* در اعیاد و ایام مبارک شعبانیه به ویژه ولادت با سعادت حضرت عباس(ع) قرار داریم. درباره ویژگی‌های شخصیتی این شیعه بزرگوار عالم اسلام صحبت بفرمایید.

ابتدا عرض کنم با حلول ماه شعبان المعظم بنا بر روایات و سفارش ائمه معصومین(ع) به مراقبه و دعا و روزه دعوت شده‌ایم. ماه‌های رجب و شعبان به عنوان دروازه ماه رمضان، فرصتی مناسب برای کسب فضایل و برکات عظیم و به خصوص درک بهتر شب قدر معرفی شده‌اند. آغاز این ماه شریف، ماه سلام و صلوات بر پیامبر و شجره اطهرشان، مزیّن به اعیاد مهمی چون میلاد امام حسین و امام سجاد و حضرت ابوالفضل(ع) شده است و نیمه آن نیز با مفتخر شدن به ثبت میلاد منجی عالم بشریت در آن، شور و شعف و اشتیاق شیعیان را صد چندان کرده است. پرداختن به زندگی و فضایل هر کدام از بزرگواران خود فرصتی بسیار می‌خواهد تا شاید بتوان گوشه‌ای از کرامات آنان را در قالب کلمات قاصر بشری بیان کرد؛ حال به مناسبت این روز شریف به گوشه‌ای از کرامات حضرت ابوالفضل بسنده می‌کنم.

حضرت عباس(ع) بصیرتی نافذ داشت
عباس فرزند علی بن ‌ابی‌طالب است و می‌دانیم که سخن گفتن در مقام پدر ایشان نوعی عبادت است. رتبه‌ها و درجات خاصی که فقط در انحصار مولی الموحدین علی(ع) است و تاریخ به آنها اقرار و اذعان داشته و در نهایت اطمینان و وثوق به قلم‌فرسایی در مورد آنها پرداخته و همه را ثبت و ضبط کرده است. عباس(س)، معروف به ابوالفضل و ابوفاضل، دارنده القابی مثل باب الحوائج، علمدار کربلا، قمر بنی‌هاشم و سقای طفلان کربلاست. القابی چون ابوالشاره و ابو فرجه و قائد الجیش و ابو رأس الحار و صدّیق و … همه به تناسب مقامات به ایشان اختصاص یافته است. عباس(ع) در میان اوج شرافت و عظمت بنی‌هاشم و در میان شجره‌ای که حرف اول و آخر را در شکوه و جمال می‌زنند. به قمر بنی‌هاشم شهرت یافته است. ایشان در 4 شعبان سال 26 هجری در مدینه منوره متولد شدند و تقریبأ در سن 35 سالگی در روز عاشورا بنا بر لزوم اطاعت از ولیّ امر و امامش، به قصد رساندن آب به خیام تشنه اباعبدالله الحسین به طرز جانسوزی با لب‌های تشنه در کنار نهر فرات به شهادت رسیدند. داستان فداکاری و ارادت ایشان به مقتدا و مولایشان در نهایت ادب و تواضع زبانزد خاص و عام است. امام صادق می‌فرمایند: «کانَ عَمُّنَا العَبّاسُ بنُ عَلِیٍّ نافِذَالبَصیرَةِ صُلبَ الإیمانِ جاهَدَ مَعَ أبی عَبدِاللّه ِو أبلى بَلاءً حَسَنا و مَضى شَهیداً؛ عموی ما عباس بن علی بصیرتی نافذ و بینشی عظیم و ایمانی استوار داشت، در محضر امام حسین جهاد کرد و در راه حضرتش جانبازی و ایثار کرد و به شهادت رسید.»