حضرت سجاد(علیه السلام) این چنین شروع می کنند:
«اَللَّهُمَّ صَلِّ عَليَ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَ بَلِّغْ بِايمانى اَكْمَلَ الاْيمانِ، وَ اجْعَلْ يَقينى اَفْضَلَ الْيَقينِ، وَانْتَهِ بِنِيَّتى اِلى‏ اَحْسَنِ النِّياتِ، وَ بِعَمَلى اِلى‏ اَحْسَنِ الْاَعْمالِ».بار خدايا! بر محمد و آلش درود فرست وايمانم را به درجهی كاملترين ايمان، و يقينم را به برترين يقينها برسان، و نيتم را به بهترين نيتها منتهى ساز، و كردارم را به بهترين كردارها تبديل كن.

«اَللّهُمَّ» يعنى «يا الله»، چون انسان خليفه ی «الله» است، پس تحت تربيت اسم الله -كه اسم اعظم خداوند است- مى‏ باشد، پس ربّ و سرپرست انسان، «الله» است يعنى «الله» است كه انسان را از اسفل سافلين به سوي نور مى‏ك شاند چرا كه فرمود: «الله وَلىُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُم مِنَ الظُّلُماتِ اِلَى النُّور» پس؛ خداوند سرپرست تكويني و تشريعي مؤمنان است و آنها را از ظلمتها به سوي نور و حقايق معنوی سير ميدهد، و در نتيجه انسان در مسير ايمان به نور ربّ خود، بار سفر را از تاريكى به سوى نور برمی بندد. آری شيطان راهزن اين راه است ولی اسم «الله» نگهبان اوست و با گفتن «اللّهم» يا با گفتن «يا الله» به نگهبان و مربى خود توسل مى‏ جويد، اين است كه اكثر دعاها با اسم «الله» شروع مى‏ شود به هرحال با گفتن اللّهم، اظهار عبوديت شروع مى‏ شود.

«اَكْمَل ايمان»، آن اعتقاد دائمى است كه مبتلا به آفت ضعف نمى شود و موجب مى‏ شود تا نشاط ايمانىِ مؤمن همچنان پا برجاى بماند، زیرا ضعف ايمان موجب اضطرابها و افسردگى هاست، و چون دنيا محل تزاحم است اگر ايمان به صورتى كامل و فعال و درخشان در قلب انسان تحرك نداشته باشد، سختى هاي زندگيِ دنيايي، انسان را مى‏ شكند و در نتيجه انسان آنچنان مشغول روزمرّه گيها مى‏ شود كه از هدف اصلىا ش كه بندگى خدا است باز مي ماند. و از آن طرف هرچه ايمان شديدتر شود انسان از سختى ها راحت تر مى‏ گذرد.
در روايات داريم: «اَلْايمانُ اَرْبَعَةُ اَرْكانٍ: الرِّضا بِقضاءِ اللَّهِ، والتّوكُّلُ علي اللهِ، و تَفْويضُ الْاَمْرِ اِلَى اللَّه، والتَّسْليمُ لِاَمْرِاللَّه». ايمان چهار ركن دارد؛ رضا به قضا و حكم الهى، توكل بر خدا و اعتماد به مديرت الهى در همه ی ابعاد زندگى، و واگذاردن امور به خداوند، و تسليم امر الهى بودن كه «هرچه آن خسرو كند شيرين كند».
از خـدا «افضـل يقين» را مى‏طلبم، تا از «عِلمُ اليقين»، - كه از آثار خدا به خـدا پـى بـــردن است- بگذرم، و به عينُ اليقين برسم و چشم دلم در همه عالم با آثار جلال و جمال حق روبه رو شود و هرچه مى‏بينم حق ببينم. و از اين هم بگذرم كه اين اندازه معرفت هنوز در مرحله ی دوگانگى بين عبد و رب است، و به «حقُّ ا ليقين» برسم كه ديگر خودى نبينم. لذا وقتي در اين فراز تقاضاي «اَفْضل اليقين» را ميكني، در واقع مي گويي: خدايا! تو آنچنان بر قلبم تجلى كن كه به انانيّت خودم، آتش بزنم و ديگر من در صحنه نباشم و فقط تو باشى.

پی نوشت:

شرح دعای مکارم الاخلاق استاد طاهرزاده