در حدود هفتاد سال پيش درهمین تهران شخصي به نام مشهدي امام قلي ترك كه از ترك‌هاي قفقاز بوده است، سالها در ايران زندگي مي‌كرده و كفاشي داشته است. آدم بسيار متدين و حلال‌خور و اهل مراقبه و رعايت حقوق ديگران بوده و حواسش بسيار جمع بوده است. از عاشقان حضرت وليعصر(ع) بوده و نجواهايي هم با حضرت داشته است.

يكي از بزرگان اين را نقل مي‌كرد و مي‌گفت: ايشان در يك مرتبه‌اي به حضرت عرض كرد: آقا اگر ظهور شما به اين نزديكي‌ها نيست، دعا كنيد من از دنيا بروم. درد فراق شما براي ما بسيار سنگين شده است. من ظرفيت و تحملش را ندارم. در نيمه‌ي ماه مبارك رمضان سال 1365 هجري قمري، حدود هفتاد و خرده‌اي سال پيش ايشان از دنيا رفت،

قبر ايشان در نزديكي شهر ري جايي معروف به بي‌بي شهربانو است.
مي‌گويند: حاج شيخ رجبعلي خياط هر زمان سر قبر ايشان مي‌رفتند، مي‌گفتند: من امام زمان رامی بینم که نسبت به اين قبر خيلي عنايت دارد.

درد فراق داشت. اين دسته از افراد كساني هستند كه اگر ظهور را در زمان حيات درك نكنند، جزء رجعتيون خواهند بود كه برمي‌گردند. ولي مقصود اين است كه بلا، بلاي سنگيني است كه دوران غيبت مقدر شده است.