از امام جعفر صادق (ع) منقول است كه فرمود:

إِنَّ زَيْنَ الْعَابِدِينَ (ع) بَكَى عَلَى أَبِيهِ أَرْبَعِينَ سَنَةً صَائِماً نَهَارَهُ وَ قَائِماً لَيْلَهُ فَإِذَا حَضَرَ الْإِفْطَارُ جَاءَ غُلَامُهُ بِطَعَامِهِ وَ شَرَابِهِ فَيَضَعُهُ بَيْنَ يَدَيْهِ فَيَقُولُ كُلْ يَا مَوْلَايَ فَيَقُولُ قُتِلَ‏ ابْنُ رَسُولِ‏ اللَّهِ (ع) جَائِعاً قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ (ع) عَطْشَاناً فَلَا يَزَالُ يُكَرِّرُ ذَلِكَ وَ يَبْكِي حَتَّى يَبْتَلَّ طَعَامُهُ مِنْ دُمُوعِهِ ثُمَّ يُمْزَجُ شَرَابُهُ بِدُمُوعِهِ فَلَمْ يَزَلْ كَذَلِكَ حَتَّى لَحِقَ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ؛

حضرت امام زين العابدين (ع) چهل سال بر پدر بزرگوار خود گريه كرد و در اين مدت روزها روزه داشت و شب‌ها به عبادت قيام داشت و غلام آن حضرت هنگام افطار، آب و طعام بر آن بزرگوار حاضر مي‌‌كرد و نزد آن جناب مي‌نهاد و عرض مي‌‌كرد: ميل بفرما اي مولاي من، آن حضرت با گريه و ناله مي‌فرمود: چگونه آب و طعام بخورم و حال آن كه پسر رسول خدا(ص) را با شكم گرسنه و لب تشنه شهيد كردند؟!
اين جملات را مكرر مي‌فرمود تا آنكه طعام و آب را با آب ديده ممزوج و مخلوط مي‌‌داشت و هميشه به اين حال بود تا خداي خود را ملاقات كرد.