#خاطرات_شهدا

در مراسم چهلم شهادت تیمسار بابایی ، در میان ازدحام سوگواران ، مرد میان سالی با کلاه نمدی و شلواری گشاد که معلوم بود از اهالی روستاهای اطراف اصفهان است بر مزار عباس خاک بر سر می ریخت و به شدت می گریست .
گریه اش دل هر بیننده ای را سخت به درد می آورد. آرام به او نزدیک شدم و با بغضی که در گلو داشتم پرسیدم:
پدرجان! این شهید با شما چه نسبتی دارد؟
مرد سرش را بلند کرد و گفت: او همه زندگی ما بود. ما هر چه داریم از او داریم گریه امانش نداد تا صحبت خود را ادامه دهد.

از او خواستم تا از آشنایی اش با عباس بگوید. باهمان حالی که داشت گفت:
من اهل ده زیار هستم. اهالی روستای ما قبل از اینکه شهید بابایی به آنجا بیاید از هر نظر در تنگنا بودند. ما نمی دانستیم که او چه کاره است ، چون همیشه با لباس بسیجی می آمد. او برای ما حمام ساخت. مدرسه ساخت . حتی غسالخانه برای ما ساخت و همیشه هرکس گرفتاری داشت برایش حل می کرد.
همه اهالی او را دوست داشتند . هر وقت پیدایش می شد، همه با شادی می گفتند:
اوس عباس اومد
او ياور بیچاره ها بود. تا اینکه مدتی گذشت و پیدایش نشد. روزی آمدم اصفهان. عکسهایش را روی دیوار دیدم. مثل دیوانه ها هر که را می دیدم می گفتم او دوست من بود.
گفتند: پدرجان تو می دانی او چکاره بود؟ گفتم او دوست من و دوست همه اهالی ده ما بود او همیشه می آمد به ما کمک می کرد .

گفتند: او تیمسار بابایی فرمانده عملیات نیروی هوایی بود.
گفتم ولی او همیشه می آمد برای ما کارگری می کرد.
دلم از اینکه او ناشناس آمد و ناشناس رفت ، آتش گرفته بود…..

#تیمسار_شهیدعباس_بابایی
? پرواز تا بی نهایت

? اللهم عجل لولیک الفرج…?