بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
موضوع: « حماسه حسینی »
◾️امروز، روز یازدهم ماه محرم و سالروز یکی از عظیمترین فاجعههای تاریخ اسلام؛ و جسارت و اسارتی است که نظیر آن را جهان اسلام، هرگز به خود ندیده است! در این روز، کسانی به اسارت برده شدند که از خاندان وحی و نبوت و عزیزترین و شریفترین انسانهای هستی بودند! زنان و کودکانی که شأن و شرف آنها در آسمان و زمین، نظیر نداشته و ندارد!
همچنین این روز در تقویم با عنوان «روز تجلیل از اسرا و مفقودان» به ثبت رسیده و هرسال در این روز، هم زمان با مصیبت جان سوز اسارت اهلبیت پیامبر (ص)، یاد و نام اسرا و مفقودان مظلوم در ایران اسلامی گرامی داشته میشود؛ لذا سخن امروز را با سلام و درود به همهی آزادگان و ایثارگران، و خانواده قهرمان آنها آغاز مینمائیم؛
«مجموعه کتاب حماسه حسینی» استاد شهید مطهری (ره) به عنوان یکی از گرانبهاترین آثاری که میتواند مخاطب را، به درک و شناخت درستی از عاشورای حسینی برساند، سخن گفته میشود و علامه در این کتاب، کربلا را با دو نگاه متفاوت به تصویر کشیدهاند! یک تصویر «سیاه و شرم آور» و تصویر دیگر «نورانی و عزت آفرین»؛ و سپس از ضرورت نگاه به تصویر افتخارآمیز کربلا؛
✍️ امروز به بخشی از این مجموعه کتاب ارزشمند میپردازیم؛ که حضرت استاد در آن، زنده نگه داشتن نام و یاد حضرت اباعبدالله (ع) را به زنده نگه داشتن درسهای کربلا و الگو پذیری مردم از آنها و ادامه راه حماسه حسینی در هر زمان و مکان دانسته؛ و بهترین راه زنده نگه داشتن را هم، همین مراسمات عزاداری و گریه کردنها معرفی نموده و میگوید: «راز بقای امام حسین (ع) این است که نهضتش از طرفی منطقی است و بُعد عقلی دارد؛ و از طرف دیگر در عمق احساسات و عواطف مردم راه یافته است؛ لذا ائمه اطهار (ع) که به گریه بر امام حسین (ع) توصیهی فراوان نمودهاند، حکیمانهترین دستورها را دادهاند، زیرا این گریههاست که نهضت حسینی را در اعماق جان مردم وارد میسازد…»
سپس استاد مطهری در بخش دیگری از حماسه حسینی، گریه را به «گریهی هدفمند و عزت آفرین» و «گریهی ذلیلانه» و از روی عجز و ناتوانی، تقسیم نموده و با تأکید مجدد به ضرورت برگزاری جلسات حسینی میگوید: «این رثاء و مصیبت نباید فراموش شود، این ذکر، این یادآوری، نباید فراموش بشود! باید اشک مردم را همیشه بگیرید! اما در رثای یک قهرمان! پس اول باید قهرمان بودنش برای ما مشخص شود و بعد در رثای قهرمان بگرییم! وگرنه، گریه یک ملت برای رثای یک آدم نفله شده و بیچارهی بیدست و پای مظلوم، معنی ندارد! پس در رثای قهرمان بگریید، تا احساس قهرمانی پیدا کنید! و پرتوی از روح آن قهرمان بزرگ، در روح شما پیدا شود و شما هم تا اندازهای نسبت به حق و حقیقت، غیرت پیدا کنید! شما هم عدالتخواه بشوید! شما هم با ظلم و ظالم نبرد کنید! شما هم آزادیخواه شده و برای آزادی، احترام قائل شوید! شما هم بفهمید که عزت نفس یعنی چه! شرف و انسانیت و کرامت یعنی چه! اگر ما چنین سوگواری و گریه کنیم، ارزش دارد وگرنه گریه ما بیهوده است…»
استاد مطهری (ره) سپس باتبیین «گریه هدفمند» ادامه میدهد: «گریه ما فقط برای تسلی دل اهلبیت و حضرت زهرا (س) که نیست! بلکه هدف این است که پرتویی از روح حسین بن علی (ع) بر روح ما بتابد! لذا اگر اشکی برای او می ریزیم باید در مسیر هماهنگی روح ما باشد، روح ما پرواز کوچکی با روح سیدالشهداء (ع) انجام دهد و ذره ای از همت او، غیرت او، حریت او، ایمان او، تقوای او، شجاعت او، و… در ما بتابد!
این چنین اشکی، اگر از چشمان ما جاری شود، آن اشک هر چه دلتان میخواهد قیمت دارد! اگر گفتهاند به اندازه یک بال مگس هم اگر باشد، یک دنیا ارزش دارد! باور کنید! اشکی که برای هماهنگی کردن و پیروی از راه حسین (ع) باشد…»
✍️ بنابراین هدف از این گریهها و عزاداریها، زنده نگه داشتن راه سیدالشهداء (ع) است که به سبب آن، میتوانیم به سمت کمال حرکت کرده و با گره خوردن به نور هدایت حسینی به سعادت دنیا و آخرت دست یابیم!
? برداشتی از مجموعه کتاب «حماسه حسینی» اثر استاد شهید مرتضی مطهری (ره)