این درست است که ما آنها (معصومین علیهم السلام) را شفیع و همراه طلب خود ساخته ایم،
و حتی نمک طعام و رنج فرزندانمان را با آنها در میان می گذاریم،
و این درست است که ما جز از این ها نمی خواهیم
ولی
درست ترین این است که از اینها جز خودشان را نخواهیم
و از آنها برای رسیدن به بت ها و عروسک های حقیر و ناچیزمان استفاده نکنیم
و اینها را برای رسیدن به این آرزوهای کوچک زیر پا نگذاریم
تا آن جا که با اشک و سوز بگوییم: مهدی جان! آقا جان! اگر جواب مرا ندهی بر می گردم…

راستی به کجا بر می گردیم؟
به سوی چه کسی؟
و در چه دنیای بزرگ و کوچکی؟

ما همه این راه ها را تجربه کرده ایم و از همه ی بن بست ها زخم خورده ایم تا به اینها روی آوردیم.
حال چگونه با برآورده نشدن خواسته های کوچکمان و مستجاب نشدن دعاهای ریز و درشتمان از این ها بر می گردیم و با آن ها قهر می کنیم.

اگر ما به خاطر این خواسته ها از اولیاء خود بریدیم و حتی در دلمان بر آنها خرده گرفتیم،
معلوم می شود که ما این خواسته ها را از آنها ضروری تر و مهم تر می دانیم
و در هنگام تعارض، آنها را زیر پا می گذاریم،
و بر آنها می شوریم
در حالی که آنها آمده اند به من بیاموزند که چگونه با رنج ها برخورد کنم
و چگونه از نعمت ها به غرور و تکاثر نرسم
و چگونه در هر موقعیت، موضع گیری مناسب داشته باشم
و از بدی ها خوب استفاده کنیم و به کوثر دست یابیم.

??? مرحوم استاد علی صفایی حائری (عین صاد) ???
???? وارثان عاشورا، صفحات 41 و 42 ????