?درسی سیاسی از حضرت آیت‌الله خامنه‌ای

اگر در فضای سیاسی کشور دقیق شویم، بخش عمده‌ای از شخصیت‌های سیاسی را ناظر به بزنگاه‌های تاریخی، می توان به دو گروه تقسیم کرد.
گروهی از شخصیت‌ها جایگاه و شانی برای خود قائلند که اساسا درباره مسائل مهم کشور، هیچ‌گونه موضعی نمی‌گیرند. ملاحظه‌شان هم این است که مثلا اگر درباره فلان کار غلط یک دستگاه دولتی موضع‌گیری نمایند، چون مسئول آن دستگاه تخریب می‌شود، وارد منازعات سیاسی شده‌اند و این منازعه، دور از شان آنها و بلکه به ضرر وحدت و همدلی و آرامش کشور است.
در مقابل این گروه، گروه دیگری نیز قرار دارد که اساسا مسئله‌شان با دولت یا هر دستگاهی، عملکرد آن دستگاه نیست. بلکه مواضعشان، ناظر به شخصی است که در راس آن دستگاه‌ قرار دارد.
نتیجه چنین فضایی این است که از یک جماعت قابل توجهی، در برابر اقدامات و مواضع غلط، هیچ صدایی بلند نمی‌شود.
جماعت دیگری هم که موضع می‌گیرند، چون اشخاص را محور نقد قرار می‌دهند نه افعال را، موضع‌گیری‌شان بی اثر می‌شود. در نتیجه آن راه غلطی که باید جلویش گرفته می‌شد، طی می‌شود.
یکی از درس‌هایی که از حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در دوره پیش از انتخابشان به رهبری آموختم این بود که اولا هرگز درباره مسائل مهم و اساسی کشور سکوت نمی‌کردند، ثانیا هنگام موضع‌گیری درباره رویدادها و مسائل، اشخاص را محور اظهار نظر خود قرار نمی‌دادند، بلکه فعل یا قول غلط را نقد کرده و عمل صحیح و سخن صحیح را بیان می‌کردند. یعنی به هیچ عنوان سکوت نمی‌کردند، اما بدون اسم بردن از فرد، حرف را، یا عمل را با منطق و استدلال قوی نقد می‌کردند.
اگر این روش اسلامی، برای شخصیت‌های موثر کشور مبنا باشد، هم از سکوت در برابر انحرافات و اشتباهات رنج نخواهیم برد، هم شاهد منازعات سیاسی بی‌حاصل نخواهیم بود. نه سیاست‌ورزی در پستوهای محفلی، و نه پنجه‌کشی در پست‌های مجازی، نسبتی با وظیفه امر به معروف و نهی از منکر ندارد.
#روایت_رهبری