دل ربایی از دشمن

?هنگامي که امام حسن عسکری علیه السلام در زندان بودند، عباسيون و دشمنان و ديگران نزد صالح رفتند و به او گفتند: «بر امام سخت گير و او را راحت مگذار». صالح گفت: چه کنم؟ دو نفر از نانجيب‏ترين مرداني را که مي‏توانستم پيدا کنم، بر او گماشتم. آن دو نفر اهل عبادت و نماز و روزه شدند. آن دو را احضار کرده پرسيدم: «در آن مرد چه ديديد؟» گفتند: «چه مي‏توان گفت درباره‏ مردي که روز را روزه مي‏گيرد و شب را تماماً زنده مي‏دارد. نه سخن مي‏گويد و نه به جز عبادت به کاري مشغول مي‏شود. چون به او مي‏نگريم زانوهایمان به لرزه مي‏افتد و حالي به ما دست مي‏دهد که نمي‏توانيم خود را نگه داريم». چون عباسيون اين سخن را شنيدند، نااميد و سرافکنده بازگشتند.(كافي، ج 1، ص512.)