امام علی (علیه السلام) به همان اندازه ای که به احتیاجات مادّی مانند تغذیه و لباس یتیمان فکر می کرد، به رفع نیازها و کمبودهای روانی آنها نیز می اندیشید، که دچار عقده های روانی، یا کمبودهای عاطفی نگردند.

یتیمان را دور خود جمع می کرد، و با آن ها انواع بازی ها را انجام می داد روی زانو بصورت چهار دست و پا حرکت می کرد و با صدای تقلیدی گوسفند آنها را می خنداند.

تنها غذا برای آنها نمی برد، بلکه با دست خود غذا در دهانشان می گذارد تا شیرینی گرفتن غذا از دست پدر را بچشند.و قتی یتیمان را به منزل می آورد، و می خواست به آنها عسل بخوراند، انگشتان خود را می شست، و با انگشتان خود عسل در دهان یتیمان می گذارد که دو نوع شیرینی را بچشند:
شیرینی عسل
و شیرینی از دست پدر گرفتن

و به بچه ها می فرمود:
اگر به شما گفتند پدر شما کیست؟
بگوئید ما یتیم نشده ایم پدرمان علی است….