? امـام علـی علیه‌السلام فـرمـودنـد:
در ايـن روزگـاران، مــردم چهـار گـروهنـد،

?گـروهی اگـر دسـت بــه فسـاد نمی‏زنند،
بـرای ايــن اسـت کـه، روحشـان نـاتـوان،
و شمـشيرشـان کنــد، و امکانـات مـالــی،
در اختيـار نـدارنـد،

?گـروه ديگر، آنـان کـه شمشير کشيـده،
و شـر و فسـادشــان را آشـکار کــرده‏‌انــد.
لشـگرهــای پيـاده و سـواره خــود را گـرد
آورده، و خــود آمــاده کشتـار ديـگراننــد،
ديـن را بــرای بـه دسـت آوردن مـال دنيا
تباه کردند که يا رئيس و فرمانده گروهی
شـونـد، يــا بــه منبـری فـرا رفتـه، خطبه بخوانند،
چـه بـد تجارتی، که دنيا را بهای جان خود
بدانی وبا آنچه‌که در نزدخداست معاوضه
نمایی ..

?گروهی‌ديگر، بااعمال آخرت،دنيا مي‏طلبند،
و‌با اعمال دنيا در پی‌کسب مقامهای معنوی
آخرت نيستند،
خـود را کوچـک و متواضع جلـوه مـی‌دهند،
گامهـا را ريـاکارانـه کوتـاه بـرمي‏دارنـد،
دامـن خــود را جمـع کــرده،
خـود را همانند مــومنان واقعی می‌آرايند،
و پـوششی الهی را وسيله نفاق و دورویی
و دنياطلبی خـود قـرار مـی‏دهند ..

? وگروهی ديگر، با پستی و ذلت و فقدان
امکانات، از بـه دست آوردن قـدرت محروم
مانده‏‌اند، که خود را به زيور قناعت آراسته،
و لباس زاهـدان را پـوشيده‏‌انـد.
اينـان هـرگز، در هيچ زمـانی از شب و روز،
از زاهــدان راستين نبـوده‏‌انــد ..
“منتخبی از خطبه ۳۲ نهج البلاغه”