آیا #امام_زمان (عج) #دین_جدیدی می آورند⁉️
آیا #امام_زمان (عج) #دین_جدیدی
می آورند⁉️
آیت الله امینی می فرماید:
قطعا مراد از احادیث این نیست که امام زمان(عج) دین اسلام را نسخ کند و دین جدیدی ارائه کند، چراکه دین اسلام آخرین دین و پیامبر اسلام آخرین پیامبر الهی است. در بسیاری از احادیث به این مطلب تصریح شده است که حضرت مهدی(عج) از دین و قرآنی که بر جدش پیامبر(ص) نازل شده دفاع می کند.
پیامبر(ص) می فرماید: «الْقَائِمُ مِنْ وُلْدِی اسْمُهُ اسْمِی وَ کُنْیَتُهُ کُنْیَتِی وَ شَمَائِلُهُ شَمَائِلِی وَ سُنَّتُهُ سُنَّتِی یُقِیمُ النَّاسَ عَلَی مِلَّتِی وَ شَرِیعَتِی وَ یَدْعُوهُمْ إِلَی کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَل» [3]
قائم از فرزندان من و هم نام و هم کنیه من است. خوی او، خوی من و رفتارش، رفتار من است. مردم را به طاعت و دین من وادار می نماید و به قرآن، دعوتشان می کند. [4]
و نیز در روایت دیگری از پیامبر(ص) وارد شده است که: «یَخْرُجُ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی وَ یَعْمَلُ بِسُنَّتِی» [5]
یکی از اهل بیت من قیام می کند و به سنت و روش من عمل می نماید.
بنابر این به تصریح این روایات، در زمان امام زمان(عج)، دین همان دین اسلام و قرآن همان قرآن نازل شده بر پیامبر اسلام خواهد بود.
با توجه به این نکته باید گفت که:
در زمان غیبت بدعت هایی در دین گذاشته می شود و احکامی از قرآن و اسلام، بر طبق میل مردم تأویل و تفسیر می شود.
بسیاری از احکام و حدود چنان فراموش می شود که گویا اصلا از اسلام نبوده است.
بسیاری از مسلمانها ارکان اسلام را رها می کنند و به ظواهر آن اکتفا می کنند.
از اسلام، جز نماز و روزه و اجتناب از نجاسات، چیزی نمی دانند. در بازار و کوچه و خیابان و خانه، اثری از از اسلامشان پیدا نیست. اخلاقیات و دستورات اجتماعی را اصلا از اسلام، محسوب نمی کنند. محرمات الهی را با حیله های گوناگون و تأویلات صوری جایز می شمرند و از ادای حقوق واجب خودداری می کنند.
طبیعی است که در چنین اوضاعی، اگر امام زمان(عج) ظهور کند و به ابطال بدعت ها بپردازد و احکام و قوانین اسلام را به طور کامل و با تمام ابعاد اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و … به اجراء بگذارد و حدود اسلامی را بدون سهل انگاری اعمال کند، چنین دینی برای مردم، تازگی خواهد داشت و با تصوری که آنها از اسلام داشته اند، متفاوت خواهد بود.
منابع?
[3] بحار ج 51، ص 73 باب 1.
[4] - اثبات الهداة، ج 7، ص 52.
[5] - بحارالانوار، ج 51، ص 82.