? امیرالمؤمنین امام علی عليه السلام:

مَنْ وَضَعَ نَفْسَهُ مَوَاضِعَ التُّهَمَةِ فَلاَ يَلُومَنَّ مَنْ أَسَاءَ بِهِ الظَّنَّ.

كسى كه خود را در مواضع تهمت قرار دهد نبايد كسى را ملامت كند كه به او سوء ظن پيدا مى كند (بلكه بايد خود را سرزنش كند كه اسباب سوء ظن را فراهم كرده است).

?نکته تفسیری:
مرحوم شيخ حر عاملى ره در كتاب وسائل الشيعه در جلد 8 فصل آداب العشرة باب 19 از امام صادق عليه السلام نقل مى كند كه فرمود:

«اتَّقُوا مَوَاضِعَ الرَّيْبِ وَلاَ يَقِفَنَّ أَحَدُكُمْ مَعَ أُمِّهِ فِي الطَّرِيقِ فَإِنَّهُ لَيْسَ كُلُّ أَحَد يَعْرِفُهَا…

از جاهاى تهمت خيز پرهيز كنيد. حتى يكى از شما با مادرش در كنار جاده (به صورت تهمت برانگيز) نايستد، زيرا همه او را نمى شناسند (و ممكن است شما را متهم كنند)».

? در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام آمده است كه رسول اكرم صلى الله عليه وآله فرمود:

«أَوْلَى النَّاسِ بِالتُّهَمَةِ مَنْ جَالَسَ أَهْلَ التُّهَمَةِ،
سزاوارترين مردم به اتهام كسى است كه با افراد متهم همنشين گردد».

?حکمت 159 نهج البلاغه