امام حسڹ مجتبی عليہ السلام ميفرمایند:
?امام حسڹ مجتبی عليہ السلام ميفرمایند:
?إذا سَمِعتَ أحَدا يَتَناوَلڸُ أعراضَ النـاسِ فاجتَہِدْ أڹ لا يَعرِفَڪَ؛ فإڹَّ أشقَي الأعراضِ بہِ مَعارِفُہُ?
❌هرگاه ديدے ڪسي با آبروے مردم بازے ميڪند، سعى ڪڹ ڪہ تو را نشناسد❗️
زيرا آبروے آشنايانش ڪمتريڹ ارزش را نزد او دارد…‼️
? ميزاڹ الحڪمة ج ۶ ص ۲۰۰
?
آدم کسی مباش!
???آدم کسی مباش!
علامه جعفری می فرمود:
روزی طلبه ی فلسفه خوانی نزد من آمد تا برخی سوالات بپرسد. دیدم جوان مستعدی است که استاد خوبی نداشته است. ذهنِ نقاد و سوالات بدیع داشت که بی پاسخ مانده بود. پاسخ ها را که می شنید، مثل تشنه ای بود که آب خنکی یافته باشد. خواهش کرد برایش درسی بگویم و من که ارزشِ این آدم را فهمیده بودم، پذیرفتم. قرار شد فلان کتاب را نزد من بخواند.
چندی که گذشت، دیدم فریفته و واله من شده است. در ذهنش اُبُهّت و عظمتی یافته بودم که برایش خطر داشت. هرچه کردم، این حالت دراو کاسته نشد. می دانستم این شیفتگی، به اِستقلالِ فکرش صدمه می زند. تصمیم گرفتم فرصتِ تعلیم را قربانی اِستقلالِ ضمیرش کنم.
روزی که قرار بود برای درس بیاید، درِ خانه را نیم باز گذاشتم. دوچرخه فرزندم را برداشتم و در باغچه، شروع به بازی و حرکاتِ کودکانه کردم. دیدمش که سَرِ ساعت، آمد. از کنارِ در، دقایقی با شگفتی مرا نگریست. با هیجان، بازی را ادامه دادم. در نظرش شکستم. راهش را کشید و بی یک کلمه، رفت که رفت.
اینجا که رسید، مرحوم علامه جعفری با آنهمه خدماتِ فکری و فرهنگی به اسلام ، گفت :
برای آخرتم به معدودی از اعمالم، امید دارم. یکی همین دوچرخه بازی آنروز است!
درسِ استاد آن شب آن بود که دنبالِ آدمهای بزرگ بگردید و سعی کنید درکشان کرده از وجودشان توشه برگیرید. امّا مُرید و واله کسی نشوید. شما اِنسانید و اَرزشتان به اِدراک و اِستقلالِ عقلتان است. عقلتان را تعطیل و تسلیم کسی نکنید. آدمِ کسی نشوید، هر چقدر هم طرف بزرگ باشد.
منبع: کانال شمیم ملکوت??
آدم کسی مباش!
???آدم کسی مباش!
علامه جعفری می فرمود:
روزی طلبه ی فلسفه خوانی نزد من آمد تا برخی سوالات بپرسد. دیدم جوان مستعدی است که استاد خوبی نداشته است. ذهنِ نقاد و سوالات بدیع داشت که بی پاسخ مانده بود. پاسخ ها را که می شنید، مثل تشنه ای بود که آب خنکی یافته باشد. خواهش کرد برایش درسی بگویم و من که ارزشِ این آدم را فهمیده بودم، پذیرفتم. قرار شد فلان کتاب را نزد من بخواند.
چندی که گذشت، دیدم فریفته و واله من شده است. در ذهنش اُبُهّت و عظمتی یافته بودم که برایش خطر داشت. هرچه کردم، این حالت دراو کاسته نشد. می دانستم این شیفتگی، به اِستقلالِ فکرش صدمه می زند. تصمیم گرفتم فرصتِ تعلیم را قربانی اِستقلالِ ضمیرش کنم.
روزی که قرار بود برای درس بیاید، درِ خانه را نیم باز گذاشتم. دوچرخه فرزندم را برداشتم و در باغچه، شروع به بازی و حرکاتِ کودکانه کردم. دیدمش که سَرِ ساعت، آمد. از کنارِ در، دقایقی با شگفتی مرا نگریست. با هیجان، بازی را ادامه دادم. در نظرش شکستم. راهش را کشید و بی یک کلمه، رفت که رفت.
اینجا که رسید، مرحوم علامه جعفری با آنهمه خدماتِ فکری و فرهنگی به اسلام ، گفت :
برای آخرتم به معدودی از اعمالم، امید دارم. یکی همین دوچرخه بازی آنروز است!
درسِ استاد آن شب آن بود که دنبالِ آدمهای بزرگ بگردید و سعی کنید درکشان کرده از وجودشان توشه برگیرید. امّا مُرید و واله کسی نشوید. شما اِنسانید و اَرزشتان به اِدراک و اِستقلالِ عقلتان است. عقلتان را تعطیل و تسلیم کسی نکنید. آدمِ کسی نشوید، هر چقدر هم طرف بزرگ باشد.
منبع: کانال شمیم ملکوت??
رسول اللَّه صلى الله عليه و آله
رسول اللَّه صلى الله عليه و آله: مَنِ اغتابَ مُسلِماً أو مُسلِمَةً لَم يَقبَلِ اللَّهُ تَعالى صَلاتَهُ ولا صِيامَهُ أربَعينَ يَوماً و لَيلَةً، إلّا أن يَغفِرَ لَهُ صاحِبُهُ.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداى متعال، نماز و روزه غيبت كننده از مرد يا زن مسلمان را تا چهل شبانه روز نمى پذيرد، مگر اين كه غيبت شونده از او در گذرد.
بحار الانوار؛ ج 75 ؛ ص 258
رسول اللَّه صلى الله عليه و آله
رسول اللَّه صلى الله عليه و آله: مَنِ اغتابَ مُسلِماً أو مُسلِمَةً لَم يَقبَلِ اللَّهُ تَعالى صَلاتَهُ ولا صِيامَهُ أربَعينَ يَوماً و لَيلَةً، إلّا أن يَغفِرَ لَهُ صاحِبُهُ.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداى متعال، نماز و روزه غيبت كننده از مرد يا زن مسلمان را تا چهل شبانه روز نمى پذيرد، مگر اين كه غيبت شونده از او در گذرد.
بحار الانوار؛ ج 75 ؛ ص 258
رسول اللَّه صلى الله عليه و آله
رسول اللَّه صلى الله عليه و آله: مَنِ اغتابَ مُسلِماً أو مُسلِمَةً لَم يَقبَلِ اللَّهُ تَعالى صَلاتَهُ ولا صِيامَهُ أربَعينَ يَوماً و لَيلَةً، إلّا أن يَغفِرَ لَهُ صاحِبُهُ.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداى متعال، نماز و روزه غيبت كننده از مرد يا زن مسلمان را تا چهل شبانه روز نمى پذيرد، مگر اين كه غيبت شونده از او در گذرد.
بحار الانوار؛ ج 75 ؛ ص 258