روزهای رفتهٔ زندگی را ورق می‌زنم
چه خاطراتی ڪه زنده نمی‌شوند

چه روزها ڪه دلم می‌خواست
تا ابـد تمام نشوند
و چه روزها ڪه هر ثانیه‌اش
یک سـال زمـان می‌بـرد

چه فکرها ڪه آرامم کرد
و چه فکرها ڪه روحم را
ذره ذره فرسود

چه لبخندها ڪه بی اختیار
بر لبانم نقش بست
و چه اشک‌ها ڪه بی اراده
از چشمانم سرازیر شد

چه آدم‌ها ڪه دلم را گرم کردند
چه آدم‌ها ڪه دلم را شکستند

چه چیزها ڪه
فکرش را هم نمی‌کردم و شد
و چه چیزها ڪه فکرم را پر کرد و نشد

چه آدم‌ها ڪه شناختم
و چه آدم‌ها ڪه فهمیدم
هیچ‌گاه نمیشناختمشان

کاش ارمغان روزهایی ڪه گذشت
آرامشی باشد از جنس خـدا
آرامشی ڪه هیچ‌گاه تمام نشود…