در محضر حاج ميرزا #جواد_آقا_ملکی تبریزی (۵)

تنها و تنها «او»….
«#توكل‏» سكوى پرش انسان سالك و عاملى ارزشمند در راه تكامل است.

در اهميت اين صفت والاى اخلاقى همين بس كه پروردگار متعال به داوود وحى كرد:
اى داوود! هيچ بنده ‏اى از بندگان من دست ‏به دامن من نزند مگر اين كه (اگر) آسمان‏ها و زمين و هر كه در آنهاست ‏با او به دشمنى برخيزند، ولى او را از ميان همه اين دشمنان نجات مى ‏دهم.
و هيچ بنده‏ اى از بندگان من دست ‏به دامن يكى از مخلوقات من نزند مگر آن كه سبب‏هاى آسمانى را از او بريده، زمين را از زير پاى او خشمناك كنم و در غم آن نباشم كه در كدام بيابان به هلاكت مى ‏رسد.

و باز پروردگار مى‏ فرمايد:
همانا بى‏ نيازى و عزت همواره در گردشند، همين كه به جايگاه «توكل‏» برسند در آن منزل گزينند.

درباره توكل بايد دانست كه خداوند مى‏ فرمايد:
«اليس الله بكاف عبده;
آيا خداوند بنده ‏اش را كافى نيست؟»
و اهل ايمان بگويند:
«بل الله يكفى;
آرى خداوند تبارك و تعالى كافى است‏».

آرمان خود را حضرت حق قرار داده،
حزنى هميشگى
و همتى فراگير براى رسيدن به قرب پروردگار داشته باشند
تا مبادا از مقامات عالى محروم مانده،
از درجات والاى معرفت‏ بازمانند.

رساله لقاءالله، ص‏ ۱۱۴