نه پيامبر(صلی الله علیه و آله) در كار خود از تنهايي‏اش هراسيد و نه علي(علیه السلام) از تنها گذاشته‌شدنش به‌وسيله طلحه و زبير، ترسي به خود راه داد و نه حسين(علیه السلام)براي احياي دين و دينداري، تنهايي خود را بهانه كرد و از مسئوليت باز ايستاد و نه من مي‏توانم چنين كنم و نه تو!

پيام كربلا اين است كه حقّانيت دين به خود دين است، نه به تعداد طرفدارانش و دفاع از دين به جهت حقّانيت خود دين است. حالا اگر يك نفر حقّانيت دين حق را بشناسد، حق همان است كه از آن دفاع كند، و تنها كار حق در آن شرايط همان دفاع آن يك‌نفر است از دين حق، و اساس هم همين است كه آن كاري را انتخاب كنيم كه حق باشد.

كارِ حق چه توسط يك نفر انجام گيرد و چه توسط ميلياردها نفر، اعتبار آن به حق بودن آن است و نه به كم و زيادبودن افراد آن.