روايت شده است كه: عابدى هفتاد سال خدا را پرستش كرد،

روزها روزه داشت و شبها قيام مینمود
و نماز می گذاشت و حاجتى از خدا درخواست نمود و حاجتش بر آورده نشد.

پس او نفس خود را ملامت كرد و گفت: [حاجت كسانى كه پيش از تو دعا كرده‏ اند، روا شده است، اينكه حاجت تو داده نشده است‏]
از جانب خودت می باشد.

اگر در نزد تو خيرى می بود، حاجتت بر آورده میشد! پس خداوند فرشته‏ اى را به سوى او فرستاد و گفت:

اى پسر آدم! ساعتى كه نفس خود را نكوهش كردى، بهتر بود از عبادتى كه در اين مدت به جا آورده‏ اى.

آری ذلت باطنى و خوار ساختن نفس براى سالك از هفتاد سال عبادت نافع‏تر و سودمندتر است.

همانا خداوند در نزد دلهاى شكسته میباشد، همانگونه كه در روايات آمده است‏.

?المراقبات؛ ج 2