عالم پارسا حاج شیخ هادی مقدّس تهرانی حقّاً از اولیای خداوند بود که عمری را با خواسته های نفسانی خویش جهاد نموده بود.

روزی نزد حجةالاسلام حاج سیّد رضای دربندی، از بندگان صالح خداوند که عمرش را در راه رضای الهی و مخالفت با هواهای نفسانی سپری نموده بود ذکری از حاج مقدّس به میان آمد. عرض کردم: در نماز جماعت ایشان موقع قرائت نماز، سر تا پای وجودش متوجّه به پروردگار میشد. صوت زیبای قرائتش و توجّهش در نماز دل های مؤمنین را به سوی خداوند سوق می داد و در مجالس عزاداری آنچنان با شور و تکیه به صورت روضه میخواند که مستمع، مصائب آقا سیّدالشهداء (ع) را احساس می نمود.

فرمود: شما که شش دانگ صوت ایشان را نشنیده ای! این دو دانگ از صوت ایشان است که شنونده را در نماز از خود بی خود و متوجّه پروردگار می نماید. من شش دانگ صوت مرحوم حاج مقدّس را در زمان جوانی اش شنیده ام.

ایشان در راه تعالی روحش با خواسته های نفسانی خود علی الدوام در مبارزه و جنگ بود، و از مصادیق این مبارزه آن که چهار دانگ از صوتش را حبس نموده بود، و هیچ گاه تا زمانی که در قید حیات بود آنرا آزاد ننمود.

?خاطراتی از صالحان:حاج احمد شهامت پور