«امام جعفرصادق(عليه‌السلام)»:
?إنَّ الْعَبْدَ لَيَنْوِي مِنْ نَهَارِهِ أَنْ يُصَلِّيَ بِاللَّيْلِ فَتَغْلِبُهُ عَيْنُهُ فَيَنَامُ فَيُثْبِتُ اللَّهُ لَهُ صَلَاتَهُ وَ يَكْتُبُ نَفَسَهُ تَسْبِيحاً وَ يَجْعَلُ نَوْمَهُ صَدَقَةً.
گاهي بنده در روز نيت دارد که نماز شب بخواند، ولي خواب بر او غلبه مي‌کند و به خواب مي‌رود، خداوند همان نماز شب را برايش ثبت مي‌کند و نَفَس‌هاي او را (تا صبح) ذِکر و تسبيح‌گو و خوابش را براي او صدقه مي‌نويسد.
?(وسائل، ج ١، ص ٣٨)