مسلّم است كه كربلا نه ‌تنها خالص‌ترين جبهة تاريخ، بلكه خلوص محض است. هيچ جبهه‏ اي از نظر خلوص نه در صحنة جنگ بدر، نه در جنگ احد، نه در طول تاريخ، به خلوص جبهة عاشورا نمي ‏رسد و روايات ما نيز براين مطلب تأكيد دارد.

تمام احتياط‌هاي اباعبدالله(علیه السلام) براي آن بود كه صحنه‏ اي به وسعت تاريخ و به عمق انسانيّت براي همه انسان‌‌ها بنا كنند تا هر كس به اندازة همّت خود از آن بهره بگيرد، و هر انساني وقتي به كربلا نظر مي‏ كند، بي‌بهره نباشد، و هر كس مطلوب و گمشدة حقيقي خود را در آن‌جا بيابد.

وقتي دقّت كنيد مي‏ بينيد در آن صحنه نه آن‌چنان بي‌احتياطي به معناي بي‌باكي است و نه ترس به معناي تغيير مواضع؛ اگر كربلا را تلاش و مبارزه يك عدّه آدم نترس جسور و بي‌باك كه از هيچ چيز نمي ‏ترسند و دشمن‌شان را لجن‌مال‏ مي‌كنند و هيچ احتياط و قيدي هم ندارند، معنا كرديد، اين كربلا نيست.

اگر كربلا را كار يك عدّه آدم‌هايي كه نگران عطش و اسارت بچه‌هايشان - كه نگران خطر براي خودشان - هستند معني كرديد اين هم كربلا نيست، پس كربلا كدام است؟ كربلا نه ترس است و نه بي‌باكي و فهميدن چنين كربلايي بسيار سخت و دشوار است.

وقتي حضرت‌ امام‌حسين(علیه السلام) با حُرّ و لشكرش روبه‌رو شدند، زهير به حضرت عرض كرد: «آنها تشنه و گرسنه و خسته‌اند، اجازه دهيد همين‌حالا با آنها درگير شويم و آنها را بكشيم». حضرت به جاي چنين كاري آب و غذايشان هم دادند. بعد خطاب به حرّ فرمودند: «مرا مردم كوفه خواسته‌اند، آمده‏ام تا به كمك آنها جلوي بدعت‌ها را بگيريم». حرّ مي‏گويد: «من مأموريت دارم كه شما را اين‌جا نگه دارم».

حضرت مي‏ فرمايند: «اگر مي‏خواهيد، من برمي‌گردم». حال سؤال اين‌جاست كه معناي اين برگشتن چيست؟ آيا حضرت مي‏خواهند بفرمايند از تمام حرف و مقصدم برمي‌گردم؟ يا اين يك نوع برگشتن خاص است؟ كسي كه فرهنگ نهضت كربلا را بشناسد معناي اين برگشتن و اين جملات را درست مي ‏فهمد.

امام به حرّ فرمودند: «اين مردم مرا به سرزمين خود خوانده ‏اند تا با ياري آنها، بدعت‌هايي را كه در دين خدا پديد آمده است بزداييم، اين هم نامه‌هاي آنهاست، حالا اگر پشيمانند برمي‌گردم. راستي امام به كجا برمي‌گشتند؟

آيا از شعار «اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْاِصْلاحِ في اُمَّةِ جَدّي‏؛ مي‌خواهم انحرافاتي كه در دين جدّم پيامبر(صلی الله علیه وآله) پديد آمده را اصلاح كنم»، منصرف شده بودند و از امر به معروف ونهي‌از منكري كه به عهده گرفته بودند، دست برمي داشتند؟

- در حالي كه اين جملات مربوط به قبل از دعوت كوفه و كوفيان بود - يا اين‌كه با روبه‌رو شدن با حرّ، شهادت را پيش بيني كردند و درصدد رهايي از مهلكه شهيد شدن بودند؟ در حالي كه قبل از شهادت مسلم‌بن‌عقيل، درست آن وقتي كه مسلم نامه نوشت كه هجده‌هزار نيروي رزمنده با او بيعت كرده‌اند، يعني حضرت قبل از خروج از مكّه فرمودند: «اَلا وَ مَنْ كانَ فينا باذِلاً مُهْجَتَهُ مُوَطِّنًا عَلي لِقاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنا فَاِنّي راحِلٌ مُصْبِحاً اِنْ شاءَ اللهُ» اي مردم هركس كه در راه ما آمادة بذل خون خود است و مي‏تواند از خون خود بگذرد و مهياي لقاء خداوند است، با ما بيايد كه ما فردا عازم رفتن هستيم.

پس راستي امام‌حسين(علیه السلام) در مقابل حرّ مي‏خواستند به كجا برگردند؟

آيا پيشنهاد امام به حرّ پيشنهادي نبود تا انگيزه دفاع از كوفه و كوفيان در مقابل امام‌حسين(علیه السلام) بهانه ‏اي براي دشمن نشود و دشمن حتي به خيال خام خود با انگيزه‏اي به ظاهر حق، جنگ با حسين(علیه السلام) را حق خود نپندارد؟

امام مي‏خواهند انگيزه واقعاً حقّي، براي دشمن نماند وگرنه، نه جبهه دشمن، باطلِ باطل خواهد بود، و نه جبهه امام، حقِّ حق. پس همة تلاش حضرت براي اين است كه حجّت را بر دشمن تمام كنند، يعني حقّي براي دشمن نماند. وگرنه امام‌حسين(علیه السلام) به‌عنوان يك عصيان‌گري كه‏ مي‌خواهد به كوفه حمله كند معرفي مي‏ شد، و تبليغات دستگاه يزيد در ظاهر اين‌طور مطرح مي‏ كرد كه كوفيان آمده ‏اند از خود دفاع كنند، و عملاً امام شخصيتي معرفي مي‌شود كه مي‏خواهد كوفه را به هم بريزد. امام مي‏ فرمايند: خود كوفيان از من دعوت كردند، اگر نمي‏خواهند من برمي‌گردم.[1]

بالأخره امام به كجا مي‏خواستند برگردند؟

از شهادت كه هراسي نداشتند، از هيچ يك از مواضعشان هم دست برنداشتند، نه از موضع اصلاح امّت جدّشان، نه از امر به معروف و نهي‌از منكر. بلكه حكمت حسيني چنان است كه هيچ عصبيّتي تحريك نشود، و هيچ انگيزه‏اي براي دشمن باقي نماند مگر خباثت و بي‌ايماني. آن‌وقت فاصله جبهة حق از باطل خوب روشن مي‏شود.

جبهه‏ اي كه مي‏خواهد تاريخ را تغذيه كند بايد به اندازة همة بشريّت، حق باشد و جبهه‏‌اي كه مقابل آن است بايد به اندازه همة خباثت‌هاي وَرَم‌كرده نفس امّاره، باطل باشد.

آن‌كس كه مي‏خواهد جبهة حقّي به وسعت تاريخ بگشايد تا هميشه همة انسان‌ها بتوانند با شركت در آن جبهه و به كمك آن جبهه، با دشمن خود روبه‌رو شوند، مي‏داند كه در اين جبهه بايد هيچ بهانه ‏اي براي دشمن نماند تا آن بهانه را دست‌آويزي براي حقّانيّت راهش كند، كه در آن صورت به همان اندازه، جبهة حق از حقيقت كاهش يافته است، و ديگر آن جبهه، جبهه حسين(علیه السلام) نيست، و آن رويارويي مطابق حكمت حسيني نخواهد بود. چراكه نهضت حسيني، جنگ بين حقّ محض و باطل محض است و در چنين جبهه‏ اي است كه دشمن هيچ انگيزة حقّي برايش نمانده و در باطل محض است. و رويارويي با باطل محض در هر مكان و هر زماني متّصل به جبهة حسين(علیه السلام) است و حظّي چون حظّ حسين(علیه السلام) را نصيب رزمندة آن مي‏ كند.

شما تا وارد جبهه حسيني نشويد، اصلاً نمي‏توانيد با دشمنِ باطل مبارزه كنيد و به‌جاي مبارزه با دشمن، با دوست‏ مي‌جنگيد. تمام بزرگي‌هايي كه نصيب اباعبدالله(علیه السلام) شد، به‌جهت دقّت حكمت حسيني است كه جبهه‏ اي به‌وجود آورد كه حقّ محض بود. هر قدمي و هر حركتي كه در جبهه حسين(علیه السلام) مي‏بينيد، براي تغذيه كردن همة بشريّت در همة جبهه‏ هاي حق شكل گرفته و اگر كسي در اين جبهه وارد شد، هميشه بر دشمن پيروز است.

[1] - «تاريخ طبري»، ج 7، ص 304.

((حسین منی وانا من الحسین )))

پیامبر اکرم حضرت محمدمصطفی(صلی الله علیه وآله وسلم)فرمودند:حسین (علیه السلام)ازمن است ومن ازحسینم.

منظورپیامبراکرم(صلی الله علیه وآله وسلم)اازبیان این مطلب چیست؟

1-پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)سیدالانبیاءاست .اباعبدالله الحسین (علیه السلام) خاتم الشهداء(معصومین به شمشیراست).

2-پیامبراکرم (صلی الله علیه وآله وسلم)رحمه للعالمین به جهت فیضی که برهمه خلایق می رساند.اباعبدالله الحسین (علیه السلام)رحمه للعالمین به جهت فیضی که برهمه خلایق می رساند.

3-پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)شاهدومبشراست.اباعبدالله الحسین (علیه السلام)شاهد بر زوارش و گریه کنندگانش در روزقیامت است و امام حسین (علیه السلام) بشارت به گریه کنندگانش میدهدومی فرماید:ای گریه کننده اگربدانی که چه ثوابی ازبرای تومهیا شده است هرآیینه فرح توبیشترازجزعت خواهدبود.

4-پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)مخصوص به کوثراست.اباعبدالله الحسین(علیه السلام)

سبب فرح کوثراست.(درروایت مسمع بن عبدالملک مذکوراست که کوثرفرحناک میشودبه شرب گریه کنندگان ازاو)

5-پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)صاحب وسیله که یکی ازمقامات شفاعت است.اباعبدالله (علیه السلام)ازاعظم شفاعت رسول الله است.

6-پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)درعضو بدنش کرامت ومعجزه ظاهربود.اباعبدالله (علیه السلام)مظهرکرامات اوبودچنان که گلووپشانیش ازاثربوسه ی آن حضرت میدرخشیدوهمچنین قلب مبارک آن حضرت رابسیارمی بوسیدوسببش معلوم نبودتاآنکه تیرسه شعبه برقلب نازنینش نشست.

7-پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)به معراج رفتندبه کیفیات خاصه(جسمانی وروحانی)

اباعبدالله (علیه السلام)به معراج رفت به کیفیات خاصه(یک معراج جسمانی که بدنش راروزشهادت بودویکی معراج جسمانی)

8-پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)زحمت کشیدنددرابلاغ احکام الهی در مکه وتنهاایستاددرمقام دعوت خلایق ومحتمل زحمات امت گردیدودرجنگ های بدرواحدو…زحمت کشیدند.اباعبدالله (علیه السلام)نیززحمت کشیدندودرترویج شریعت تنهاایستاددرمقابل دشمنان وهمه مشقت های غزوات پیامبردرروزعاشورابراوجمع گردید.

پس کافی است مانیزبگوییم محمد(صلی الله علیه وآله وسلم)ازحسین(علیه السلام) است وحسین (علیه السلام)

ازمحمد(صلی الله علیه وآله وسلم).

پی نوشت:

کتاب امام حسین (علیه السلام)درآینه قران وروایات/اصغرغلامرضایی

سال 61 هجري هنگامه‏ اي است كه در آن سال افراد پنجاه‌ساله پيامبر(صلی الله علیه و آله) رانديده‏ اند، و شصت و هفتاد‌ساله ‏هايي هم كه پيامبر(صلی الله علیه و آله) را ديده بودند در سرازيري حيات، آماده بستن بار سفر آخرتند و اكثريت قريب به اتفاق مردم آنچه به ياد دارند راه و رسمي است جداي از راه و رسم پيامبر(صلی الله علیه و آله) . حال چگونه امام‌حسين(علیه السلام) بايد آنها را متوجّه سيره پيامبر(صلی الله علیه و آله) بكند و رسالت خود را كه عبارت است از «اِنَّماخَرَجْتُ لِطَلَبِ الْاِصْلاحِ في اُمَّةِ جَدّي«[1] به انتها رساند؟ و حسين(علیه السلام) چنين كاري كرد. چگونه؟ آن‌طور كه كرد.

در شرايطي كه هيچ راهي جز يأس نمانده بود امام‌حسين(علیه السلام) مأيوس نشد و قيام حسين(علیه السلام) يعني همين كاري كه در چنين شرايطي انجام داد، با آن منطق و روشي كه انجام شد.

حاكماني چون مغيرة‌بن‌شعبه، سعدبن‌عاص، وليد، عمربن‌سعد و ديگر اشراف‌زاده‏ هاي قريش، حاكمان فاسق و ستمكار و تجمل‏ دوست و مال‏ اندوزي بودند كه طي پنجاه‌سال، تمام افق تجزيه ‌و ‌تحليل فكري نسل موجود را پركرده بودند و گويا به باور مردم چنين القاء شده بود كه حاكميّت و ثروت، ميراث هميشگي اين باند است و ثروت همه مردم بايد در اينها خلاصه شود.

(كساني كه حسيني فكر نمي‏ كنند از اين‌كه فلان باند، روند جامعه را به‌دست گرفته زود مأيوس مي ‏شوند. شماببينيد پنجاه‌سال همه ثروت و پست هاي كشور دست يك گروه اموي مي‏چرخيد، در اين مدّت نسلي هم در جامعه هست كه اصلاً پيامبر(صلی الله علیه و آله) را نديده و با سيرة آن حضرت آشنا نشده است)، حال در چنين جوّي حسين‌بن‌علي(علیه السلام) اصلاً مأيوس نيست و بناي تغيير دارد.

جوّي حاكم بود كه در آن جوّ اصلاح معنا ندارد و يأس عين حكمت پنداشته مي‏ شود. (به عنوان مثال؛ ابن‏ عباس كه بعد از معصوم از سياستمداران عرب است به امام‌حسين(علیه السلام) مي‏گويد: فايده ندارد و به نتيجه‌اي نمي‌رسي و كشته مي‌شوي؛ يعني در آن روز، يأس، حكيمانه‏ ترين كار حساب مي‏ شد).

و حسين(علیه السلام) در چنين شرايطي تمام اين باورهاي اختاپوسي را ويران كرد و اراده كرد كه همه چيز را تغيير دهد، و همه چيز را تغيير داد. ما شيعه‌ها بيش از هزارسال است كه به نور حسيني زندگي مي‏كنيم و به‌راحتي بدون آن‌كه تلاش مضاعف كرده باشيم، اميدمان زنده است و هرگز به يأس فكر نمي‏ كنيم و متوجّه نيستيم اين همه نور و شور و شعور از كجاست.

در اين صدساله ‏اي كه بعد از مشروطه، روح عشق حسيني به جهت حضورِ فرهنگ غربي در اين كشور ضعيف شد و تحت تأثير پوچي‏ هاي غرب قرار گرفتيم، تا حدّي از آن حيات پر اميد دور شده‏ ايم، ولي بحمد اللّه اين روحيه در حال بازگشتن است و راستي به غير از حكمت حسيني هر كاري بي نتيجه بود، همچنان‌كه حكمت حسيني هيچ‌وقت بي‌نتيجه نخواهد بود؛  امام خميني‏‏ (رحمة‌الله‌عليه) با همين روحية حسيني، نهضتشان را شروع كردند و لذا پيروزي نصيب نهضت شد. اين روحيه اصلاً مرگ‌پذير نيست. يعني وقتي همة جوّ زمانه، ما را به غيرممكن بودن كارها محكوم مي‏كند، حكمت حسيني است كه غير ممكن‌ها را ممكن مي‌داند و در اين حكمت اصلاً يأس جايگاهي ندارد.

مشكل دشمن همين است كه نمي‏ تواند فرهنگ شيعه را به يأس بكشاند و خودش را بدون هيچ مقاومتي در تمام ابعاد زندگي مسلمانان جاي‌گير كند.

شما ببينيد در كشور ما چه كساني مرعوب آمريكا هستند؟ مرعوب آمريكا شدن شكست است وگرنه آمريكا هيچ كاري نمي‏ تواند بكند. نداشتن روحية حسيني است كه رعب از آمريكا را در دل يك عدّه انداخته است. الآن در اين كشور كساني‌كه حسيني فكر مي كنند، مرعوب آمريكا نيستند. بعضي از مسئولين و بسياري از سياست زدگان روشنفكر آن‌چنان مرعوب آمريكا هستند كه مي‏ گويند شما را قسم مي‏ دهم به خدا يك‌طوري با آمريكا كنار بياييد تا يك وقت بلايي سر ما نياورد. بايد به اين‌ها گفت همين ترسي كه شما داريد، بدترين بلايي است كه بر سرتان آمده ‌است.

شما با وَهم‏ هاي ساختة آمريكا به‌سر مي‏ بريد و نه با شور و شعور حسيني. حكمت حسيني انسان را در مقابل هيچ‌چيز مرعوب نمي‏ كند. فرهنگ حسين(علیه السلام) فرهنگي است كه دشمن نمي‏ تواند اسلحة ‏رعبش را به رخ آن بكشد و لذا براي دشمن ديگر اسلحه ‏اي نمي‏ ماند. وقتي كه انسان ترس از مرگ را كُشت همه قدرت دشمن را كشته است و كربلا يعني همين.

اگر آيت‌الله‌مدرس‏‏(رحمة‌الله‌عليه) در مقابل اولتيماتوم روسيه به نمايندگان مجلس فرمود: «قبل از مرگ، از ترسِ مرگ نمي‏ ميريم»، چون او شاگرد كربلاست. كساني كه شاگرد كربلا نبودند از رضاخان ترسيدند.

پی نوشت:

[1] - يعني؛ من از مدينه خارج مي‌شوم تا امّت جدّم پيامبرf را كه به انحراف كشيده شده‌اند به صلاح آورم (وصيت حضرت‌اباعبداللهu به محمدحنفيه) مقتل خوارزمي ج 1 ص 188. کربلا مبارزه با پوچی ها اصغر طاهرزاده

كربلا، به ما ياد داد آن‌هايي كه مولاي خود را رها كردند و مولايي غير از آن‌كه خدا برايشان خواسته بود خواستند و در بين بي‏ نهايت انتخاب‏ها، وقتي بهترين انتخاب را فرو گذاشتند، به ناچار بدترين انتخاب را برمي‏ گزينند و بين خشم افراطي و پشيماني شديد - كه اين دو صفت كوفيان است - سرگردان مي‏ مانند.

کوفيان با تمام وجود، سعي كردند با فرمانبرداري از عبيدالله‏ بن‏ زياد او را راضي كنند، و پس از آن متوجّه شدند براي رضاي تبه‏كارترين مرد روي زمين، خيرخواه‏ترين انسان نسبت به خودشان را كشته ‏اند. كوفيان متوجّه شدند حسين(علیه السلام) نه به دست شاميان - كه ياران معاويه و دشمن اهل ‏البيت بودند - بلكه به دست خودشان كه همواره از معاويه متنفّر و به علي(علیه السلام) علاقه ‏مند بودند، كشته شد و بار ديگر در حالي كه معاويه زير خاك است در دام او افتادند.

اين است كه ديگر نتوانستند خود را تحمّل كنند و هيچ چيز را نمي ‏توانستند تحمّل كنند. شعله‏ هاي آتش انتقام زبانه كشيد و نه تنها اين آتش، قاتلان شهداي كربلا را در برگرفت بلكه كوفيان، خودشان را مي‏ كشتند و هيچ‌كس به كسي رحم نمي‏ كرد.

و اين سرنوشت هر امّتي است كه ادعاي دينداري دارد ولي در دينداري پاكباز نيست. بگذاريد حرف را در همين‌جا ختم كنيم كه هر نكته ديگري بگوييم از اين آخرين نكته غفلت خواهد شد كه:

سرنوشت كوفيان، سرنوشت هر امّتي است كه ادعاي دينداري دارد، ولي در دينداري «پاكباز» نيست و ريشة اين بدترين انتخاب را در عدم پاكبازي در راه دين بايد جستجو كرد.

خدايا: به حق حسين(علیه السلام) كه در راه تو به‌ واقع پاكباز بود، بر ما منّت بگذار و ما را در دينداري پاكباز بگردان.

آنچه مسلم است مصائب وارد شده بر حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه اسلام) است به حدی که قلم از بیان آن عاجز است

در زیارت جامعه کبیر صادر ه از امام هادی (علیه السلام )آمده است « وَ بَذَلْتُمْ أَنْفُسَكُمْ فِي مَرْضَاتِهِ وَ صَبَرْتُمْ عَلَى مَا أَصَابَكُمْ فِي جَنْبِهِ [حُبِّهِ ] وَ أَقَمْتُمُ الصَّلاةَ وَ آتَيْتُمُ الزَّكَاةَ وَ أَمَرْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَيْتُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ جَاهَدْتُمْ فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ حَتَّى أَعْلَنْتُمْ دَعْوَتَهُ …..؛ و جان خود را در تحصیل رضایتش فداکردید و در آنچه در  این زمینه به شما رسید شکیبا بودید و نماز ا به پا داشتید و زکات را ادا نمودید و امر به معروف و نهی از منکر کردید و در راه خدا جهاد نمودید و امر به معروف و نهی از منکر کردید و در راه خدا جهاد نمودید آن چنانکه شایسته بود تا دعوتش را آشکار کردید و واجباتش را اقامه کردید و دستورات  احکامش را منتشر نمودید و سنتش را عمل کرده و استوار نمودید و در این باره رضایت او را جلب کردید و به قضای او تن دادید و پیامبران گذشته را تصدیق کردید»

با بررسی اوضاع و شرایط حاکم بر زمان حضرت و آشنایی با اعمال و رفتار یزید پلید و دوری جامعه مسلمین از اهداف عالیه اسلامی در اثر تبلیغات زهر آگین معاویه ، مجالی برای خدشه و اشکال نسبت به قیام و شهادت حضرت سید الشهدا (علیه السلام ) باقی نمی ماند خصوصا از دیدگاه شیعه که معتقد به عصمت آن بزرگوار است .

بسیاری از بزرگان علل قیام را امر به معروف و نهی از منکر واقامه نماز و سایر واجبات شرع مقدس و بالجمله  احیای دین برشمرده اند . لکن به نظر می رسد که در این بیان حق مطلب  ادا نشده است این اهداف از آثار قیام آن حضرت می باشد. ابعاد قیام حضرت بسیار گسترده است و میزان درک افراد متفاوت است و همه مردم قابلیت درک حقایق را ندارند لذا کلمات امام حسین علیه السلام در علت خروج خود متفاوت و متناسب با استعداد شنوندگان بوده است.

امر به معروف ونهی از منکر و سایر واجبات هر چند بسیار مهم و بسیار مورد تاکید و توجه شارع مقدس است لکن در مقایسه با وجود مقدس امام (علیه السلام) فرع به حساب می آید و آنچه اصل است وجود ملکوتی حضرت سید الشهدا (علیه السلام ) است امام حسین(علیه السلام) ناچار به انتخاب یکی از2 راه بود.

1-  پذیرش بیعت با یزید پلید و تن به ذلت دادن و به این معنی محو ولایت و شریعت بود.

2-  برگزیدن مرگ سرخ با عزت که در بردارنده دفاع از حقیقت خویش که مشتمل بر حفظ ولایت مطلقه ی خود و پدر بزرگوارش بود. حضرت راه دوم را برگزید که حفظ شریعت را نیز تضمین می کرد. و در پرتو آن دین جد بزرگوارش نیز احیا می شد. و فراز دوم کلام رسول خدا (صلی الله علیه و آله) که فرمودند حسین منی و انا من الحسین ناظر به همین معناست.»

پی نوشت:

سحاب رحمت(تاریخ و سوگواره حضرت سید الشهدا)،اسماعیل یزدی

هر چه بتوانيم نهضت حضرت را از زواياي مختلف بررسي كنيم، معرفتمان به عظمت امام(علیه السلام) بيشتر مي‏ شود. و اين معرفت باعث اتّصال و اتّحاد با مقام امام مي‏ گردد. نهضت امام درياي عظيمي است كه به راحتي نمي‏ توان به عمق آن رسيد. در روايت داريم كه حضرت خضر(علیه السلام) اوّلين سرّي را كه براي حضرت‏ موسي‏(علیه السلام) طرح مي‏ كند، جريان كربلاست و بعد هر دو به شدّت گريستند.[1]

همين‌قدر از اين روايت بدانيد كه قضيه كربلا يك قضية موسوي(علیه السلام) نيست، بلكه يك قضية خضري(علیه السلام) است؛ يعني اهل طريقت و حقيقت، بيشتر مي‏توانند كربلا را بيابند. خداوند به حضرت موسي(علیه السلام) مي‏ فرمايد:

«برو پيش عبد صالحي كه اسراري را به او آموخته‌ايم»؛ «علَّمْناهُ مِنْ لَدُنّا عِلْماً»[2] و شاگردي او را بكن، و اوّلين سرّي كه مطرح مي‏ شود، قضيه كربلاست.

كربلا خيلي عجيب است. كربلا را از اين زاويه نگاه كنيد كه اصحاب كربلا آدم‌هاي خيلي پاك و خوبي بودند. به عنوان مثال؛ مسلم ‏بن ‏عقيل(رحمة‌الله‌عليه) جوان 28 ساله پاك‌دامني است، كه هيچ انگيزه‌اي جز تبعيت از حكم خدا در او نيست.

يكي از بزرگان كوفه به نام «شريك»، مريض شد و عبيدالله خواست كه به عيادت او برود. به مسلم‌بن‌عقيل خبر دادند كه تا به منزل شريك برود و پشت پرده كمين كند و عبيدالله را بكشد. مسلم هم به خانه شريك آمد و با شريك قرار گذاشتند، وقتي شريك تقاضاي آب كرد، مسلم به عبيدالله حمله ‏ور شود.

وقتي عبيدالله به خانه او آمد و او در فرصت مناسب براي چند‌بار علامت داد و درخواست آب كرد، مسلم حمله نكرد، تا جايي‌كه عبيدالله مشكوك شد و رفت. بعد به مسلم گفتند: چرا حمله نكردي؟ گفت: يادم آمد كه پيامبر(صلی الله علیه وآله) ترور را حرام مي ‏دانند و فرمودند: «اَلْاِيمانُ قَيْدُ الْفَتِك»[3] ايمان، مانع ترور و حملة غافلگيرانه است.

نمونة ديگر اين‌كه؛ وقتي مسلم‌بن‌عقيل(رحمة‌الله‌عليه) را پس از دستگيري زخمي كردند و خون از بدنش مي‏ رفت، تشنه شد و درخواست آب كرد. وقتي خواست آب بخورد، خونِ دهانش با آب مخلوط شد و آب را نخورد.

آب را عوض كردند خواست بخورد، باز آب خوني شد، لذا آب را نخورد، چرا؟ چون شرع اجازه نمي ‏دهد انسان آب نجس را بخورد. عمده اين است كه ببينيم كربلا را چه كساني به وجود آورده‏ اند و اساساً تا كسي به نهايت درجة تقوا نرسد، خداوند به او شايستگي شركت در نهضت حسيني نمي‌دهد.

مسلم‌بن‌عقيل(رحمة‌الله‌عليه) در هنگام وصيت فرمود: «من دو وصيت دارم؛ يكي اين‌كه به حسين(علیه السلام) خبر بدهيد كه به كوفه نيايد، و ديگر اين‌كه من هفتصد دينار به اين مردم مقروض شده‌ام، زره و شمشيرم را بفروشيد و بدهي مرا بدهيد». يعني كساني كه تمام ابعاد اسلام را پذيرفته‌اند مفتخر به شهادت در راه حسين(علیه السلام) خواهند شد.

پی نوشت:
[1] - «مفاتيح‌الجنان»، باب زيارت اباعبدالله.
[2] - سوره كهف، آيه 65.
[3] - «بحار‌الانوار»، ج 45، ص 97.

4- اصغر طاهرزاده کربلا مبارزه با پوچی ها