#حدیث_قدسی

بعضی از بندگان مؤمن هستند که در عبادت من بیش از حد تلاش می کنند و شبها از رختخواب راحتشان بیرون می آیند و برای من عبادت می کنند.

ولی من یک شب و یا دو شب آنها را وادار به خواب می نمایم که نتواند شب بلند شوند عبادت کنند و این عمل من عنایت من نسبت به آنها می باشد.

وقتی که صبح از خواب بیدار می شوند ناراحت می گردند و تأسف می خورند که چرا دیشب برای عبادت بیدار نشدند؟

بلی، اگر من میان او و عبادتش حایل نشوم، عُجب در عبادت او را فرا می گیرد و همان عُجب باعث می گردد در همه اعمال خود مرتکب فتنه و فساد بشود و از خودش راضی باشد و گمان کند که بر همه عبادت کنندگان برتری دارد و در عبادت از حد قصور تجاوز کرده (یعنی در مقابل عبادت خداوند هرگز قصور نکره است) و همین افکار و اندیشه ها او را از من دور می کند.

ولی او همیشه گمان می کند که با آن عبادتها به من نزدیکتر می گردد.

پس بندگان من نباید به آن اعمال خود که به خاطر ثواب انجام می دهند متکی باشند (و خود را از خداوند طلبکار بدانند).

زیرا اگر آنها نفس و عمر خود را در عبادت من دچار زجر و مشقت کنند، با این کار خود هم در نزد من مقصرند و هم به کنه عبادت من نرسیده اند و نمی توانند با آن عبادتها به آنچه که از فضل و کرم من، نعمتهای بهشت را برایشان گذارده ام برسند.

ولکن به رحمتم اطمینان داشته و به عقلم خرسند و به حسن ظن من مطمئن باشید. در این هنگام رحمت و رضوان و آموزش و بخشش من آنان را می گیرد. پس به راستی من خداوند بخشنده و بخشاینده هستم و به همین صفات نامیده شده ام.

?کلیات حدیث قدسی