عشق مردم ، به صفاى مردم

هفته #دفاع_مقدس و یاد و خاطره #شهدای هشت سال #دفاع_مقدس و #امام_شهدا گرامی باد .

#چهل_سالگی
#دفاع_مقدس

???????

? #سلام_ارباب_خوبم?

نام حـــسین آمد و از خــود بدر شدم?

گویی از این جهان به جهان دگر شدم?

نام حـسین آمد و چشمم وضو گرفت?

آب از سرم گذشت و دلم آبـرو گرفت❣️

اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ
وَعَلٰى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ
وَعَلىٰ اَوْلادِ الْحُسَيْنِ
وَعَلىٰ اَصْحٰابِ الْحُسَيْن

#سلام_امام_زمانم?

دوست داشتنَت
سحـرخیـزترین حسِ دنیاست
ڪہ صبــــح‌ها
پیش از باز شدنِ چشم‌هایم
در من بیدار می‌شود…

?اللّهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج?

#خداوندا
تو را شکر می‌کنم به خاطر تمام نعماتی که به من دادی.

#خدایا_دوستت_دارم
#التماس_دعا_برای_ظهور

✒️ #پاسخ_به_شبهات #پرسش_و_پاسخ

⁉️ آيا #ابن_عباس به #امام_حسن علیه السلام #خيانت كرد؟

?توضيح سؤال:

در زمان #جنگ_امام_حسن سلام الله علیه با #معاويه ؛ آيا #ابن_عباس فرمانده سپاه يا فرمانده يكی از سپاهان امام بود؟
و آيا ابن عباس بدليل نجات دو فرزندش سپاه را به معاويه واگذار كرد ؟
( يعنی آن چيزی كه در سريال امام حسن علیه السلام ( #تنهاترين_سردار ) نشان داد درست است يا خير ؟

⭕️پاسخ :

۱. #عباس عموی رسول گرامی اسلام صلی الله عليه وآله وسلم دارای چندين پسر بود. #ابن_عباس_مشهور، #عبدالله_بن_عباس است كه روايات بسياری را از رسول خدا و امير مومنان عليهما السلام نقل می كند .
??اما فرزند عباس كه به عنوان #فرمانده_سپاه_امام_حسن عليه السلام برگزيده شد #عبيدالله_بن_عباس است.

۲. نيز بايد گفت كه دو فرزند وی در زمان حيات #حضرت_أميرالمؤمنين سلام الله علیه و به دست #بسر_بن_أرطاة از #فرماندهان_معاويه به #شهادت رسيده بودند . و چنين نبود كه وی به خاطر گروگان گرفتن دو فرزندش دست از فرماندهی سپاه امام حسن برداشته و به حضرت #خيانت كند :

أخبرني أبو الحسن علي بن محمد الكاتب قال : أخبرنا الحسن بن عبد الكريم الزعفراني قال : حدثنا أبو إسحاق إبراهيم بن محمد الثقفي قال : حدثنا جعفر بن محمد الوراق قال : حدثنا عبد الله بن الأزرق الشيباني قال : حدثنا أبو الجحاف ، عن معاوية بن ثعلبة قال : لما استوثق الأمر لمعاوية بن أبي سفيان أنفذ بسر بن أرطاة إلي الحجاز في طلب شيعة أمير المؤمنين علي بن أبي طالب عليه السلام ، وكان علي مكة عبيد الله بن العباس بن عبد المطلب ، فطلبه فلم يقدر عليه ، فأخبر أن له ولدين صبيين ، فبحث عنهما فوجدهما وأخذهما فأخرجهما من الموضع الذي كانا فيه … فأمر بذبحهما ، وبلغ أمهما الخبر ، فكادت نفسها تخرج … قال : ثم اجتمع عبيد الله بن العباس من بعد وبسر بن أرطاة عند معاوية ، فقال معاوية لعبيد الله : أتعرف هذا الشيخ قاتل الصبيين ؟ فقال بسر : نعم ، أنا قاتلهما فمه ؟ فقال عبيد الله : لو أن لي سيفا ! قال بسر : فهاك سيفي وأومأ بيده إلي سيفه فزبره معاوية وانتهره وقال : أف لك من شيخ ، ما أحمقك ! تعمد إلي رجل قد قتلت ابنيه ، تعطيه سيفك ؟ كأنك لا تعرف أكباد بني هاشم ! والله لو دفعته إليه لبدأ بك وثني بي . فقال عبيد الله : بل والله كنت أبدأ بك ثم أثني به .

?امالي شيخ مفيد ص۳۰۶ ش۴

وقتی كه كار معاويه محكم شد بسر بن أرطاة را به سوی حجاز فرستاده تا شيعيان امير مومنان را بكشد ؛ و نماينده حضرت در مكه عبيد الله بن عباس بود ؛ وی به دنبال عبيد الله آمد ولی نتوانست او را بيابد ؛ پس به وی خبر دادند كه عبيد الله دو فرزند كوچك دارد ؛ پس به دنبال آن دو فرستاده ايشان را پيدا كرده و از مخفيگاه بيرون آوردند … پس دستور داد سر آن دو را از بدن جدا كردند ؛ وقتی كه خبر اين ماجرا به مادرشان رسيد نزديك بود كه قالب تهی كند … بعد از مدتی بسر و عبيد الله در نزد معاويه به هم رسيدند ؛ پس معاويه رو به عبيد الله ( وخطاب به بسر) گفت : آيا اين پير مرد را ميشناسی ای كسی كه دو پسر بچه را كشتی ؟ گفت : آری، من آن دو را كشته ام !! كه چه ؟
عبيد الله گفت : اگر شمشير داشتم می فهميدي !!! بسر گفت : بيا و اين شمشير را بگير و با دستش به شمشيری اشاره كرد ؛ معاويه جلوی او را گرفته و او را بازداشت و گفت : وای بر تو ای پيرمرد ديوانه !!! مي خواهی به كسی شمشير بدهی كه دو پسرش را كشته ای ؟ انگار كه #شيردلان_بنی_هاشم را نمی شناسی ؛ قسم به خدا اگر شمشير را به او بدهي در ابتدا تو را كشته و سپس من را مي كشد ؛
عبيد الله گفت : خير ؛ در ابتدا تو را می كشتم و سپس به سراغ بسر می رفتم .

?حکمت مجتبوی ?

?امام حسن مجتبی( عليه السلام ) فرمودند :

«< مَن عَبَدَ اللّه َ عَبَّدَ اللّه ُ لَهُ كُلَّ شَى ءٍ >»

«هر كس خدا را بندگى كند ، خداوند همه چيز را بنده او گرداند .

? تنبيه الخواطر : ج ۲ ، ص ۱۰۸.