? در یادداشت رهبر انقلاب آمده است:

✍️ این كتاب، مرا باز در شور و حال حسرت‌آلود زیارت خانه‌ خدا و حرم رسول‌الله(ص) فرو برد. شور و حال و اشتیاقی كه دیگر امیدی هم با آن نیست. تا به یاد دارم -از سال های دور جوانی- هرگز دل خود را از آتش این اشتیاق، رها نیافته‌ام

اما حتی در دوران سیاه اختناق كه هر روحانی بامعرفت و بی معرفتی، با رغبت و یا حتی از سر سیری، آسان می‌توانست در خط حج قرار بگیرد… و من نمی‌توانستم! یا بهتر بگویم: هیچ حمله‌دار و رئیس كاروانی از ترس ساواك شاه، نمی‌توانست و جرأت نمی‌كرد نام مرا در فهرست حاجی‌های خود – چه رسد به عنوان روحانی كاروان – بگذارد.

بله، حتی در آن دوران سخت هم دلم از امید زیارت كعبه و بوسه زدن بر جای پای پیامبر(ص) در مكه و مدینه، خالی نمانده بود … و این امید، اگرچه با حج ده روزه‌ سال ۵۸ كه به فضل شهید محلاتی قسمتم شد، برآورده گشت، اما آتش آن شوق سوزنده‌تر و مشتعل‌تر شد

…در سالهای ریاست جمهوری چشم امید به پس از آن دوران دوخته بودم … اما امروز …؟ شور و اشتیاقی بی‌سكون و امیدی تقریبا فرو مرده … تنها تسلّا به خواندن اینگونه سفرنامه‌ها یا شنیدن آنها است كه خود بازافزاینده‌ شوق نیز هست