آنچه که از روایات برمی آید این است که اولا باید رفت و آمد کرد اما این رفت و آمدها را باید خودتان مدیریت کنید نه اینکه بگویید چون من میهمان دیگری هستم و وارد خانه کس دیگری شده ام پس هر چه او بگوید، انجام می دهم؛ بله، زمانی که بخشی از حدود و شرایع و شرایط در اختیار او است اما نه همه آن بلکه شما نیز باید بخشی از این شرایط را به عنوان یک شخصیت مومن در اختیار خود بگیرید و کمیت و کیفیت این حضور را مدیریت کنید.

میزان حضور، میزان گفت وگوها، نحوه گفت وگوها و زمان حضور از جمله مسایلی است که می توان در تعاملات آنها را مدیریت کرد. قرار نیست که ما دایم نصیحت و توصیه کنیم. در سیره اهل بیت (علیه السلام) کاملا مشهود است که آنها مزاح می کردند، گفت وگو می کردند، خنده، صحبت های عمومی، احوالپرسی، پیگیری مسایل و … داشته اند اما نوع این معاشرت باید به گونه ای باشد که در کنار آن اخلاق اسلامی رعایت شود. ممکن است شما در جایی باشید که نتوانید مستقیما از حضرت حجت (علیه السلام) یاد کنید اما می توان به شکلی رفتار کرد که طرف مقابل احساس کند که شما او را به یک شخص بزرگ یادآوری می کنید، اینکه ما بتوانیم نشان غیرمستقیم ولی خدا باشیم شرط اولی است که در تعاملات اجتماعی و ارتباطات خانوادگی باید به آن توجه کرد.

این حدیث که می فرماید: «مردم را به غیر زبان تان به سوی خدا دعوت کنید.» در همین تعاملات مصداق عملی می یابد، ما باید در تعاملات و ارتباطات به گونه ای تاثیرگذار باشیم و جاذبه آفرین و محبت‌آمیز رفتار کنیم که عدم حضور ما در جمع مشهود باشد و حضور ما نیز در میان جمع یادآور خدا و حجت خدا و تذکر نسبت به الگوی صحیح زندگی باشد.

ادامه دارد….

پی نوشت:

حجت‌الاسلام رضایی، کارشناس تخصصی مهدویت در گفت‌وگو با خبرگزاری شبستان
@darolmahdy_borkhar