رنگ سياه از جهات گوناگون، آثار و خواص مختلف دارد و به اعتبار هر يك از اين خواص، در مورد يا مواردى خاص، فرد يا گروهى مخصوص براى منظور ويژه خويش از آن بهره مى‌گيرند.
رنگ سياه از جهت ديگر، رنگ هيبت و تشخص است و ازاين‌رو، لباس رسمى شخصيت‌ها نوعا سياه يا سرمه‌اى سير است، و در نقل‌هاى تاريخى موارد فراوانى را مى‌توان يافت كه براى نشان دادن هيبت و تشخص فرد، گروه، حكومت يا مسأله‌اى از اين رنگ استفاده مى‌شده است.

يكى ديگر از خواص و آثار رنگ سياه، آن است كه اين رنگ به صورت طبيعى، رنگى حزن‌آور و دلگير و مناسب عزا و ماتم است. از همين رو، بسيارى از مردم جهان، از اين رنگ به عنوان اظهار غم و اندوه از مرگ دوستان و عزيزان خود سود مى‌جويند.
 امّا بايد توجه داشت كه انتخاب رنگ سياه در ايام سوگوارى ـ علاوه بر نكته فوق ـ علتى منطقى ـ عاطفى نيز دارد و آن عبارت است از اين حقيقت كه كسى كه در ماتم عزيزان خويش، جامه سياه مى‌پوشد و در و ديوار را سياهپوش مى‌كند، با اين عمل مى‌خواهد بگويد و بفهماند كه: «تو، مايه روشنى چشم من و در حكم فروغ ديدگان من بودى و دفن پيكر تو در دل خاك زندگى را در چشمم تيره و تار ساخته است».
چنان كه حضرت زهرا (عليهاالسلام) در روز هشتم رحلت حضرت رسول (صلى‌الله‌عليه‌و‌آله) بر سر قبر آن حضرت رفت و فرياد برآورد: «اى پدر! تو رفتى و با رفتن تو، دنيا روشنى‌هاى خويش را از ما برگرفت و نعمت و خوشى‌اش را از ما دريغ كرد. جهان، به حسن و جمال تو، روشن و درخشان بود [ولى اكنون با رفتن تو ]روز روشن آن سياه گشته و تر و خشكش حكايت از شب‌هاى بس تاريك دارد … و حزن و اندوه، همواره، ملازم ما است …».
 بنابراين، سياه‌پوشى، به دليل رمز و رازى كه در اين رنگ نهفته است؛ به عنوان يك رسم طبيعى و سنت منطقى نشان حزن و اندوه دارد و پيروان اهل‌بيت (عليهم‌السلام) در ايام عزادارى، لباس سياه بر تن مى‌كنند؛ زيرا لباس سياه، نشانه عشق و دوستى به ساحت آنان، اعلام جانبدارى از سرور آزادگان، در جبهه ستيز حق و باطل و اظهار تيره شدن آفاق حيات معنوى است.
 

پی نوشت:
به نقل از کتاب “ویژه محرم”