قسمتی از درسهای نهج البلاغه، خطبه ي ۱۶۰، صفحه ي ۲۱۳، از ترجمه ي محمد دشتی، حضرت علی (ع) که رحمت خدا بر او باد میفرماید: هر کس بخدا امید وار باشد باید، امید او در کردارش آشکار شود، هر امید واریی جز امید به خدای تعالی نا خالص است …. و در ادامه، گروهی در کارهای بزرگ بخدا امید بسته و در کارهای کوچک به بندگان خدا روی میآورند، پس حق بنده را ادا میکنند و حق خدا را بر زمین میگذارند، چرا در حق خدای متعال کوتاهی میشود و کمتر از حق بندگان رعایت می گردد؟