?یادکنندگان خدا?

گرچه ذکر در آیات قرآن معانى مختلفى دارد; ولى همه در یک قدر مشترک جمع اند و آن چیزى است که انسان را به سوى خدا مى برد. از قلب بر زبان جارى مى شود و از زبان به تمام اعمال انسان گسترش مى یابد. گویى همه اعضا در همه اعمال با صداى رسا ذکر خدا مى گویند.

در روایات اسلامى نیز مسئله ذکر و ذاکران بازتاب گسترده اى دارد:

از جمله اینکه در روایتى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که هر چیزى حد و اندازه اى دارد جز ذکر خدا که هیچ حدّى براى آن متصوّر نیست: «ما مِنْ شَىْء إلاّ وَ لَهُ حَدٌّ یَنْتَهی إلَیْهِ إلاّ الذِّکْرَ فَلَیْسَ لَهُ حَدٌّ یَنْتَهی إِلَیْهِ».

در حدیث دیگرى از همان بزرگوار آمده است که هر کس ذکر خدا بسیار گوید خداوند در بهشت سایه عنایتش را بر او مى گستراند: «مَنْ أکْثَرَ ذِکْرَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ أظَلَّهُ اللهُ فی جَنَّتِه».

از روایات دیگرى استفاده مى شود که ذکر خدا دافع انواع بلاهاست. در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: «إنَّ الصَّواعِقَ لاتُصیبُ ذاکِراً» صاعقه ها (و بلاهاى بزرگ) به ذاکران اصابت مى کند.

بلکه از این فراتر، از آن حضرت نقل شده که مى فرماید: «ما مِنْ طَیْر یُصادُ إلاّ بِتَرْکِ التَّسْبیحِ وَ ما مِنْ مالِ یُصابُ إلاّ بِتَرْکِ الزَّکاة; هیچ پرنده اى صید نمى شود مگر اینکه در آن روز ذکر خدا را ترک گفته و هیچ مالى ضایع نمى شود مگر اینکه زکات آن را نداده باشند».

کوتاه سخن اینکه آیات و روایات درباره ذکر خدا و اهمّیّت و آثار آن در زندگى مادى و معنوى و در دنیا و آخرت بسیار است. آنچه در بالا آمد گوشه اى از آن بود.

این گفتار را با سخنى از امام صادق(علیه السلام) که در ادامه حدیث نامحدود بودن ذکر بیان فرموده پایان مى دهیم. مى فرماید: «کانَ أبی کَثیرُ الذِّکْرِ لَقَدْ کُنْتُ أمْشى مَعَهُ وَأَنَّهُ لَیَذْکُرُ اللهَ وَ آکُلُ مَعَهُ الطَّعامَ وَ إِنَّهُ لَیَذْکُرُ اللهَ وَ لَقَدْ کانَ یُحدِّثُ الْقَومَ وَ ما یَشْغُلُهُ ذلِکَ عَنْ ذِکْرِ اللهِ…; پدرم بسیار ذکر خدا مى گفت. هنگامى که با او راه مى رفتم زبانش به ذکر خدا مشغول بود و هنگامى که با او غذا مى خوردم ذکر خدا مى گفت و سخن گفتن با مردم او را از ذکر خدا غافل نمى کرد».

?سید هاشم حداد:
?راه معنویت، ایثار و از خود گذشتگی می خواهد.

اما بعضی از رفقای ما سستی می کنند و حاضر به انفاق نیستند و لذا متوقف می مانند.

?من برای ملاقات و دیدار آنها زیاد به کاظمین می روم و شبها و روزها میمانم اما این کافی نیست. زیرا در مجالس انس پیوسته ذکر جمال می شودند و نشاطی حاصل می گردد.
اما همین که بخواهم گوشی از کسی بگیرم، همه فرار می کنند و کسی باقی نمی ماند.
بالاخره بدون جلال که کار تمام نمی شود. و لذا من در کار بسیار از آنها متحیرم.
آنگاه با چه لطایف الحیلی و چه رمزهایی که نه کاسه بکشند و نه دست بسوزد باید بعضی از اوقات، آنان را وادار به امر خلاف میلشان کنم تا فی الجمله تمکین پیدا نمایند و راهشان استوار گردد.

?حق گویی هزینه دارد?

?وظيفه عالم، گفتن حق است، خواه حق با «كهنه» جور در آيد و خواه با «نو».
واى به روزى كه علماى يك امتى در صدد برآيند بر طبق پسند مردم حرف بزنند! خواه اين مردم، مردمى مرتجع و كهنه پرست باشند، خواه، مردمى نوپرداز و نوپرست.
وظيفه عالم، گفتن حق است، خواه حق با «كهنه» جور در آيد و خواه با «نو». حق از آن كهنه هايى است كه هر چه كهنه تر شود قيمتش بيشتر است!
وظيفه عالم، حق گفتن است. نكبت دنيا و آخرت نصيب آن جامعه اى مىشود كه عالمانش و آگاهانش، به خاطر استقبال و ارادت مردم، شلوغى و رونق و گرمى بازار و مريد بازىشان چه به طرف كهنه و چه به طرف نو بروند، فرق نمىكند.
نوپردازى به خاطر گرمى بازار همانقدر زشت است كه كهنه گرايى. عالم بايد چراغ روشنگر باشد، بايد چهره حق را در پرتو علمش بشناسد و بشناساند.

?شهید مظلوم آیت الله دکتر بهشتی

?بخشیده شدن گناه?
?#حدیث ۶۴:
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: چون گناه بنده بسیار گردد (و خدا بخواهد او را پاک کند) و عمل (نیکی) نداشته باشد که آن را جبران کند و کفاره آنها شود، او را به اندوه گرفتار سازد تا کفاره گناهانش گردد.

?ان العبد اذا کثرت ذنوبه و لم یکن عنده من العمل ما یکفرها ابتلاه بالحزن لیکفرها. (باب تعجیل عقوبة الذنب، ح۲)
*واژه های اخلاقی از اصول کافی*

?هيچگاه اظهار فقر ونداري نكنيد?

❄️قال ?النبي صلي الله عليه واله :

? منْ تٓفاٰقٓرٓ اِفْتٓقٓرٓ

?كسي كه اظهار نداري وفقر كند بالاخره به فقر دچار ميشود.

?بحارالانوار ج٧٣ص٣١٦

⚡️⚡️❤️مگه میشه عاشق این شخصیت ? نشد؟
?هرکه را می دید سلام می کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت.
?وقتی با کسی دست می داد دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی کشید و صبر میکرد تا طرف مقابل دستش را بکشد
?با مردم چنان معاشرت می کرد که هرکس گمان می کرد عزیزترین فرد نزد آن حضرت است.?
?سکوتی طولانی داشت و تا نیاز نمی شد لب به سخن نمی گشود.
?هرگاه با کسی هم صحبت می شد به سخنان او خوب گوش فرا می داد.
?چون با کسی سخن می گفت کاملا برمیگشت و رو به او می نشست.
?در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی داد و از آن نهی می کرد.
?هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد ❌مگر آنکه حرف لغو و باطل بگوید.

?هدیه ?را قبول می کرد اگرچه به اندازه ی یک جرعه شیر بود.
?هرکه عذر می آورد عذر او را قبول می کرد.?
?هرگز مذمت مردم را نمی کرد و بسیار مدح آنان نمی گفت.
?بر جسارت دیگران صبر می فرمود و بدی را به نیکی جزا می داد.
?سراغ اصحاب خود را می گرفت و همواره جویای حال آنان می شد.
?اصحاب را به بهترین نام هایشان صدا می زد.
?هرگاه چیزی به فقیر میبخشید به دست خودش میداد و به کسی حواله نمیداد.
?عزیزترین افراد نزد او کسی بود که خیرش بیشتر به دیگران می رسید.

?پیران را بسیار اکرام می کرد و با کودکان بسیار مهربان بود.
?از برای از دست رفتن دنیا ناراحت نمی شد و یا به خشم نمی آمد.
? از برای خدا آنچنان به خشم می آمد که دیگر کسی او را نمی شناخت.
?هرگز برای خودش انتقام نگرفت مگر آنکه حریم حق شکسته شود.
?هیچ خصلتی نزد آن حضرت منفورتر از #دروغگویی نبود.

?هرگز درهم و دیناری ?نزد خود پس انداز نکرد .
? در خوراک و پوشاک چیزی زیادتر از خدمتکارانش نداشت.
?کفش ?و لباس را خودش وصله می کرد.
?با دست خودش شیر می دوشید و پای شترش? را خودش می بست.
?همیشه خوشبو بود و بیشترین مخارج آن حضرت برای خریدن عطر بود.?
?همیشه با وضو بود و هنگام وضو گرفتن مسواک می زد.
?تا گرسنه نمی شد غذا میل نمی کرد و قبل از سیر شدن منصرف می شد.
?وقت آشامیدن سه جرعه آب ?می نوشید؛ اول آنها بسم الله و آخر آنها الحمدلله.
?اوقات داخل منزل را به سه بخش تقسیم می کرد: بخشی برای خدا، بخشی برای خانواده و نیز بخشی برای خودش بود و وقت خودش را نیز با مردم قسمت می کرد.

✍️منابع: کتاب «منتهی الآمال» مرحوم محدث قمی و کتاب «مکارم الاخلاق»

_______________________________
?بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله
?حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله