معاویه به کمک دستیار دسیسه گرش عمروعاص تصمیم گرفتند تا از محبوبیت حضرت علی(علیه السلام) نزد کودکان شیعه بکاهند. نقشه های گوناگونی را مرور کردند تا این‌که به پیشنهاد عمروعاص قرار شد تعدادی بزغاله تهیه و از طرف معاویه به این کودکان هدیه بدهند و بعد از مدتی که کودکان با این بزغاله‌ها انس گرفتند، آن‌ها را دزدیده و تقصیر آن را گردن حضرت امیر(علیه السلام) بگذارند.

در دنیای ما هم به شیوه‌های دیگری این حکایت در حال تکرار شدن است. دشمن اول تصمیم می‌گیرد بازی‌های جذاب رایانه ای، خدمات اینترنتی و مانند آن را رایگان در اختیار ما بگذارد و بعد از مدتی به بهانه تحریم، همه آن‌ها را از کاربران پروپا قرص ایرانی می‌گیرد و محرومشان می‌کند. به نظر شما این دو حکایت شبیه هم نیستند؟ نوجوان ایرانی وقتی دلیل محروم شدن از بازی موردعلاقه خود را به نظام و سیاست‌های آن مرتبط بداند، چه واکنش عاطفی از خود بروز خواهد داد؟
این‌گونه حقه های حرفه ای شاید به‌نظر ساده یا پیش‌پاافتاده به‌نظر برسد ولی نه ساده است و نه بدون سابقه؛ بلکه شگردهایی است که دشمن در جنگ نرم از آن‌ها بیش‌ترین بهره‌برداری را می‌کند. فرزندان خود را از آسیب ها و حیله ها با خبر کنیم.

پی نوشت :
ماهنامه خانه خوبان، ابراهیم اخوی، شماره 71.