? خاطره‌ای از آیت‌الله بهجت درباره پذیرایی مردم عراق از زوار امام حسین علیه‌السلام

در عراق، از شهرها که خارج می‌شدیم در میان راه‌ها و روستاهای سر راه در فاصله‌ی یکی دو فرسخ مَضیفی[موکب یا مهمانخانه صلواتی] وجود داشت که صاحبان آنها می‌آمدند سر راه زُوار و مسافرین را دعوت می‌کردند و نمی‌گذاشتند از آنجا بگذرند، مگر اینکه یک وعده نهار یا شام از آنها پذیرایی کنند!

هر کدام از بزرگان و رؤسای قبایل عرب به اندازه‌ی توان خود، مَضیف (کوچک یا بزرگ) داشت. شخصی می‌گفت: عموی من در «عشار» و «بصره» مَضیف دارد و در سال به حساب وزن متداول در میان آنها صد طغار برنج در انبار مَضیف جهت پذیرایی از زوار می‌ریزد و اگر مثلاً در سالی هشتاد طغار داشته باشد، بیست طغار آن را قرض می‌کند!

? در محضر بهجت، ج۱، ص۶۷