1-ما باید از ماه رمضان و عبادت در آن لذت ببریم
2- بسیاری از سوءتفاهم‌ها به خاطر عدم نشاط در بندگی ماست.
3- اگر به هر دلیلی خودمان را به دینداری متقاعد کنیم ولی از آن لذت نبریم؛ دینداری توأم با غرور و تکبر خواهیم داشت.
4-باید توقعمون از دین را تغییر دهیم…
5- اگر از شما پرسیدند لذت حلال و حرام کدام است؟ بگویید هر لذتی که خیلی عمیق باشد حلال است و هر لذتی که سطحی باشد و خیلی کیف ندهد حرام است. البته همۀ آنها حرام نیست.
6-کدام شادی حرام است؟ شادی که بعدازآن غم با خودت می‌آورد.
7- ما مذهبی‌ها حداقل ده برابر آدم‌های معمولی که اهل معنویت نیستند، باید انرژی داشته باشیم برای دیدن و فهمیدن و درس خواندن.
8- چه کسانی به گنه‌کاران حسادت می کنند؟ کسانی که از دینداری خودشون لذت نمی برند!
9- ریا یعنی این که از حاشیۀ عبادت لذت ببری، نه از متن.
نیاز ما به نشاط و سرزندگی برای داشتن یک زندگی خوب، خیلی بیش از مقداری است که مردم معمولا به آن قانعند. مردم فقط وقتی خیلی از نشاط فاصله می‌گیرند و افسرده میشوند، گله می‌کنند.
خیلی از انگیزه‌ها و قدرت‌ها برای انجام کارها را «نشاط» به آدم می‌دهد. نشاط است که حافظه و خلاقیت انسان را تقویت می‌کند و خستگی او را کاهش می‌دهد و می‌تواند رنج‌ها را برایش قابل تحمل کند. نشاط و شادی، در روح انسان گشایش و سعه ایجاد می‌کند و وقتی روح انسان گشاده شد، همۀ خوبی‌ها را خواهد داشت.
ما دنبال لذت و نشاط سطحی و موقتی که با رقص و پایکوبی تأمین می‌شود و افسردگی به دنبالش می‌آید نیستیم، ما دنبال سرور و لذتی هستیم که به ما قدرت و نشاط دائم بدهد. نشاط و شادی واقعی، آن حالتِ روحی مثبتی است که به انسان انرژی و قدرت بدهد و انسان را به اوج تعادل برساند و قدرت انسان برای انجام کارهای سخت و دقیق را زیاد کند. نشاط و قدرت واقعی یعنی انسان بتواند برای انجام کارهایش، همۀ استعدادهایش را به‌کار بگیرد. دین می‌خواهد آدم را به جایی برساند که بتواند از ماست کره بگیرد، یعنی از ساده‌ترین رفتارهایش بالاترین نور و انرژی را کسب کند؛ حتی کار ساده‌ای مثل جارو کردن خانه. قناعت هم یعنی همین که بتوانی از هر چیزی و هر نعمتی-هرچند کم- بیشترین بهره را ببری و نیازت را برطرف کنی.
امیرالمؤمنین(علیه السلام) می‌فرماید: مؤمن دائماً نشاط دارد؛ متأسفانه ما خیلی از لحظات زندگی‌مان را با انگیزۀ پایین و بدون لذت و نشاط سپری می‌کنیم! یکی از گناهانی که باید خیلی به‌خاطرش استغفار کنیم، همین لحظات است! بگو: «خدایا! استغفار می‌کنم از همۀ لحظاتی که ناشاد و بی‌نشاط و دَمغ بودم، از همۀ لحظه‌هایی که از حضور تو بهره نبردم و به شعف نیامدم…» نگویید اینها که گناه نیست! اینها گناهان_روحی است که باعث خیلی از گناهان_عملی ما می‌شود!
هر کسی در این دنیا از لذایذ حقیقی عالم، بیشتر لذت ببرد، آن دنیا هم بیشتر به او می‌دهند؛ این اخلاق کریم است که هرچه از سفره‌اش بیشتر لذت ببری، خوشحال‌تر می‌شود و بیشتر می‌دهد. باید انتظارمان را از لذت و نشاط در زندگی بالا ببریم و به کم قانع نشویم..
پی نوشت:
استاد پناهیان رمضان 1396شب دوم
