آیة الله حسن زاده آملی فرمودند :

من خدمت آیة الله کشمیری که رسیدم ، شکوه کردم که کسی نیست نیاز ما را برطرف کند . کسی نیست ما در محضرش تربیت شویم .

دیگر قاضی ها و ملّا حسینقلی ها نیستند . !! ایشان فرمودند : آقای حسن زاده ، خودتان را گول نزنید . من عرض کردم ، نمی دانم شما به چه جهتی می فرمائید که خودتان را گول نزنید ؟

فرمود : شما وقتی که وارد حوزۀعلمیه شدید ، آغاز نیاز داشتید به استادی که به شما صرف و نحو یاد دهد ، نبود که بود . همان زمان به این نیاز نداشتید که کسی به شما کتاب کفایة الاصول یاد دهد . چون شما در آن حدّ نبودید ، در حدّ مقام علم صرف و نحو بودید و استاد در کنارتان بود .

همین گونه پلّه پلّه که بالا آمدید استاد آن مرحله در کنار شما بود ؛ الآن هم نگویید نیست . شما خودتان را یک مقدار نگاه کنید ، چه مقدار فاصلۀ بین علم و عمل را کم کردید ؛ چه مقدار با این ملکوت روراست هستید.

مطمئناً اگر آن چه را که می دانید در مقام عمل پای بند باشید ، این باب واسع الهی و این دار رحمت ربّانی شما را باز نخواهد داشت ؛ و هیچ منع و بخلی نیست . استاد هست ، اگر برای ما استاد نیست معلوم می شود که ما شرایط مربوطه را فراهم نکرده ایم.

باید فاصلۀ بین علم و عمل کم شود و در کنار اینها هم ، واقعاً سر به سجده بگذاریم و در نیمه های شب ، صادقانه از خدای تبارک و تعالی بخواهیم که راه را برایمان باز کند.

درست است که از آن طرف ، ناز است اما نیاز ما باید در کنار آن ناز ، ضمیمه شود تا بالاخره به جایی منتهی شود. اینکه نمی رسیم ، برای این است که مناسب این نظام نیستیم و خودمان را با این نیاز تنظیم نکرده ایم .