مرحوم آیت الله مجتهدی:
یک روز در نجف اشرف، پس از اقامه نماز پشت سر آیت الله مدنی، دیدم که ایشان به شدت گریه می کنند.

وقتی علت را از ایشان سؤال کردم، فرمودند: «یک لحظه امام زمان (عج) را دیدم که به پشت سر من اشاره کرده و فرمودند:

آقای مدنی! نگاه کن! شیعیان من بعد از نماز سریع می روند دنبال کار خودشان و هیچکدام برای فرج من دعا نمی کنند.

انگار نه انگار که امام زمانشان غایب است! و من از گلایه حضرت به گریه افتادم.

✋اول #صبح و سلامی به مولا

این قصه از حوالی #دریا شروع شد
با تار وپود #چادر #زهرا شروع شد

#خورشید سرزد و سفرما به #کربلا
بایک #سلام #صبح به #مولا شروع شد

السلام عليک #يااباعبدالله

#یاابالمهدی(ع)

هوای بام تو داریم ما هوایی‌ها؛

خوشا به حال شب و روز سامرایی‌ها…

#پنجشنبه_های_سامرایی
#قاسم_اردکانی

مرحوم آیت الله مجتهدی:
یک روز در نجف اشرف، پس از اقامه نماز پشت سر آیت الله مدنی، دیدم که ایشان به شدت گریه می کنند.

وقتی علت را از ایشان سؤال کردم، فرمودند: «یک لحظه امام زمان (عج) را دیدم که به پشت سر من اشاره کرده و فرمودند:

آقای مدنی! نگاه کن! شیعیان من بعد از نماز سریع می روند دنبال کار خودشان و هیچکدام برای فرج من دعا نمی کنند.

انگار نه انگار که امام زمانشان غایب است! و من از گلایه حضرت به گریه افتادم.

لطف حضرت اباعبداللَّه الحسین علیه السلام درباره یکی از ذاکرین خود

مرحوم حاج سیّد مهدی خرازی نقل نمودند

یکی از ذاکرین حضرت سیّد الشهداعلیه السلام از دوستان بودند و صدای مطلوبی نداشتند و به همین جهت از او به ندرت دعوت می‌شد و به این خاطر در مضیقه مالی قرار داشت و زندگی او به سختی می‌گذشت.
او می‌گفت روزی با خود گفتم تو که عمری است خدمت صادقانه به محضر حضرت اباعبداللَّه علیه السلام انجام داده ای، چرا باید روزگار را به سختی بگذرانی؟ لذا تصمیم گرفتم به عتبات عالیات مشرف شوم و در کنار ضریح آن حضرت در زیر قبه دعا و از
خداوند متعال درخواست نمایم تا از این مشکل زندگانی رهایی یابم.

با این تصمیم خود را به عتبات عالیات رسانیدم و پس از توسل در زیر قبه آن مظهر رحمت الهی، خواسته خود را از پروردگار متعال تمنّا نمودم. پس از آن از حرم مطهر خارج و به محل سکونت خویش مراجعت نمودم و شب را به صبح رسانیدم.

صبح هنگام، مبتلا به سرماخوردگی شدیدی شدم. پس از معالجه و مداوا تارهای صوتی حنجره‌ام ضعیف تر گردید و صدایم رو به وخامت نهاد که دیگر برای خود من هم قابل قبول نبود.

بعد از آنکه قصد حرکت از عتبات به سوی تهران نمودم بعد از زیارت وداع، حضرت را مخاطب قرار دادم و عرض نمودم: آقاجان من به امیدی به زیارت شما شرفیاب شدم، سزاوار نبود این مقدار صدایی که با آن ذکر مصیبت شما را می‌نمودم به آن لطمه وارد شود! با این حال دیگر کسی مرا به مجالس عزای شما دعوت نمی نماید.

در هر حال با ناامیدی به تهران مراجعت نمودم. پس از آنکه مقدمات دید و بازدید به اتمام رسید به اوّلین مجلس هفتگی خود رفتم.

هنگامی که با صدای گرفته خود شروع به ذکر مصیبت نمودم شور و ولوله ای در مستمعین افتاد. بعد از اتمام ذکر مصیبت پرسیدم چه شده که قبلاً من ذکر مصیبت می‌نمودم این چنین شور و حالی در شما پیدا نمی شد. جواب دادند قبلاً روضه خواندن شما این چنین جاذبه و تأثیر نداشت.

نمی دانیم که در صوت و نغمه شما چه چیزی نهفته شده که همه ما را در ذکر عزای حضرت سیّد الشهداعلیه السلام از خود بی خود نمود. اشخاصی که در آن مجلس بودند هر
کدامشان مرا برای روز معینی در هفته و ماه دعوت نمودند.

به هر مجلسی که می‌رفتم شور و انقلابی برپا می‌شد و روز به روز بر تعداد دعوت کنندگان بیشتر می‌گردید که دیگر برای خود من هم وقتی باقی نماند و از این طریق زندگانی راحتی پیدا نمودم.

و از این لطفی که خداوند متعال به خاطر آقا اباعبداللَّه الحسین علیه السلام در حقّ من نمود، جاذبه ای در صدای بی صدای من قرار داد که مستمعین مرا شگفت زده و مجذوب نموده و به پاس این لطف پروردگار متعال همیشه از او در تشکر و سپاس می‌باشم.

?خاطراتی ازصالحان:احمدشهامت پور

به نام خدایی که نزدیک است

خدایی که
وجودش عشق است
و با ذکر
نامش آرامش را در
خانه دل
جا می دهیم

#بسم_الله_الرحمن_الرحیم