قديمي‌ها قصه‌اي عبرت‌آموز دارند، مي‌گويند:
بين يك مار و يك زنبور مكالمه‌اي صورت گرفت، زنبور ادعا كرد زهرِ من كشنده‌تر از زهرِ تو است ولي چون هيكلم كوچك‌تر است آدم‌ها باورشان نمي‌آيد كه زهر من مي‌ميراند و چون مُردن را به خودشان القاء نمي‌كنند، زهر من تأثير واقعي‌اش را نمي‌‌كند و اين ترس مردم از هيكل توست كه مردم را مي‌كشد و نه زهر تو.

بالاخره بنا شد براي اثبات ادعاي زنبور برنامه‌اي ترتيب دهند. قرار بر اين شد هر دو بروند در كلونِ -قفل قديمي- درِ باغي كمين كنند تا وقتي‌كه باغبان آمد و انگشت خود را داخل كلون كرد كه در را باز كند، روز اول مار انگشت باغبان را نيش بزند و زنبور بيرون بپرد و روز دوم كار را برعكس كنند، همين كار را كردند.

در روز اول، باغبان يك مرتبه احساس كرد چيزي دستش را گزيد، دستش را بيرون آورد و ديد زنبوري پر زد و رفت، يك كمي مقاومت كرده ودستش را مكيد و رفت دنبال كارش، پيش خود گفت زنبور بود و چيزي نبود. روز بعد، زنبور نيش زد و مار خودش را از سوراخ نشان داد، باغبان فرياد زد واي! مار دستم را گزيد، و بيهوش شد. البته اين يك قصه است ولي نكته رواني دقيقي در آن نهفته است.

با بيان اين داستان مي خواهيم عرض كنيم بعضي‌ها از ترس گرسنگي مي‌‌ميرند، نه اين‌كه گرسنگي آزارشان دهد، بلكه سيري آزارشان مي‌‌‌دهد، ولي متوجه نيستند. ماه رمضان فرصت خوبي است تا اگر انسان خودش خودش را با القائات ذهني از پا در نياورد، به انسان ثابت شود چقدر با گرسنگي مي‌توان روح را متعالي كرد. بياييد خوتان را به حداقل غذا عادت دهيد، حتي شما جوانان، عصرهاي ماه رمضان ورزش كنيد، كوه‌نوردي كنيد، تا به شما ثابت شود در اوج گرسنگي بسيار قدرتمنديد. به قول مولوي:
قدرت ‌جبريل ‌از مَطبخ نبود*** بـود از الطاف خَلاّقِ وَدُود

همچنين ‌هم ‌قدرت ‌اَبدال ‌حــق***هم‌ زحق‌دان، ني ‌زاطعام‌ وطَبَق

يعني پديده هر چه مجرّدتر باشد قدرتش بيشتر است، و نفس انسان موجودي است مجرد و متعالي، و لذا قدرتي بي‌كران دارد ولي چون اسير بدن است براي ما آن قدرت ظهور ندارد. نمونه اين قدرت بي‌كران را شما در حضرت اميرالمؤمنين مي‌بينيد، همة مردم هم‌عصر آن حضرت متعجب بودند كه ايشان با اين غذاي كم اين‌همه نيرو را از كجا دارد؟ متوجه نبودند كه روح انسان از مقام «روح» كه نزديك‌ترين مخلوق به خدا است تنزّل كرده تا به مرحلة «مِن روحي» رسيده ولي از اصل خود كه حقيقتي است فوق ملائكه منقطع نشده، و روزه مي‌تواند همين را به شما ثابت كند كه مي‌توانيد به غيبِ قدرتمند خود وصل شويد.

پی نوشت :

رمضان دریچه ای به عالم معنا، استاد طاهرزاده

السلام عليك يا عِيدَ اَوْلِياءِ اللهِ، سلام بر تو اي رمضان، اي عيد دوستان خدا، اي ماه نور و طهارت.

پيامبر اكرم«صلواة‌الله‌عليه‌وآله» مي‌فرمايند:

« ايُّهَا النّاسُ اِنَّ اَبْوابَ الْجِنانِ في هَذا الشَّهْرِ مُفَتَّحَةٌ، فَاسْألُوا رَبَّكُم اَنْ لا يُغَلِّقَها عَلَيْكُم، وَ ابْوابَ النِّيرانِ مُغَلَّقَةٌ، فَاسْألُوا رَبَّكُم اَنْ لا يُفَتِّحَها عَلَيْكُم، وَالشَّياطِينَ مَغْلُولَةٌ فَاسْألُوا رَبَّكُمْ اَنْ لا يُسَلِّطَها عَلَيْكُم».[1] «اي مردم در اين ماه درهاي بهشت باز است، از خداوند بخواهيد آن را بر شما نبندد، و درهاي آتش بسته است از پروردگارتان بخواهيد آن را بر شما باز نگرداند، و شياطين را بسته‌اند، از پروردگارتان تقاضا كنيدكه آنها را بر شما مسلّط نگرداند.»

در اين روزها يك حال خاص و يك آمادگي قلبي خاص در خود احساس مي كنيد كه نبايد از اين مطلب ساده بگذريد. اين يك روحانيت قلبي است كه به جهت آن، آمادة بندگي خداوند شده‌ايد. اين يك آماده شدن براي ارتباط با عالم غيب است تا لطف خداوند بر جانتان ريزش كند.

«بهشت»؛ مسير بنده است به سوي خدا، و اين شور و شعفي كه امروز نسبت به بندگي خدا در خود حس مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ كنيد اگر پايدارش كنيد فردا در قيامت به‌صورت بهشت ظهور مي‌كند و به‌واقع شما را در خود جاي مي‌دهد.

بيشترين فعاليت شيطان اين است تا فيض و بركت‌هاي اين ماه را از شما بگيرد، اگر توجهي بفرماييد مي بينيد كه عموماً در اين ماه اختلافات و دسته‌‌‌بندي‌‌‌ها، وقت‌كشي‌ها و شب‌نشيني‌هاي بي‌محتوي زياد مي‌شود، شيطان به كمك ياران خود در اين ماه اختلاف و فتنه درست مي‌كند، تا توفيق مردم را در استفاده از ماه رمضان بگيرد، يا كم كند. كار شيطان در سلب توفيق از انسان در زمان‌ها و مكان‌هاي مقدس، چيز مهمي است
ماه رمضان درهاي جهنم بسته است ولي از يك‌جهت هم شيطان بيكار نيست و دنبال فرصت است. اگر شما شروع كرديد به بدي كردن، و مواظب نبوديد كه او همواره بسته بماند و سهل‌انگاري كرديد، آن شيطانِ بسته شده، به‌سوي شما باز مي‌شودو توفيق بسيار بزرگي را از دست مي‌دهيد،‌ و در اين صورت خود شما هستيد كه راه وسوسة شيطان را به قلب خودتان باز كرده‌ايد .[3]

پی نوشت:

1.جهت بررسي مفصّل خطبه حضرت به بحث «ماه رمضان و نحوه برخورد با آن» مراجعه فرماييد.

2.روزه دریچه ای  به عالم معنا استاد طاهرزاده

خداوند در راستای امکان ظهور تقوایی که در ماه رمضان ممکن است برای افراد پیش آید، خطاب به مؤمنین می‌فرماید:

«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا كُتِبَ عَلَيكُمُ الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذينَ مِن قَبلِكُم لَعَلَّكُم تَتَّقونَ»﴿۱۸۳/ بقره﴾
عنایت دارید که تقوا آن‌چنان بلندمرتبه و دور در دسترس است که با همه‌ی روزه‌داریِ ماه رمضان، می‌فرماید: امید است که بدان دست یابید. زیرا تقوا یک‌نوع گشایش به سوی عالَم معنا است و نوعی حضور در محضر حق است؛ برای پاسداشتِ نور حق در عالَم. بدین جهت می‌توان گفت تقوا یک صفت اخلاقی نیست مثل راست‌گفتن و یا دوری از سرقت اموال دیگران؛ بلکه ایجادِ نسبتی است که انسان با حضرت حق برقرار می‌کند و حضور حضرت حق را در هر لحظه به حکم «کلّ یوم هو فی شأن» احساس می‌نماید. و بدین جهت باید گفت: ماه رمضان بهاری است که برای خوش‌دل‌شدنِ روزه‌داران ظهور کرده است. و از این جهت می‌توان به سخن جناب حافظ لسان‌الغیب گوش سپرد که می‌فرماید:

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی ***که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

می‌فرماید: شرایط خوش‌دل‌بودن با کنده‌شدن از گِلِ دنیا فراهم است و سعی کن از این فرصت، بهترین استفاده را بنمایی. و با توجه به چنین فضایی در بیت بعد متذکر می‌شود:

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش ***که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

یعنی اگر موقعیت خود را بشناسی، مطابق ذوق خود می‌توانی هرطور خواستی از این شرایط بهره‌مند شوی، حال چه با اُنس با قرآن و چه با عبادات شرعی دیگر و چه با اُنسِ با اهل دل. عمده آن است که بدانی شرایط تجلی نفحات الهی به وزیدن آغاز کرده است و اگر خود را آماده کرده باشی، پندهای قدسی فراوانی را بر جان و قلب تو متذکر می‌شود.

لذا می‌فرماید:
چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی*** وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی

وقتی قلب آماده شد، از هر مظهری در چمن عالم هستی پیامی به جان روزه‌دار سرازیر می‌گردد و به همین جهت می‌فرماید:

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است*** حیف باشد که ز کار همه غافل باشی
در چنین شرایطی که شرایط به میهمانیِ خدارفتن فراهم است شایسته آن است که امید به دنیا و ابزارهای دنیایی از دل کنده شود تا میزبان، ماوراءِ حجاب دنیا رُخ بنمایاند و در همین رابطه جناب لسان‌الغیب تذکر می‌دهد:

نقد عمرت ببرد غصه‌ی دنیا به گزاف*** گر شب و روز در این قصه‌ی مشکل باشی

آری! عبور از دنیا و نظر به عالم معنا راه بی‌درد سر و بی‌دلهره‌ای نیست. ولی وقتی شریعت الهی در مقابل انسان گشوده شد و انسان متوجه‌ی منزل روزه‌داری گشت، این راه بس طولانی و سراسر دلهره‌انگیز، قابل طی‌شدن می‌گردد
شرط طی‌کردنِ این راه تنها به مدد الهی ممکن است در آن حدّ که مورد پسند حضرت حق باشی و او تو را صید کند 
در این حالت است که انسان به نور حق می‌بیند و به نور حق می‌شنود و تماماً در فضای تقوای الهی، حضرت حق را در همه‌جا و حتی در این تاریخ و در منظر انقلاب اسلامی احساس می‌نماید.
روزه‌ی اخصّ به معنای راهی است جهت قرب الهی. در این روزه تمام ابعاد وجودی انسان متوجه‌ی نور حضور حق می‌گردد و محبّت به حضرت پروردگار که همان کشتی نوح است، در جان او شعله‌ور می‌گردد. لذا فرمود:

حافظ از دست مده دولتِ این کشتی نوح*** ورنه طوفان حوادث ببرد بنیادت
و لذا است که باید متوجه باشیم در ماه ضیافت اللّه چه چیزی را جستجو کنیم؟ به گفته‌ی مولوی می‌گوید::

آمده ماه صيام سنجق[1] سلطان رسيد دست بدار از طعام مائده جان رسيد
جان زقطعيت برست، دست طبيعت ببست قلب ضلالت شكست، لشكر ايمان رسيد
و این یعنی حضور در فضای اُنس با حضرت پروردگار که به یک معنا، فضای تحقق قرب بین «عبد» و «رب» است که زندگیِ حقیقی و حیاتِ جانانه‌ی جان انسان می‌باشد. 

رمضاني كه خواص آن را تجربه می‌کنند با رمضان عوام متفاوت است. آن‌ها از طریق پاسداشتِ احکام صیام، سيراب از قدح‌ روزه‌ی آن ماه می‌شوند و ندا سر می‌دهند:

دلا در روزه مهمان خدايي طعام آسماني را سرايي
در اين مه چون در دوزخ ببندي هزاران در زجنت برگشايي
نخواهد ماند اين يخ زود بفروش بياموزا خدا اين كدخدايي

پی نوشت:

 سلسله مباحث دینی استاد طاهرزاده،تقوا در پرتو ماه رمضان

 قرآن در تبیین جایگاه روزه می‌فرماید:

«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا كُتِبَ‏ عَلَيْكُمُ‏ الصِّيامُ‏ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ»[1] اين آن جوعى است كه مى‏ تواند زير فرمان حضرت رحمان به واسطه‏ ى رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) انسان را به تقوا برساند و او را حاكم بر اميال نفسانى خود كند.

شما ابتدا بايد به حقيقت جوع رسيده باشيد تا معنى اين آيه برايتان روشن شود و گرفتار افراط و تفريط نگرديد و گرنه بعضى آنچنان در جوع و گرسنگى افراط مى‏ كنند كه روزى يك‏ بادام مى‏ خورند. چون از يك طرف متوجه‏ اند گرسنگى و جوع چه اندازه حيات‏بخش است و با گرسنگى چه حالات خوبى به دست مى‏ آورند و از طرف ديگر چون در ذيل شريعت الهى عمل نمى‏ كنند، هماهنگ با ساير عوامل موجود در هستى نيستند و لذا به مطلوب حقيقى نمى ‏رسند.

اينجاست كه من نمى‏ دانم وقتى آيه ‏ى فوق در رابطه با روزه آمد از فرط شادى چه حالى به پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)  و مؤمنين دست داد. معلوم است كه خداوند مسير ارزنده ‏اى را در جلو مسلمانان گشودند و با آن قسمت كه فرمود:

«كَما كُتِبَ عَلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ» روشن نمودند اين مسيرى است كه انسانيتِ انسان‏ها اقتضاى آن را دارد و هيچ سالكى در هيچ دوره ‏اى از آن مستثناء نيست. خداوند با قسمت اخير آيه سلوك مسلمانان را به همه‏ ى موحدان تاريخ متصل كرد تا مسلمانان گمان نكنند از آن‏ها عقب افتاده‏ اند.

در آخر آيه روشن مى‏ كند؛ هركس خواست به تقوا برسد و از حاكميت بُعد ظلمانى خود آزاد شود بايد در ذيل شريعت الهى روزه ‏دارى كند. انسان ابتدا بايد از خود بپرسد مرز جوابگويى به ميل‏هايش كجاست و چگونه بايد بر آن‏ها حاكم شود تا معنى ‏«لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ» كه آخر آيه آمده است را بفهمد و بداند به او خبر دادند از اين طريق امكان كنترل ميل‏ها فراهم است و مرز كنترل ميل‏ها نيز مشخص مى‏ شود.

در اين آيه مى‏ فرمايد: اميد است چنين ملكاتى براى شما حاصل شود كه بتوانيد بر اميال خود حاكم گرديد.و گفت:

                آنقدر اى دل كه توانى بكوش‏***گرچه بهشتت نه به كوشش دهند

پی نوشت:

1-سوره بقره آیه 183

2-سلسله مباحث معرفت دینی استاد طاهرزاده

از اولین گناهانمان فراموشی گناهانمان است! اولین خطاهایمان صغیره فرض کردن گناهانمان است ! اولین غفلت نابخشودنی مان این است که خود را منزه از برخی گناهان می دانیم.

کدام گناه در پیشگاه الهی صغیره است؟ چنین می اندیشیم که اگر این گناه را در مقابل خداوند انجام دهیم ، مرتکب خطای بزرگی نشده ایم ؟اینکه خود اولین گناه است!

از آن رو هیچ گناهی را نمی توان صغیره نامید که تمامی گناهان در پیشگاه خداوند، شدید و سخت هستند! نباید به کوچکی گناهی نگریست، بلکه باید در این تامل نمود که چه کسی را نافرماین نموده ایم . به راستی اگر خداوند را باور داشته باشیم ، کدامین گناه صغیره است؟ مگر نفرمودند:«اگر اصرار بر گناهی باشد دیگر آن گناه، صغیره نیست.»
و توضیح فرمودند :«اصرار بر گناهی این است که نسبت به گناه، لا ابالی شده ، پس از انجامش ، توبه از آن را لازم نشمریم .»پس لزومی بر تعدد و تکرار گناه نیست تا اصرار نامیده شود.
اصرار بر گناه اگر گناهی کرده ، دوباره آن را مرتکب شویم در حالی که هنوز از گناه قبلی پشیمان نشده و توبه نکرده باشیم. دراین صورت دیگر گناه، صغیره نخواهد بود. هر گناهی در مقابل خداوند متعال ، کبیره است.

منبع:

شب های بی قراری،ص15-16

اگر ائمه در زمان مرگ و گرفتاری به فریادمان برسد این شفاعت و دستگیری به خیر می گذرد اما هیچ تضمینی برای دستگیری در چنین زمان حساسی نیست.
امیرالمومین فرمودند:
تکیه بر شفاعت و دستگیری ما نکنید! گاهی شفاعت ما پس از سیصد سال به فریاد کسی می رسد.
پس نمی توان به دلگرمی شفاعت ائمه دل به دریا زد و در انجام گناه بی پروایی نمود، چرا که هیچ ضمانتی وجود ندارد همچو سید حمیری(از شیفتگان حضرت علی (علیه السلام) که در کوچه و بازار فضایل مولا را بیان می فرمود ) و …بلافاصله پس از مرگ ، از ما نیز دستگیری نمایند. چه بسا شفاعت آن بزرگواران پس از سیصد سال عذاب و رنچ به فریادمان رسد که این خود به شرط عاقبت به خیر شدن و ب ولایت امیر المومنین و اولاد معصومین ایشان ازدنیا رفتن است. چه بسا به دلیل فزونی گناهان ،پیش به دلیل فزونی گناهان ، پیش از مرگ ، ایمان از کف دهیم و بی ولایت از دنیا رویم. در این صورت پس از سیصد سال هم از شفاعت خبری نخواهد بود.

اما سیصد سال عذاب سخنی بود که بی اندیشه از خاطر گذراندیم !کدامین سیصد سال عذاب کاکه تحمل آنی سوختگی سطحی دست خود را نداریم، ماکه از فرو رفتن خاری در دست به شکوه و ناله می آییم ، ماکه از گرمای تابستان به فغان می آییم ، چگونه تحمل سیصد سال عذاب خداوند را خواهیم داشت؟؟؟

منبع:

کتاب شب های بی قراری،صفحات30-33