#سجّاده_ی_عشق

جناب آقای حاج ابراهیم اسفهلانی و حاج شیخ کاظم سهلاوی و حاج میرزا تقی زرگری و حاج قدیر زرچی تعریف می کردند:

در سال هایی که آقای مجتهدی در مسجد کوفه و سهله معتکف بودند و یا در ایران در منزل ما یا دوستان تشریف داشتند، دائم روزه دار و هیچ گاه تسبیح از دستشان جدا نمی شد و حالشان مثل حال شخص محتضر و کسی که هر لحظه در حال جان دادن است بود

و معمولاً در اتاقی تنها زندگی می کردند، بدین صورت که در وسط اتاق و رو به قبله، سجاده ای پهن می کردند و تمام وقت بر روی این سجاده به عبادت و نماز و اذکار و اوراد و عزائم و توسل و گریه می پرداختند

و حتی اوقاتی که دوستان خدمت ایشان مشرف می شدند، همان طور بر سر سجاده نشسته بودند و مختصر جوابی می فرمودند و مجدد به خواندن نماز و قرآن و عبادت و توسل مشغول می شدند.