?? حکمت 269 نهج البلاغه:

النَّاسُ فِي الدُّنْيَا عَامِلاَنِ: عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا، قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ، يَخْشَى عَلَى مَنْ يَخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَيَأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَيُفْني عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ، وَعَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا، فَجَاءَهُ الَّذِي لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَل، فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً، وَمَلَکَ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً، فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللّهِ، لاَ يَسْأَلُ اللّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ.

مردم در دنيا دو گروهند: گروهى تنها براى دنيا تلاش مى كنند و دنيايشان آنان را از آخرتشان بازداشته است. نسبت به بازماندگان خود از فقر وحشت دارند ولى از فقر خويش (براى جهان ديگر) خود را در امان مى دانند، ازاينرو عمر خود را در منافع ديگران فانى مى سازند (و دست خالى به آخرت مى روند). گروه ديگر براى آنچه بعد از دنياست تلاش مى كنند؛ سهم آنان بدون نياز به كار و كوشش فراوان از دنيا به آنهامى رسد.چنين كسانى هردوسودرابرده اندوهردو سرارا باهم مالك شده اند. آنها در درگاه خدا آبرومندند و هرچه بخواهند خداوند از آنها دريغ نمى دارد.

.
قَالَ النَّبِيُّ الأعظم محمد المصطفی (ص) :

لَا تَجْلِسُوا إِلَّا عِنْدَ مَنْ يَدْعوكُمْ مِنْ خَمْسٍ إِلَى خَمسٍ :
مِنَ الشَّكِّ إِلَى الْيَقِينِ ،
وَ مِنَ الْكِبْرِ إِلَى التَّوَاضُعِ ،
وَ مِنَ الْعدَاوَةِ إِلَى الْمَحَبَّةِ ،
وَ مِنَ الرِّيَاءِ إِلَى الْإِخْلَاصِ ،
وَ مِنَ الرَّغْبَةِ إِلَى الزُّهد .

#ترجمه
با هر کسی ( و با هر عالِمی) ننشین و مجالست مکن ، با کسی مجالست کن که تو را از پنج چیز بطرف پنچ چیز ببرد و دعوت کند :

1️⃣ تو را از شک و تردید بطرف یقین ببرد

2️⃣ تو را از تکبر به تواضع دعوت کند

3️⃣ تو را از عداوت و کینه توزی بطرف محبت و مهربانی بکشاند

4️⃣ تو را از ریاء و ظاهر نمایی به اخلاص دعوت نماید

5️⃣ تو را از دنیا دوستی و دنیا گرایی به زهد و آخرت محوری برساند .

?مجموعة ورام ، ج 2 ، ص 110 .

.
قَالَ النَّبِيُّ الأعظم محمد المصطفی (ص) :

لَا تَجْلِسُوا إِلَّا عِنْدَ مَنْ يَدْعوكُمْ مِنْ خَمْسٍ إِلَى خَمسٍ :
مِنَ الشَّكِّ إِلَى الْيَقِينِ ،
وَ مِنَ الْكِبْرِ إِلَى التَّوَاضُعِ ،
وَ مِنَ الْعدَاوَةِ إِلَى الْمَحَبَّةِ ،
وَ مِنَ الرِّيَاءِ إِلَى الْإِخْلَاصِ ،
وَ مِنَ الرَّغْبَةِ إِلَى الزُّهد .

#ترجمه
با هر کسی ( و با هر عالِمی) ننشین و مجالست مکن ، با کسی مجالست کن که تو را از پنج چیز بطرف پنچ چیز ببرد و دعوت کند :

1️⃣ تو را از شک و تردید بطرف یقین ببرد

2️⃣ تو را از تکبر به تواضع دعوت کند

3️⃣ تو را از عداوت و کینه توزی بطرف محبت و مهربانی بکشاند

4️⃣ تو را از ریاء و ظاهر نمایی به اخلاص دعوت نماید

5️⃣ تو را از دنیا دوستی و دنیا گرایی به زهد و آخرت محوری برساند .

?مجموعة ورام ، ج 2 ، ص 110 .

.
قَالَ النَّبِيُّ الأعظم محمد المصطفی (ص) :

لَا تَجْلِسُوا إِلَّا عِنْدَ مَنْ يَدْعوكُمْ مِنْ خَمْسٍ إِلَى خَمسٍ :
مِنَ الشَّكِّ إِلَى الْيَقِينِ ،
وَ مِنَ الْكِبْرِ إِلَى التَّوَاضُعِ ،
وَ مِنَ الْعدَاوَةِ إِلَى الْمَحَبَّةِ ،
وَ مِنَ الرِّيَاءِ إِلَى الْإِخْلَاصِ ،
وَ مِنَ الرَّغْبَةِ إِلَى الزُّهد .

#ترجمه
با هر کسی ( و با هر عالِمی) ننشین و مجالست مکن ، با کسی مجالست کن که تو را از پنج چیز بطرف پنچ چیز ببرد و دعوت کند :

1️⃣ تو را از شک و تردید بطرف یقین ببرد

2️⃣ تو را از تکبر به تواضع دعوت کند

3️⃣ تو را از عداوت و کینه توزی بطرف محبت و مهربانی بکشاند

4️⃣ تو را از ریاء و ظاهر نمایی به اخلاص دعوت نماید

5️⃣ تو را از دنیا دوستی و دنیا گرایی به زهد و آخرت محوری برساند .

?مجموعة ورام ، ج 2 ، ص 110 .

?? حکمت 269 نهج البلاغه:

النَّاسُ فِي الدُّنْيَا عَامِلاَنِ: عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا، قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ، يَخْشَى عَلَى مَنْ يَخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَيَأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَيُفْني عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ، وَعَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا، فَجَاءَهُ الَّذِي لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَل، فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً، وَمَلَکَ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً، فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللّهِ، لاَ يَسْأَلُ اللّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ.

مردم در دنيا دو گروهند: گروهى تنها براى دنيا تلاش مى كنند و دنيايشان آنان را از آخرتشان بازداشته است. نسبت به بازماندگان خود از فقر وحشت دارند ولى از فقر خويش (براى جهان ديگر) خود را در امان مى دانند، ازاينرو عمر خود را در منافع ديگران فانى مى سازند (و دست خالى به آخرت مى روند). گروه ديگر براى آنچه بعد از دنياست تلاش مى كنند؛ سهم آنان بدون نياز به كار و كوشش فراوان از دنيا به آنهامى رسد.چنين كسانى هردوسودرابرده اندوهردو سرارا باهم مالك شده اند. آنها در درگاه خدا آبرومندند و هرچه بخواهند خداوند از آنها دريغ نمى دارد.

?? حکمت 269 نهج البلاغه:

النَّاسُ فِي الدُّنْيَا عَامِلاَنِ: عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا، قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ، يَخْشَى عَلَى مَنْ يَخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَيَأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَيُفْني عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ، وَعَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا، فَجَاءَهُ الَّذِي لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَل، فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً، وَمَلَکَ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً، فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللّهِ، لاَ يَسْأَلُ اللّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ.

مردم در دنيا دو گروهند: گروهى تنها براى دنيا تلاش مى كنند و دنيايشان آنان را از آخرتشان بازداشته است. نسبت به بازماندگان خود از فقر وحشت دارند ولى از فقر خويش (براى جهان ديگر) خود را در امان مى دانند، ازاينرو عمر خود را در منافع ديگران فانى مى سازند (و دست خالى به آخرت مى روند). گروه ديگر براى آنچه بعد از دنياست تلاش مى كنند؛ سهم آنان بدون نياز به كار و كوشش فراوان از دنيا به آنهامى رسد.چنين كسانى هردوسودرابرده اندوهردو سرارا باهم مالك شده اند. آنها در درگاه خدا آبرومندند و هرچه بخواهند خداوند از آنها دريغ نمى دارد.