?زندگی مهدوی در سایه ی دعای عهد?
?۲.مُؤْتَزِراً کفَنی؛در حالی که کفن پوش هستم.?
?یکی از نیازهای عمومی و همگانی، نیاز به لباس است. اسلام برای هر فصل و زمان و کاری، لباسی در نظر گرفته و درباره ی آن، دستوراتی داده است؛مثل لباس کودک،لباس کار،لباس جنگ، لباس نماز عید، لباس نماز باران، لباس احرام و حج، لباس عروس، لباس پوشاندن به برهنه ها، نظافت لباس، وصله کردن لباس، رنگ لباس، دوخت لباس، جنس لباس و…. آخرین لباس هم «کفن» است که روایات آن نیز فراوان است.
? در حدیثی حضرت رضا علیه السلام فرمود:
کفن کردن میّت، برای آن است که انسان هنگام ملاقات با خداوند، از یک نوع پاکی و نظافت ظاهری برخوردار باشد و بدن و عورتش پیدا نشود و قیافه برگشته و وحشت آور او بر ناظران پنهان باشد؛ زیرا دیدن قیافه بدون کفن مرده، سبب قساوت قلب می‌شود. از همه این‌ها گذشته، علاقه بینندگان به او محفوظ می‌ماند و به او و وصیّت‌های او احترام می‌گذارند؛
?ولی اگر مرده بدون کفن باشد، ناظران به صورت مرداری پست به او می‌نگرند و دیگر مقام و شخصیّت و ارزش انسانی برای او و اهداف و وصایای او قائل نمی شوند.
?حضرت صادق علیه السلام می‌فرماید:
هر کس کفنش در خانه اش باشد، او را از غافلان ننویسند و هرگاه به آن کفن نگاه کند، ثواب می‌برد.
?در روایات، گفته شده که پارچه کفن، بهتر است همان پارچه و لباسی باشد که در ایّام حج به عنوان لباس احرام بوده یا در نماز جمعه و سایر عبادت‌ها مورد استفاده قرار گرفته است.
?همچنین سفارش شده است که انسان، کفن خود را آماده کرده و گاهی به آن نگاه کند، تا هم از غفلت بیرون آید و هم اجر و پاداش ببرد.
? هم چنین می‌توان گفت: ذکر این فراز در این دعا تلقین حقانیّت مرگ است که مایه رشد منتظر است. در زندگی مهدوی یاد خدا و معاد، پررنگ است.
