قاضى قضاعى در ((دستور معالم الحکم و مأثور مکارم الشّیم من کلام امیرالمؤمنین على بن ابى طالب علیه الصّلوه و السّلام )) بدین صورت نقل روایت کرده است که:

براء بن عازب گوید: بر امیرالمؤمنین علیه السّلام وارد شدم و آن جناب را به خدا سوگند دادم که مرا به اعظم اسمایى که خداوند رحمن جبرئیل را به ارسال آن مخصوص‍داشت و وى رسول الله صلّى الله علیه و آله و سلّم را و آن حضرت شما را، مخصوص گردان . فرمود: اگر سؤال تو نمى بود من اراده داشتم که آن را تا در لحدم نهاده شوم پوشیده بدارم .

هر گاه خواهى خدا را به اسم اعظم وى بخوانى ،
شش آیه اوّل حدید ( بعد از بسم الله الرّحمن الرّحیم تا و هو علیم بذات الصّدور)

و آخر حشر از هو الله الّذى لا اله الاّ هو تا آخر سوره را بخوان و پس از آن بگو

اى کسى که چنانى با من چنین کن (یعنى حاجت خود را بخواه ) که سوگند به خداوند اگر بر شقى بخوانى سعید مى گردد. براء گفت : قسم به خدا من آن را براى دنیا نمى خوانم .

امام علیه السّلام فرمود : همین صواب است ، رسول الله صلّى الله علیه و آله و سلّم مرا هم این چنین وصیّت فرمود جز این که مرا امر کرد که خدا را بدان در کارهاى بزرگ و دشوار روزگار بخوانم.
و بدان که هیچ حاجتى براى انسان شریف تر و عزیزتر از قرب الى الله نیست که لقاء الله است.