#حدیث_قدسی

يا أَحْمَدُ! هَلْ تَدْرِي مَتى يَكُونُ لِيَ الْعَبْدُ عابِداً؟قالَ: لا يا رَبِّ!قالَ: إذَا اجْتَمَعَ فِيهِ سَبْعُ خِصال.
وَرَعٌ يَحْجُزُهُ عَنِ الَْمحارِمِ، وَصَمْتٌ يَكُفُّهُ عَمّا لا يَعْنِيهِ، وَخَوْفٌ يَزْدادُ كُلَّ يَوْم مِنْ بُكائِهِ، وَحَياءٌ يَسْتَحْيِي مِنِّي فِي الْخَلاءِ، وَأَكْلُ ما لا بُدَّ مِنْهُ، وَيُبْغِضُ الدُّنْيا لِبُغْضِي لَها، وَيُحِبُّ الاْخْيارَ لِحُبِّي لَهُم.

اى احمد! آيا مى دانى كه چه هنگام بنده من، بنده واقعى و عابد راستين محسوب مى شود؟

عرض كرد: خير اى پروردگار من.

فرمود: وقتى كه هفت خصلت در او جمع گردد، شايسته اين نام خواهد شد:

۱- تقوايى كه او را از محرّمات حفظ كند.

۲- سكوتى كه او را از حرف بيهوده مهار كند.

۳- ترسى كه هر روز به واسطه آن گريهاش افزون گردد.

۴- حيايى كه در خلوت از من شرم بنمايد.

۵- خوردن به اندازهاى كه رفع نياز او شود.

۶- كينه نسبت به دنيا به جهت آن كه من نسبت به آن كينه دارم.

۷- عشق به خوبان به دليل آن كه من به آنها عشق مى ورزم.