امام سجّاد علیه السلام در فرازهایی از دعای خویش(دعای ابوحمزه ثمالی) به درگاه خداوند:

? الهي لَوْ قَرَنْتَني بِالاَْصْفادِ وَمَنَعْتَني سَيبَكَ مِنْ بَينِ الاَْشْهادِ
خدايا، اگر مرا با زنجيرها ببندی، و عطایت را از میان همه خلق از من منع کنى،

? ودَلَلْتَ عَلي فَضايحي عُيوُنَ الْعِبادِ وَاَمَرْتَ بي اِلَي النّارِ وَحُلْتَ بَيني وَبَينَ الاَْبْرارِ
و ديدگان بندگانت را بر رسوايی هايم بگشايي، و فرمان دهى که مرا به آتش دوزخ کشند و میان من و نیکان جدایى افکنى،

? ما قَطَعْتُ رَجآئي مِنْكَ وَما صَرَفْتُ تَاْميلي لِلْعَفْوِ عَنْكَ وَلا خَرَجَ حُبُّكَ مِنْ قَلْبي
اميدم را از تو نخواهم بريد، و آرزويم را از عفو تو باز نخواهم گرداند، و محبتت از قلبم? بيرون نخواهد رفت،

? انَا لا اَنْسي اَيادِيكَ عِنْدي وَسَِتْرَكَ عَلَي في دارِ الدُّنْيا
من فراوانی عطایت را نزد خود، و پرده پوشی ات را در دارِ دنیا فراموش نخواهم کرد