✍خدا با آن عظمت خودش را وسیله تربیت ما قرار داده است.

?خدا با آن عظمت، خودش را وسیلۀ تربیت ما قرار می‌دهد؛ از بس ما را دوست دارد! وقتی می‌خواهد به ما قوّت ذهن بدهد، می‌گوید: به من فکر کن؛ به قدرت من، به علم من، به مهربانی من، به اینکه همه‌چیز دست من است…

?اگر انسان نمی‌توانست به امور خوب-خصوصاً به خدا- توجّه پیدا کند، خدا دستور نمی‌داد که او را زیاد یاد کنیم (اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيراً)
حتی نمی‌فرمود: کسی که از یاد خدا خودداری کند مجازات می‌شود! (مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنکًا) پس ما حتماً می‌توانیم!

?توجه به خدا را از کم شروع کن؛ اول سعی کن یک‌لحظه به یاد خدا بیفتی، وقتی ذهنت منصرف شد، دوباره آن را برگردان و بعد، این کار را ادامه بده و تعدادش را زیاد کن؛ یعنی تعدادِ «به‌یاد خدا افتادن» را در زندگی‌ات زیاد کن، تا مقدارِ یاد خدا افزایش پیدا کند.

?متمرکزشدن روی یادِ خدا، بسیار دشوار است اما «مکرّر به یاد خدا افتادن» بسیار آسان است. لذا توصیه کرده‌اند که تسبیح به‌دست بگیرید. همان‌طور که نخ تسبیح نمی‌گذارد دانه‌ها پراکنده شوند، ذکرگفتن با تسبیح هم نمی‌گذارد ذهن تو پراکنده شود. مثلاً ده تا را بدون توجه می‌گردانی، یک‌دفعه‌ای در یازدهمی یادت می‌افتد و توجه پیدا می‌کنی.