#ذکر

?عالَم، خلاصۀ یک قوس صعود و یک قوس نزول است در ارتباط با هم. چه مردم بخواهند و چه نخواهند دارند زمانِ خودشان را صرف همت های خود می.کنند.
?قرآن این قوس صعود را برای انسان بیان کرده است که چه کار کن، قوس نزول را هم تعریف کرده است در آیات گوناگون که ما ( خدا)چه می‌کنیم، در یک جملۀ کوتاه فرمود: «فَاذْكُرُوني أَذْكُرْكُمْ» (پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم. (بقره، آیه 152))
?شما بیایید وقت خود را بگذارید روی توجه، ذکر خدا، به همان نسبتی که این «فَاذْكُرُوني» باشد «اذکرکم» هم هست. «فَاذْكُرُوني» خیلی حرف است، یعنی شما هستید و ابزارِ حرکتیِ عبادی، هم بخش فیزیکی أعم از تسبیح و زبان و مشغولیات، هم بحث محتوایی که توجه لازم دارد، این.ها را باید دست بگیری و بالا بروی. او در جواب و جزا قرار داده است،
?این آیه شریفه گویای این مطلب است که سنت الهی این است که [این دو جمله فاذکرونی اذکرکم] ارتباط با هم داشته باشد یعنی ذکر شما و اینکه وقتی شما به یاد خدای متعال بودید او هم به یاد شما باشد،
?منتها آن هم مراتب دارد، همین طوری که شما در طریق تذکر، مراتب داری و نمی‌توانی هر مقداری از محتوا که هست را _ از توجهات و غیره _ همراه اذکار خود قرین کنی و بفرستی به عالم غیب و بالا، چون هر انسانی محدودیت دارد؛ ولی به نسبت داشته‌های او و تذکر او و توجه او به خدای متعال به نسبت همین، خدای متعال هم توجه به این می‌کند، او را مدنظر قرار می‌دهد.
?فعلاً این مرکز دایرۀ توجه است که انسان باید توجه داشته باشد که هرچه یاد خدا بکند او را یاد می‌کنند.