حدیث شراب الهی از امام علی

انّ لله -تعالی- شراباً لأولیائه؛ اِذا شَرَبوا، سَکروا .. و اِذا سَکروا، طَرَبوا .. و اِذا طَرَبوا، طابوا .. و اِذا طابوا، ذابوا .. و اِذا ذابوا، خَلَصوا .. و اِذا خَلصوا، طَلَبوا .. و اِذا طَلَبوا، وَجَدوا .. و اِذا وَجَدوا، وَصَلوا .. و اِذا وَصَلوا، اتّصَلوا .. و اَذا اتّصَلوا، لافرق بینهم و بین حبیبهم …

خدواند برای اولیاء خود، شرابی دارد که چون بیاشامند، مست می‌شوند؛
و چون مست شدند، به وجد و طرب میآیند؛
و چون به وجد و طرب آمدند، وجودشان از غل و غش پاک می‌گردد؛
و چون پاک شدند، در محبّت خدا ذوب می‌شوند؛
و چون ذوب شدند، خالص می‌گردند؛
و چون خالص گشتند، ذات او را طلب می‌کنند؛
و چون طلب نمودند، او را می‌یابند؛
و چون او را یافتند، با او جمع می‌شوند؛
و چون جمع شدند، التیام نموده و جدا نمی‌گردند؛
و چون ملتئم شدند و منقطع نگشتند، فرقی میان آن‌ها و محبوبشان باقی نمی‌ماند…
?جامع السعادات، مولی محمد مهدی نراقی، ج۳، ص122