اقتصاد ایران در رژیم پهلوی، نمونه ی کامل اضمحلال اقتصاد ملی کشورهای جهان سوم در نظام سرمایه داری بین الملل بود. کشوری که در اواخر عمر رژیم پهلوی با فروش بی دریغ نفت ، تلاش داشت به معیارهای رشد و توسعه ی غربی دست یابد.

در همین راستا کشاورزی ایران که در گذشته ی نه چندان دور، نیازهای مردم را تأمین می کرد در سایه ی واردات محو شد و در پرتو حاکمیت هزار فامیل ، اقتصاد ایران به زایده ی نظام سرمایه داری جهانی تبدیل گشت.

ولی انقلاب اسلامی از همان روزهای اول روح برابری و نفی استثمار را در پیکر نیمه جان اقتصاد کشور دمید و هر چند جنگ تحمیلی باعث شد که مدتی این برنامه به عقب بیفتد ولی پس از پایان جنگ طی، دو برنامه ی 5 ساله با هماهنگی مردم و دولت، سازندگی آغاز گردید.

حجم سازندگی در این مدت کوتاه به حدی سریع بوده که اعجاب جهانیان را بر انگیخته است علاوه بر بازسازی خرابی-های جنگ تحمیلی که یک نمونه ی کوچک آن از بین رفتن چندین شهر و صدها روستای کشور را شامل می شد، طرح های بزرگی اجرا شده که از جمله آن ها می توان از مجتمع فولاد مبارکه ، فولاد اهواز ، سد ساوه ، سد مارون و سد پانزده خرداد و کارخانجات متعدد سیمان ، نیروگاه های مختلف برق ، راه آهن بافق ، بندر عباس و سرخس - مشهد - جین ، پروژه های مختلف در امور کشاورزی ، صنعتی - پالایشگاهی ، نفت و گاز و پتروشیمی و - نام برد که هر کدام نیاز به توضیح فراوان دارند .

راه اندازی این طرح ها و هم چنین طرح هایی که تا پایان برنامه ی دوم توسعه به بهره برداری می رسد تا حد زیادی چهره ی مملکت ما را دگرگون می کند . به ثمر رسیدن این طرح ها باعث می گردد کشور ما از اقتصاد تک محصولی نجات یافته ، صادرات غیر نفتی افزایش یابد و ثروت کشور در مسیر عدالت اجتماعی و توزیع عادلانه قرار گیرد.