بسم الله الرحمن الرحیم

بهتر است انسان به هنگام نگارش و استنساخ کتب دینی طاهر و رو به قبله بوده و بدن؛ جامه، مرکب، قلم و نوشت افزار دیگر، پاک و طاهر باشد و نوشتار خود را با نام خدای مهربان و ستایش او و درود بر پیامبر و خاندانش آغاز کند.

در هر جا نام خداوند متعال را می نگارد، باید به دنبال آن اوصافی را که حاکی از تعظیم و احترام است بنویسد. امثال (تعالی، سبحانه، عز وجل). حتی شایسته است هنگام نوشتن اسم خداوند تعالی از نام و صفت او نیز به زبان یاد کرد.
و آنگاه که اسم مبارک پیامبر اکرم(صلی الله و علیه و آله) را می نگارد، درود و تحیات خداوند بر او و خاندانش را نیز بنویسد، {صلی الله علیه وآله} همین درود را علاوه بر نگارش به زبان آورد.

در نگارش درود بر پیامبر و خاندانش نباید فشرده نویسی کرد و این درود را به رمز نوشت و نویسنده از این که ناگزیر می شود این درود را مکرر بنویسد آزرده و ملول نشود، اگر چه ناچار باشد این درود را حتی در یک سطر، مکررا بنویسد.
عده ای از افراد محروم و ناکام، درود بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) را به طور رمزی و فشرده می نگارند و مثلا می نویسند: صلعم، صلم، (ص)، صلم(که فشرده صلوات الله علیه، یا صلی الله علیه و آله و سلم است) که چنین کاری به منزله ترک اولی و شانه خالی کردن از زیر بار وظیفه شایسته و مغایر با نصوص دنیا است.

کمترین نتیجه سوئی که از رهگذر اهمال در تکمیل و تفصیل درود بر پیامبر صلوات الله علیه به هنگام نگارش عارض انسان می گردد، همان محرومیت از پاداش عظیمی است که فقط از طریق نگارش درود بر پیامبر اکرم عائد انسان می شود.
از رسول اکرم صلوات الله علیه روایت شده است که فرمود: «اگر کسی در نوشتاری که نام من در آن یاد می شود، بر من درود فرستد و درود بر من بنگارد، تا وقتی که نام من در آن نوشتار باقی است، فرشتگان آسمانی از خداوند متعال برای او طلب آمرزش می نماید.»

مُنْیةُ المُرید فی أدَبِ المُفیدِ وَ المُسْتَفید اثر شهید ثانی
شهادت ۹۶۶ق

#سبک_زندگی