حضرت خضر (ع) یار و یاورِ امام عصر (عج) در تنهایی و غیبت
⛅️✒️⛅️✒️⛅️✒️⛅️✒️

✅امام رضا(ع) می فرماید:

حضرت خضر(ع) همه ساله در مراسم حج حضور می یابد و تمام مناسک حج را نیز انجام میدهد و در عرفات، در کنار سایر حجاج خانه خدا می ایستد و به دعای مومنان آمین می گوید».[1]

حضرت خضر(ع) در ایام حضور معصومان (علیهم السلام) نقش بسیار مهمی را ایفا می کند گرچه بیشتر کارها در برنامه هایش را کسی جز معصومان (علیهم السلام) نمی داند.
او در زمان غیبت حضرت بقیه الله الاعظم (ارواحناه فداء) کارهای زیادی را انجام میدهد که از آن بی اطلاع هستیم.

✅امام رضا(ع) درباره او فرمود:
حضرت خضر(ع) آن سلامی که به سایر معصومان(ع) داشته، بدون تردید همان را نسبت به امام زمان(عج) هر روز ادامه می دهد.[2]
همچنین آن کارهایی که سایر معصومان(ع) ازجمله امام صادق(ع) به حضرت خضر (ع) واگذار کرده بودند، یقینا در زمان غیبت امام زمان (عج) به او واگذار خواهد شد؛
از قبیل رسیدن به فریاد درماندگان در بیابانها و کمک به گمشدگان.
از همه مهمتر آن است که که خداوند به وسیله حضرت خضر (ع)، امام زمان (عج) را در ایام غیبت از تنهایی بیرون می آورد.

✅امام رضا(ع) می فرماید:

و در آینده خداوند به وسیله او، وحشت قائم (عج) ما را در ایام غیبتش به انس مبدل خواهد کرد و یار و یاور آن حضرت(عج) در تنهایی خواهد بود.[3]

خداوند عمر طولانی به حضرت حضر (ع) عنایت فرمود تا بهترین دلیل بر طولانی بودند عمر حضرت مهدی (عج) باشد و بدین وسیله بهانه را از دست دشمنان بگیرد.

✅امام صادق(ع) در این باره می فرماید:

عبد صالح، یعنی خضر(ع)، همانا خداوند هرگز عمر او را طولانی ننمود تا اینکه نبوتی برایش مقدر کرده باشد و نه به جهت کتابی که بر او نازل شود و نه به جهت شریعتی که با آن شریعت پیامبر را نسخ کرده باشد و نه برای امامتی که بندگان را به پیروی از او ملزم کند و نه برای اطاعتی که خداوند برای او فرض کرده باشد، بلکه چون خداوند میدانست که تقدیری در عمر حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در ایام غیبت خواهد داشت و بسیاری از مردم این امر را انکار خواهند کرد، خواست تا عمر حضرت قائم (عج) را به درازای عمر عبد صالح حضرت خضر (ع) طولانی نماید، بدین جهت او را زنده نگاه داشت تا دلیلی برای استدلال طول عمر حضرت قائم (عج) و ابطال حجت منکران باشد.[4]

پی نوشت:

?[1]-همان، ص 391؛
?[2]-معجم احادیث الامام المهدی(عج)، ج4، ص167؛ حلیه الابرار، ج2، ص683؛
?[3]-همان؛
?[4]-اعلام الوری، ص406