این جلسه با حضور 6نفر از طلاب (3نفر درگروه مخالف و 3 نفر در گروه موافق) و سرکار خانم ملکوتی خواه از اساتید حوزه علمیه برگزار گردید ایشان در ابتدا به تبیین موضوع پرداخته و ویژگی های اشتغال زنان و تاریخچه آن در جهان و ایران را بیان نمودند و سپس گروه موافق آثار مثبت اشتغال زنان برخانواده، همسر و فرزندان را  با توجه به آیات و روایات بیان کرده  و گروه مخالف نیز به بررسی آثار منفی اشتغال زنان با توجه به آیات و روایات پرداختند.

از جمله سوالات گروه موافق در مورد نفس اشتغال بر خانواده:

طبق آیه« للرجال قوامون علی النساء؛ حق مالکیت زن بر اموال»

 «الرجال نصیب؛ اگر مرد و زن از راه عمل چیزی را بدست آورند مالک آن هستند»

و روایت نبوی: الناس مسلمون علی اموالهم؛ مردان و زنان بر اموال خودشان مسلط هستند

بعد از نماز جمعه به دنبال عمل خود بروید؟

(اشتغال زنان فی نفسه ممنوع نیست)

از جمله سوالات گروه مخالف در مورد نفس کار بر خانواده:

در سوره نسا ء آیه 34 مردان را سرپرست زنان دانسته و باید مخارج خانه را بپردازند

در سوره احزاب آیه32 در خانه ماندن زنان را تشویق می کند از نظر اسلام اداره مالی خانه بر عهده مرد است.

حدیث نبوی : جهاد زن خوب شوهر داری کردن است(بحار ج10)

نهج البلاغه: کارهایی را به زن محول کن که برای حال آنها بهتر است چون زن ریحانه است

( هدف اسلام محبوس کردن زن نیست بلکه آرامش به زن است.)

گروه موافق درمورد اثر اشتغال برهمسران:

کم شدن فشار کار بر مرد و تقسیم مساوی کار بین همسران

کم شدن فشار روحی بر مرد

گروه مخالف درمورد اثر اشتغال برهمسران:

 کمرنگ شدن نقش پدری مرد

عدم وابستگی اقتصادی زن به مرد و به انزوا کشیده شدن مرد

فشار مضاعف به زن و کم شدن صحبت های زن با همسر خود

کاهش روابط زناشویی

کمرنگ شدن ظرافت رفتار و گفتار زن

گروه موافق درمورد اثر اشتغال بر فرزندان:

رابطه بهتر فرزندان با جامعه با مدیریت صحیح

گذاشتن وقت بیشتری برای فرزندان توسط پدر

تربیت صحیح اجتماعی

گروه مخالف درمورد اثر اشتغال بر فرزندان:

عدم فرزند آوری

استرس بر مادر در زمان بارداری

کم توجهی به تغذیه فرزند

افسردگی کودکان

عدم مهرورزی مناسب

عدم نظارت تربیتی معنوی بر نوجوانان

در ادامه با دادن زمان به طلاب گرامی، هر دو گروه به سوالات هم پاسخ داده و آنها را نقد کردند .

در پایان با جمع بندی مطالب هر دو گروه توسط سرکار خانم ملکوتی خواه نتایج بحث اعلام و نتیجه قطعی به شرح زیر داده شد:

با توجه به تاریخچه ای که در ابتدای زمان کرسی بیان کردیم شبهه اشتغال زنان در مورد زمان حاضر کلا منتفی می شود زیرا از همان ابتدای تاریخ در ایران از زمان مادها و در بقیه جهان نیز از همان ابتدا بوده است.

با توجه به ادله دوستان اصل اسلام با اشتغال زنان مخالفتی ندارد و زن ها می توانند کار کرده و صاحب اموال شوند

طبق پژوهش سرکار خانم دکتر لولا آور جایگاه و اشتغال زنان طبق سخنان رهبر اسلامی به شرح زیر است:

ایشان دغدغه اصلی زنان را اشتغال نمی دانند بلکه حضور زنان در جامعه را،  دغدغه می دانند اگر دنبال جامعه بانشاط هستید باید زنان در همه عرصه ها حضور داشته باشند و تاکید بسیار بر افزایش علم و آگاهی زنان دارند تا تاثیر مثبت بر خانواده و جامعه داشته باشند که در بعضی موارد با وارد شدن به عرصه ای همراه با شغل  و اشتغال می شویم و گاهی با وارد شدن به عرصه ای همراه با اشتغال نمی شویم ،  که با توجه به این نکته هر زنی  با توجه به شرایطی که دارد باید ببیند می تواند وارد عرصه اشتغال شود یا خیر.

اما آنچه دشمن تبلیغ می کند فعالیت های اجتماعی ملازم با اشتغال زنان نیست و باید این مسئله فرهنگ سازی شود

همچنین در اینجا بحثی وجود دارد مبنی بر افراط و تفریط، در بحث آثار مثبت و منفی اشتغال، ما باید در همان ابتدای ورود زن به جامعه  و دانشگاه تعیین رشته های مورد نیاز جامعه را نموده و تفکیک جنسیتی کنیم تا با شرایط یک خانم سازگار شود اما امروزه با مدیریت غلطی که انجام شده و با بیرون رفتن از تعادل و افراط در یکسری مسائل ، زنان به کارهایی وارد شده که نباید وارد می شدند و قبح این مسئله ریخته شده، تا به این نقطه رسیدیم که هر خانمی وارد هر شغلی می شود و سرجای اصلی خود قرار نمی گیرد

و اما با توجه به شرایط حال حاضر و نیاز مالی و ….راهکار چیست؟

1- راهکار اول؛ به دست دولتمردان است دولتمردان باید مقداری در آمد برای زن های خانه دار درنظر بگیرند تا شاید مشکلات خانه حل شده و زن بتواند مشکل مالی خود را تا حدی حل نماید حال اگر باز هم مشکل آنها حل نشد باید کارهایی مناسب با روحیه زن فراهم نموده تا زن ها مشکل روحی پیدا نکرده و درعین حال مشکلات مالیشان نیز برطرف شود و باز هم اگر با نداشتن اشتغال مشکل روحی پیدا می کنند دولتمردان باید مراکز تفریحی ورزشی …فراهم نمایند و به صورت رایگان در اختیار زن ها قرار دهند تا مشکلات آنها حل شود.

2- راهکار دوم مربوط به خود ماست که باید آینده سازی درستی برای فرزندانمان داشته باشیم تا آنها پشتوانه مالی داشته باشند، و وارد شدن به عرصه های مختلف را برای درآمد درنظر نگرفته و دچار مشکل مالی نشوند.همچنین در هنگام ازداوج شرط شود قسمتی ازمهریه به زن داده شود تا پشتوانه مالی داشته و دغدغه و مشکل مالی نداشته باشد.همچنین توجه به این نکته که انسان با بدست آوردن بعضی چیزها بعضی چیزها را از دست می دهد که هر زنی باید شرایط خود را در نظر گرفته و آثاری که بر زندگی اش اثر گذارتر و پررنگ تر است را انتخاب نماید

3-راهکار سوم؛ اشتغال جایز است اما نه به صورت مطلق بلکه با شرایطی:

1-  اشتغال با هویت زنانگی  منافاتی نداشته باشد.

2- شغل انتخابی نباید با نظام خانواده و عقاید و سنن شهر و محل زندگی منافات و ناسازگاری داشته باشد و زن با انتخاب شغل احساس آرامش نماید و از طرفی اشتغال باید سبب پیشرفت زن شود اگر قرار باشد شغلی را انتخاب نماید که باعث پیشرفت اقتصادی شود ولی باعث بوجود آمدن هزینه های دیگر زندگی و مانع پیشرفت معنوی و کمال یک انسان شود هیچ ارزشی ندارد.

 و در پایان اینکه زنان باید اشتغال به شغل هایی داشته باشند که با توانایی روحی و جسمی آنها سازگاری داشته باشد و هر شغلی مشروط به این نکته است ؛تا دچار خستگی های روحی و جسمی نشوند.

اشتغال زنان سازنده یا آسیب زا

برای دیدن یکی از دوست‌های جانبازم، رفته بودم آسایشگاه امام‌خمینی(ره) که در شمالی‌ترین نقطۀ تهران است. فکر می‌کردم از آسایشگاه‌های مجهز کشور باشد، که نبود! بیشتر، به خانه‌ای بزرگ شبیه بود.
دوستم نبودش. فرصتی شد به اتاق‌ها سری بزنم. اکثرِ جانبازهای آنجا قطع‌نخاع بودند، برخی قطع‌نخاع گردنی یعنی از گردن به پایین حرکت نداشتند، بسیاری از کمر. بعضی نابینا بودند، بعضی جانباز از دو دست.
و من چه می‌دانستم جانبازی چیست
و چه دنیایی دارند آن‌ها… .

جانبازی که ۳۵ سال بود از تخت بلند نشده بود، پرسید: «کاندیدا شده‌ای!‌ آمده‌ای عکس بگیری؟»
گفتم: «نه.» ولی چقدر خجالت کشیدم. حتی با دوربین موبایلم هم تا آخر نتوانستم عکسی بگیرم.
می‌گفت: «اینجا گاه مسئولی هم می‌آید، البته خیلی دیربه‌دیر و معمولاً نزدیک انتخابات!»

همۀ این‌ها را با لبخند و شوخی می‌گفت. هم‌صحبتی گیر آورده بود، من هم ازخداخواسته. نگاه مهربان و آرامش به من تسلّی می‌داد. خیلی زود رفیق شدیم، وقتی فهمید در همان عملیاتی که او ترکش خورده، من هم بوده‌ام.
پرسیدم: «خانه هم می روی؟»
گفت: «هفته‌ای دو هفته‌ای یک روز.» نمی خواست باعث مزاحمت خانواده‌اش باشد!
توضیح می‌داد که خانواده‌های همۀ‌‌ جانبازهای قطع‌نخاع دیگر بیمار شده‌اند. هیچ‌کدام نیست دیسک کمر نگرفته باشند.

پرسیدم: «اینجا چطور است؟»
شکر خدا را می‌کرد، به‌خصوص از کارمندانی که با حقوق ناچیز کارهای سختی دارند. یک‌جور خودش را بدهکارشان می‌دانست. یاد دوست شهیدم اسماعیل فرجوانی افتادم: دستش که‌ عملیات والفجر هشت قطع شده بود، نگران هزینه‌های بیمارستانی بود که نکند زیاد شوند!

گفتم: «بی حرکتِ دست‌وپا خیلی سخت است. نه؟»
با خنده می‌گفت: «نه!»
نکتۀ تکان‌دهنده و جالبی برایم تعریف کرد: او که نمی‌توانست پشه‌ها را نیمه‌شب از خودش دور کند، می‌گفت: «با‌ پشه‌های آنجا دیگر دوست شده است…» پشه‌های آنافل را می‌گفت. «… نیمه‌شب‌ها که می‌نشینند روی صورتم و شروع می‌کنند خون مکیدن، بهشان می‌گویم کافی است دیگر!» می‌گفت: «خودشان رعایت می‌کنند و بلند می‌شوند، نگاهم را که می‌بینند.»
شانس آوردم اشک‌هایم را که سرازیر شده بودند، ندید.
‌
نوجوان بوده، ۱۶ساله، که ترکِش به پشت سرش خورده بود و الان… نزدیک ۵۰ سالش شده بود! سال‌ها بود که فقط سقف بی‌رنگ‌وروی آسایشگاه را می‌دید.
آخر من چه می‌دانستم جانبازی چیست!

صدای رعدوبرق و باران از بیرون آمد. کمک کردم تختش را بیرون سالن بیاوریم تا باران نرمی را ببیند که باریدن گرفته بود. چقدر پله داشت مسیر! ‌
پرسیدم: «آسایشگاه جانبازهای قطع‌نخاع که نباید پله داشته باشد!»
خندید و گفت: «اینجا ساختمانش مصادره‌ای است و اصلاً برای جانبازها درست نشده.»
خجالت کشیدم: دیوارهای رنگ‌ورورفتۀ آسایشگاه، تخت‌های کهنه، بوی نم و خفگیِ داخل اتاق ها… هر دقیقه‌اش چند ساعت برایم می‌گذشت.
به حیاط که رسیدیم، ساختمان‌های بسیار‌ شیکِ روبه‌رو را نشانم داد که انگار اروپایی بودند. می‌گفت: «این‌ها دیگر مصادره‌ای نیستند. بسیاری از این ساختمان‌ها بعد از جنگ ساخته شده و امکاناتش خیلی بیشتر از آسایشگاه‌های جانبازهاست.»
نمی‌دانستم چه جوابش را بدهم. سکوت کردم.

گفت: «فکر می‌کنی چند سال دیگر، ما جانبازها زنده باشیم؟» ‌
یکّه خوردم. چه سؤالی بود! گفتم: «چه حرفی می‌زنی عزیزم. شما سرورِ مایید. شما افتخار مایید. شما برکت ایرانید. همه دوستتان دارند. همه قدر شما را می‌دانند. فقط اوضاع کشور این سال‌ها خاص است. مشکلات کم شوند حتماً به شما بهتر می‌رسند.» خودم هم می دانستم دروغ می گویم: کِی اوضاع ما استثنایی و ویژه نبوده؟ کِی گرفتاری‌ نبوده. کِی برهۀ خاص نبوده اوضاع کشور… .
چند دقیقه می‌گذشت که ساکت شده بود و آن شوخ‌طبعیِ سابقش را نداشت، بعد از اینکه حرف مرگ را زد. انگار یاد دوستانش افتاده باشد. نگاهش قفل شده بود به قطره‌های ریزِ باران و به فکر فرو رفته بود.
کاش حرف تندی می‌زد.
کاش شکایتی می‌کرد.
کاش فریادی می‌کشید و سبک می‌شد
و مرا هم سبک می‌کرد!
‌
یک ساعت بعد،
بیرون آسایشگاه بی‌هدف قدم می‌زدم.
از خودم بدم می‌آمد.
از تظاهر بدم می‌آمد.
از فراموشکاری‌ها بدم می‌آمد.
از جنگ بدم می‌آمد.
از جانبازجانباز گفتن‌های عده‌ای و تبریک‌های بی‌معنای پشتِ سر همشان، از کسانی که می‌گویند ترسی از جنگ نداریم، همان‌ها که موقع جنگ در هزار‌ سوراخ پنهان بودند و این روزها هم، نه جانبازها را می‌بینند، نه پدران و مادران پیر شهدا را… . بدم می‌آمد از کسانی که نمی‌دانند ستون‌های خانه‌های پُرزرق‌وبرقشان چطور بالا رفته!
کاش بعضی‌ها به‌اندازۀ پشه‌های آنافلِ آسایشگاه معرفت داشتند و وقتی که می‌خوردند، می‌گفتند کافی است!
ما چه می‌دانیم جانبازی چیست؟

پی نوشت:
رحیم قمیشی،۱۱اردیبهشت۱۳۹۶

عالمان دینی که در مساجد و منبرها، به این پرسش مهم الهی در روز قیامت نمی‌پردازند، در واقع دارند مردم را به گمراهی سوق می‌ددهد.

حدود 30 سال در این کشور کار شده که به انتخابات، دینی نگاه نشود!

چه کسانی از نگاه دینی مردم به انتخابات ضرر می‌کنند؟ 

«انگیزۀ دینی» مردم برای «حضور» در انتخابات و «تشخیص اصلح» را بالا ببرید. به مردم بگویید: این یک «آموزۀ دینی» است که هر کاری در دنیا انجام دهیم، روز قیامت باید جواب بدهیم؛ و مسألۀ انتخابات هم مهمتر از بسیاری از کارهای دیگر است.
دین عامل قدرتمندی برای ایجاد انگیزه در مردم برای شرکت در انتخابات و انتخاب صحیح است و انسان را در تشخیص درست راهنمایی می‌کند. ولی متأسفانه در جامعۀ ما، قدرت تأثیرگذاری دین در انگیزۀ شرکت در انتخابات، و در انتخاب بهتر، به‌شدت نادیده گرفته می‌شود.
 نزدیک سی سال در این کشور کار شده که به انتخابات، دینی و معنوی نگاه نشود. باید دید اگر به انتخابات، دینی نگاه کنیم، چه کسانی ضرر می‌کنند؟
چه کسانی می‌گفتند «دین را در سیاست دخالت ندهید، و قداست را در مسائل سیاسی وارد نکنید»؟ کسانی که می‌خواستند سوء استفاده‌های خاص خود را بکنند. چون می‌دیدند اگر مردم با انگیزۀ دینی و عمل به تکلیف شرعی در انتخابات شرکت کنند، لابد انتخابی می‌کنند که به تکلیف شرعی نزدیک‌تر است. و آنها ناکام خواهند ماند.
حتی اگر برخی منافقانه از دین سوءاستفاده کنند، ما نباید دین را به عنوان یک عامل انگیزه‌بخش و راهنمایی‌کننده برای انتخابات حذف کنیم. بالاخره مردم خودشان کم‌کم قدرت قضاوت و رشد سیاسی پیدا می‌کنند و نمی‌گذارند این مدعیان از دین‌گرایی مردم سوءاستفاده کنند.
مسلماً یکی از وظایف مهم دینی ما، این است که با انتخابات چگونه برخورد می‌کنیم؟ انگیزۀ شرکت ما در انتخابات چیست؟ به‌خاطر خداست؟ خدا چقدر در تصمیم‌گیری ما برای نوع انتخاب‌مان مؤثر است؟
حضرت امام(رحمه الله علیه) می‌فرمود: در ایام انتخابات، طلاب و علما کارهای خود را رها کنند و به انتخابات بپردازند و مردم را هوشیار کنند(صحیفه امام/15/16) یعنی ایشان این‌را یک وظیفۀ دینی می‌دانستند.
سعی کنید انگیزۀ دینی مردم را برای حضور در انتخابات و برای تشخیص اصلح، بالا ببرید. به مردم بگویید: این یک آموزۀ دینی است که هر کاری در دنیا انجام دهیم، روز قیامت باید جواب بدهیم؛ و مسألۀ انتخابات هم مهمتر از بسیاری از کارهای دیگر است، مگر می‌شود در این‌باره سؤال نکنند؟! آیا خدایی که از رفتارهای کوچک و شخصی ما سؤال می‌کند؛ از رفتار ما در عرصۀ سیاسی اجتماعی سؤال نخواهد کرد؟! آیا خدا روز قیامت از ما نمی‌پرسد چرا این فرد را انتخاب کردی؟! یقیناً می‌پرسد. باید ببینیم پیش خدا چه جوابی داریم؟

عالمان دینی که در مساجد و منبرها به این پرسش الهی در روز قیامت نمی‌پردازند در واقع مردم را به گمراهی سوق می‌دهند. اگر منِ طلبه بخشی از سؤالاتی که خدا روز قیامت از مردم می‌پرسد را پنهان کنم، عامل گمراهی مردم خواهم شد. هم اصل حضور و هم نحوۀ حضور در انتخابات در روز قیامت سؤال خواهد شد. کسی حق ندارد صرفاً به میل خودش و بدون حجت شرعی به کسی رأی بدهد. آن‌هم برای امر مهمی مثل ریاست‌جمهوری!

‼️شما هرجایی دربارۀ هر کاندیدایی صحبت کنید، اگر صحبت شما ناروا باشد و دیگران را در تشخیص به گمراهی بیندازید، خدا روز قیامت مؤاخذه خواهد کرد، مؤاخذه‌ای خیلی سنگین‌تر از اینکه مثلاً ازدواج یک دختر و پسر جوان را به‌هم بزنید. و اگر شما برای انتخاب بهترِ یک رئیس برای جامعه، تلاش کنید، یقیناً ثوابش خیلی بیشتر از تلاش در جهت انتخاب یک همسر خوب برای یک جوان است.
ما باید بار دیگر به اجر تلاش خاصلانه برای انتخابات، معنوی نگاه کنیم. کمک به یک مظلوم یا محروم چقدر ثواب دارد؟ حالا اگر شما به رفع ظلم و محرومیت در کل جامعه کمک کنید چقدر بیشتر ثواب دارد! اصلاً مقدرات فرزندان ما به همین اقدامات ما وابسته است. این مسائل واقعیت دارد و روز قیامت خدا از ما می‌پرسد! بیایید از عینک معنویت به اینها نگاه کنیم.
خیلی‌ها جرأت نمی‌کنند این واقعیت را به مردم بگویند که خدا روز قیامت سؤال می‌کند که به چه کسی رأی دادی. ولی این واقعیت دارد! رأی دادن یک امر دل‌بخواهی و از سرِ هوی و هوس نیست! واقعاً باید بین خودت و خدای خودت تشخیص داده باشی که «این فرد برای مملکت مفیدتر است» البته ممکن است تشخیص تو درست نباشد، ولی باید به اندازۀ توان خودت، بررسی کرده باشی.

پی نوشت:

استاد پناهیان_بقعۀ_شیخ_طرشتی- 9

عدالت در عصر ظهور چگونه محقق مى شود و چرا عدالت موعود در عصر اسلام برقرار نشد؟
اولين اقدام و راه تمامى پيامبران براى ايجاد قسط و عدل، كار فرهنگى و روشنگرى است. امام مهدى(عجل الله) نيز با اقدامات گسترده فرهنگى و تربيتى، به رشد فكرى و اخلاقى جامعه دست مى زند و جامعه مرده را احيا مى كند.
 آن گاه حضرت مهدى(عجل الله) به كمك آموزه هاى متعالى قرآن و دستورات عدالت محور اسلام، به اداره حكومت جهانى مى پردازد و با قوانين و سيره عادلانه، جهان را آكنده از عدل و داد مى كند.
در مرحله سوم، با استفاده از قدرت سلاح و نيروى نظامى و با شدت تمام به مقابله ستمگران و بيدادگرى مى پردازد و ريشه ظلم و ستم را بر مى اندازد.

امام باقر (علیه السلام) با توجه به اهميت سه عنصر فوق براى ايجاد عدالت مى فرمايند: «امامى كه قرآن، دانش و سلاح نزد اوست، از ما است».
تفاوت عمده ميان مكتب اسلام با ساير مكاتب در عدالت اين است كه اسلام، معنويت را پايه و اساس عدالت مى شمارد. حساسيتى كه اسلام در زمينه عدالت و تركيب آن با معنويت اسلامى از خود نشان مى دهد در هيچ مكتب ديگرى نظير و مانند ندارد. . .

چرايى عدم تحقق عدالت:
يكى از اغراض اصلى بعثت انبيا، تشكيل جامعه ايده آل براساس خداپرستى و ارزش هاى الهى و گسترش عدل و داد در سراسر زمين بوده و هر كدام در حد امكان قدمى در اين راه برداشته اند و بعضى از آن ها توانسته اند در محدوده جغرافيايى و زمانى خاصى حكومت الهى را برقرار سازند، ولى براى هيچ يك از ايشان شرايط حكومت عدل جهانى، فراهم نگشت.
البته فراهم نشدن چنين شرايطى به معناى نارسايى تعاليم و برنامه هاى انبياء و يا نقص مديريت و رهبرى ايشان نبوده و نيز به معناى تحقق نيافتن هدف الهى از بعثت ايشان نمى باشد زيرا هدف الهى فراهم شدن زمينه و شرايط براى سير و حركت اختيارى انسان ها است.

اما اين شرايط نه در زمان رسول اكرم (صلی الله علیه وآله) حاصل بود و نه حتى اكنون. در عصر رسول اكرم، ايشان نهايت تلاش شان اين بود كه دين تازه را تبيين و اركان آن را تقويم بخشند. علاوه بر آن كه مخالفت مخالفان نگذاشت حتى الگوى مدينه النبى فراتر از اين شهر رفته و عدالت حتى در جزيره العرب مستقر گردد، چه رسد به ممالك ديگر و همه كره زمين.

بعد از رسول اكرم (صلی الله علیه وآله) نيز علاوه بر آن كه تلاش ايشان در بدنه حكومت تداوم نيافت تا شرايط تبليغ اسلام در سرزمين هاى گسترده اى فراهم آيد، بلكه حكومت از مجراى حق خود خارج گشت و نابسامانى هاى فراوانى در ممالك اسلامى پديدار شد. حضرت على (علیه السلام) نيز كه بالاجبار مسئوليت حكومت را پذيرفت، چنان با مشكلات داخلى و تحريفات و تبعيضات و انحرافات مواجه شد كه در دوران حكومت چند ساله اندك خود نتوانست آن طور كه خود مى خواست عدالت را در محدوده قلمرو مركز حكومت خود محقق سازند . . .

پی نوشت:
جهت مطالعه متن کامل این پرسش و پاسخ به آدرس زیر مراجعه نمایید:
 http://www.porseman.org/showarticle.aspx?id=2313
به نقل از کتاب “مهدویت - دوران ظهور". جهت مطالعه متن کامل این پرسش و پاسخ به آدرس زیر مراجعه نمایید:
 http://www.porseman.org/showarticle.aspx?id=1356
جهت درج سوال و ارسال نظرات خود می توانید از ربات پرسمان استفاده نمایید:
 @porsemanbot
 http://porseman.org
 http://porsemani.ir
 @porseman